บทที่ 12.
1998 คำ
SAENDI TALK.
"
อย่าขัดใจกู ไม่อย่างนั้นกูจะตามรังควาญมึง ครอบครัวมึง เพื่อนมึง ทุกๆที่ๆมึงไปกูจะตามไปอาละวาดแม่งให้หมด แต่ถ้ามึงตามใจกู มึงจะได้ทุกอย่างที่มึงอยากได้ เลือกเอาแล้วกันอยากได้แบบไหน"
". . . ."
เรานี่ถึงกับอ้าปากค้างหาเสียงของตัวเองไม่เจอเลยเหอะ นี่มันเวรกรรมอะไรของเรา ชาติที่แล้วเราไปฆ่าเสี่ยมันหมกหลุมส้วมรึไง ชาตินี้มันถึงได้ตามติดเป็นเจ้ากรรมนายเวรแบบนี้
โว้ยยยยยย ! หงุดหงิด. . .อยากติดถ้ำ !!
"เสี่ย. . ."
เราเรียก และพยายามใช้เหตุผลคุยกับมัน
"มึงจะมาอะไรกับกูนัก ตัวกูมึงก็ได้ไปแล้ว มึงยังจะเอาอะไรอีก"
"หยุดพร่ำ ! แล้วตอบกูมาว่ามึงเลือกแบบไหน''
มันพูดสวนอย่างคนเอาแต่ใจ แล้วมันก็พูดขู่อีก
"เพื่อนมึงชื่ออะไรนะ แก้มใช่ไหม? สวยเหมือนกันนี่มือคืนกูเห็นแว๊บๆ"
เราถอนหายใจออกมาแรงๆอย่างอัดอั้น ใจคอมึงจะไม่ให้กูมีทางเลือกอื่นเลยใช่ไหม?
"นานแค่ไหนเสี่ย กูต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?"
เราถาม เมื่อยอมรับกับตัวเองแล้วว่าไม่มีทางเลือกจริงๆ
"พ่อมึงเป็นหนี้กูสามล้าน หมดหนี้เมื่อไหร่มึงก็ไปจากกูได้ทันที"
"แล้วถ้าวันนึงมึงเกิดเบื่อกูก่อนหนี้จะหมดล่ะ กูจะไปจากมึงได้ไหม?"
เราถามอีก หนี้สามล้านมันไม่ใช่เงินน้อยๆเลยเหอะ เผลอๆไม่รู้ว่าพ่อจะหามาคืนให้เสี่ยมันได้รีเปล่า และถ้าเป็นอยาางนั้นเราไม่ต้องอยู่กับอีเสี่ยโรคจิตนี่ไปจนเหี่ยวเลยเรอะ !
"ถามแบบนี้ตกลงว่าเลือกกู?"
มันถาม พร้อมกับยกยิ้มขึ้นมุมปากเหมือนสะใจ
". . . ."
กูเปล่าเลือกมึงเลยเสี่ย กูไม่มีทางเลือกต่างหาก. . .
"ถ้าไม่อยากให้กูเบื่อก็ทำตัวดีๆ เป็นของกู อะไรที่กูไม่ชอบอย่าทำ มึงไปได้ละ"
แล้วมันก็ไล่เราลงจากรถ อารมณ์มึงนี่แปรปรวนมากเสี่ย
เราก้าวลงจากรถแล้วเดินข้ามถนนไปหน้าคณะเพราะเสี่ยมันจอดรถคนละฝั่ง แต่เดินไปถึงกลางถนนเพื่อนผู้ชายในคณะที่เราเองก็จำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไรก็เดินมาทักเราพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
"แสนดีมาสายเหมือนกันเลย"
"ตื่นสายน่ะ"
เราตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มให้เหมือนกัน
"ไปพร้อมกันเลยไหม"
"อื้อ. .ไป. . . เหี้ย !! . ."
ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนน !!!
