"ถ้าไม่ใช่ลูกนาย ก็คงเป็นลูกหมา!"
"เออ! ลูกหมา!"
ฉันอึ้งจริงๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าสิ่งที่ได้ยินมันจะออกมาจากปากของเขา
อดทนนะลูก..อดทนไปกับแม่นะ ถ้าพ่อมันไม่รับผิดชอบ ลูกก็อยู่กับแม่สองคน และอะไรที่มันแสลงหูหนูก็อย่าไปฟัง
วินาทีนั้นฉันคิดแบบนี้ เพื่อให้ตัวเองมีแรงฮึดสู้เพื่อลูก ถึงแม้น้ำตาที่ไหลอยู่มันจะไม่มีวี่แววหยุดเลยก็ตาม
"ฮึกๆนายไม่ถามฉันเลยเหรอ? ว่าฉันเข้าไปทำไม?! นายกำลังเข้าใจฉันผิด มันมีคนแกล้งฉัน..บอกว่ามะนาวโดนทำร้าย ฮือๆ ฉันกับพี่เกมส์ก็เลยเข้าไปช่วย"
ฉันพยายามอธิบาย ถึงแม้ว่าลีอองจะไม่อยากรับผิดชอบ แต่ฉันไม่อยากให้เขาประเมินฉันผิด การพูดคุยไถ่ถามหาความจริง..มันเป็นเรื่องที่ควรทำ แต่ทำไมเขาไม่คิดจะถามอะไรฉันเลย
เลือกหายไป ทั้งที่ไม่รู้ว่าความจริงเป็นยังไงเนี่ยนะ..
ทำไมเหรอ? หรือเพราะเขาอยากเขี่ยฉันทิ้งอยู่แล้ว..
เขาถึงไม่อยากได้ความจริง และปัดความรับผิดชอบแบบนี้
"หึ!เข้าไ
