ความคับแค้นใจ ทำฉันกัดฟันหันมองลูกสาวที่เล่นสนุกกับหลาน ความสดใสของอันอันไม่ได้ทำให้ฉันลดความบาดหมางลง แต่ยิ่งทำให้เรื่องชั่วๆของพ่อเธอผุดขึ้นเป็นฉากๆ
วันที่ฉันบอกว่าท้องและเขาปฏิเสธ สายตากับคำพูดย้ำชัดเจน ว่าเด็กคนนี้ยังไงก็ไม่ใช่ลูกเขา
หึ นายพลาดแล้วลีออง ลูกของนายน่ารักมาก...และฉันจะไม่มีวันให้อันอันรู้เด็ดขาด ว่านายเป็นพ่อของเธอ
"ไงอันติง..เหนื่อยมั้ย^^"
"แค่เห็นอันอันก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ^^" ฉันหันไปตอบพี่เกมส์ จนเห็นมะนาวล้อเลียนอยู่ไกลๆ ไอ้เพื่อนตัวแสบ จะชงฉันไปถึงไหนเนี่ย
"ดื่มอะไรก่อนมั้ย? พี่ไปหยิบให้^^"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆ แต่เมื่อพี่เกมส์เดินไปหยิบน้ำส้มคั้น อันอันก็วิ่งมากอดขาฉันทันที เจ้าตัวเล็กเงยขึ้นทำตาแป๋วออดอ้อน และแน่นอน..แววตาสดใสมันมีอะไรซ่อนอยู่อีกแล้ว
ก็หน้าของพ่อเธอนั่นแหละ...ที่หลอกหลอนฉัน
ฉันหลับตาลงพยายามสงบจิตสงบใจ มองข้ามอะไรที่อยู่ในแววตาอันอัน ก่อนที่จะนั