" ! "
เรากำลังตะตอบรับ แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสี่ยปลื้มมันบีบแตรรถลากยาวเสียงดังลั่นถนน ทุกคนที่เดินผ่านไปมาบริเวณนี้ต่างหันมามองเป็นตาเดียว
เราหันไปมองที่รถเสี่ยมันทันที ผีตัวไหนเข้าสิงมึงเนี่ย ! ชาวบ้านเขาแตกตื่นหมด !
"เฮ้ย !"
เราร้องออกมาอย่างตกใจอีกครั้ง เมื่อเสี่ยปลื้มมันออกรถแล้วเหยียบคันเร่งพุ่งตรงมาที่เรากับเพื่อน !
หัวสมองของตอนนี้ว่างเปล่ามาก ขาแข็งก้าวไม่ออกอีกต่างหาก ระยะห่างระหว่างตรงที่เรายืนอยู่กับรถของเสี่ยปลื้มอยู่ห่างแค่ไมกี่่ก้าว แน่นอนว่าถ้าเสี่ยปลื้มมันไม่คิดจะเบรคล่ะก็. . .
ตายแน่กู !!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด !!!
เสียงล้อรถที่ถูกเบรคดังลั่น พร้อมๆกับที่ร่างของเราล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น ส่วนรถของเสี่ยปลื้มมันอยู่ห่างจากใบหน้าของเราไม่ถึงคืบ และตอนนี้ผู้ชายที่มันเข้ามาทักเราก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ มึงไวมาก. . .
แล้วเสี่ยปลื้มมันก็ลงจากรถมายืนมองหน้าเรา บอกเลยว่าหน้าเสี่ยมันกวนมาก
"อ๊ะ !"
แล้วมันก็เข้ามากระชากเราขึ่นจากพื้น
"เสี่ย ! มึงจะฆ่ากูเรอะ!?"
พอได้สติเราก็ตวาดถามมัน ทั้งตกใจ ทั้งขวัญเสีย หัวเสียด้วย แม่งปนกันยุ่งไปหมดในหัวกูเนี่ย !
"เป็นของกู อย่าทำอะไรที่กูไม่ชอบ. . ."
"กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย !"
เราเถียง ลงจากรถยังไม่ถึงห้านาทีเลยเหอะ จะไปทำอะไรที่เสี่ยมันไม่ชอบตอนไหน งง?
"อย่าให้กูเห็นว่ามึงเข้าใกล้ผู้ชายหน้าไหนอีกนอกจากกู กูไม่ชอบ และไม่ใช่แค่มึงที่จะซวย ไอ้คนข้างๆมึงก็จะซวยไปด้วย"
พูดจบมันก็เดินกลับไปขึ้นรถ และไม่วายบีบแตรรถไล่เราที่ยืนขวางหน้ารถมันอยู่อีกครั้ง จนเราต้องรีบวิ่งขึ้นไปบนฟุตบาท แล้วมันก็ขับรถผ่านหน้าเราไป ปล่อยให้เรายืนมองตามรถมันไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
จะไหวไหมน้ออีแสนดี มึงคงได้ตายก่อนที่หนี้สินจะหมดแน่ๆ
หลังจากนั้นเราก็ขึ้นไปที่คลาสเรียน พอเราเข้าไปนั่งเท่าแหล่ะอีแก้มมันหันมามองเราด้วยสายตาจับผิดทันที
"กูนึกว่าจะต้องแจ้งความคนหายแล้วซะอีก"
เราได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้มัน อีแก้มมันทำท่าจะอ้าปากถามอีก แต่อาจารย์เดินเข้าคลาสมาพอดี มันเลยต้องสงบปากสงบคำแต่เรานี่เสียวสันหลังอยู่นลอดเวลาเพราะอีแก้มมันคอยหันมองเราตลอด
เรานั่งฟังที่อาจารย์สอนไปเรื่อย แต่เอาจริงๆนะสิ่งอาจารย์สอนไม่เข้าหัวเราเลย เพราะในสมองเราตอนนี้กำลังครุ่นคิดหาวิธีบอกอีแก้มอยู่
จะบอกมันยังไงดีเรื่องที่ต้องย้ายไปอยู่กับเสี่ยปลื้ม และจะพูดยังไงดีมันถึงจะไม่สงสัยและยอมให้ไป. . .
"มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้"
อีแก้มหันมาถามเราทันทีที่หมดคาบเรียน แล้วพากันลงไปนั่งใต้ถุนตึก สายตาของมันมีแววคาดคั้นมาก
"คือ. . ."
เราเริ่มอึกอัก ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แต่ถึงยังไงก็ต้องพูดออกมาอยู่ดี
"มึงจะว่าอะไรไหม ถ้ากูจะย้ายไปอยู่ที่อื่น"
"ไปอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใคร กับแขกในผับเมื่อวานนี้น่ะเหรอ มึงบ้าไปแล้ว มึงคิดอะไรอยู่แสนดี"
งื้ออออออ ! ทำไมเพื่อนรู้ล่ะ ยังไมได้พูดอะไรเลย. . .
"เขาบอกว่าเขาชอบกู และรักกูตั้งแต่แรกเห็น"
เราเริ่มโกหก เพราะอยากให้อีแก้มมันสบายใจ
"แล้วมึงก็เชื่อเขา มึงโลกสวยไปไหมแสนดี"
อีแก้มมันถามกลับอย่างเริ่มมีอารมณ์ เรารู้ว่ามันเป็นห่วงเรา แต่เราเองก็เป็นห่วงมันเหมือนกัน เราไม่ยอมให้มันคงมาเดือดร้อนเพราะเราเด็ดขาด เสี่ยปลื้มมันไม่ได้แค่ขู่แน่
"แก้มมึงฟังกูนะ กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงกู แต่มึงก็รู้นี่ว่ากูเป็นคนยังไง ทุกอย่างที่กูเลือกและตัดสินใจนั่นหมายความว่ากูคิดดีแล้ว มึงไม่ต้องห่วงนะ ถ้าสักวันสิ่งกูทำมันจะพังไม่เป็นท่ากูก็ไม่เสียใจ เพราะกูตัดสินใจแล้ว กูอยากให้มึงเป็นคนที่เข้าใจกูที่สุดนะ"
เราใช้เหตุผลคุยกับมัน คำพูดเราเหมือนจะดูดีนะ ทั้งที่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย
"กูห้ามมึงไม่ได้ใช่ไหม?"
อีแก้มมันถามแล้วมันก็ทำหน้าเศร้าออกมา
"กูแลือกแล้วแก้ม"
"เฮ้อออ แล้วแต่มึงเลยละกันอยากทำอะไรก็ทำ"
อีแก้มประชด ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด
"วันนี้มีงานนะ จะไปไหม?"
"วันนี้คงไม่อ่ะ อีกเดี๋ยวเสี่ยปลื้มมันจะมารับไปเก็บของ"
เท่านั้นแหล่ะอีแก้มมันหันมองเราตาแทบทะลุออกมานอกเบ้า
"เสี่ย !!"
"อื้อ. . .เสี่ย"
เราตอบมันไปไม่เข้าใจว่ามันจะตกใจอะไรขนาดนั้น แล้วอีนี่มันก็แหกปากออกมาเสียงดังจนคนอื่นๆที่นั่งอยู่แถวนั้นพากันหันมามอง
"มึงเอาเสี่ยทำผัวเหรออีแสนดี !!"
"อีแก้ม ! มึงจะแหกปากเพื่อ !?"
มึงเป็นเพื่อนกูจริงๆใช่ไหม ทำอะไรไม่รักษาหน้าตากูเลย
"จะมารึยังเสี่ยมึงอ่ะ อ้วนเตี้ย สูงต่ำ ดำขาว ประมาณไหนกูอยากเห็น"
"มึงไดัเห็นแน่ มาแล้วนู่นไง"
เราบอกแล้วพยักหน้าให้อีแก้มหันไปมองรถกระสี่ประตูสีดำทีากำลังคลานมาจอดหน้าคณะ
พรึ่บ !
"อีแก้ม !"
เราร้องเรียกอีแก้มไว้ไม่ทัน เมื่ออยู่ๆมันก็ลุกพรวดแล้วเดินเข้าไปหาอีเสี่ยที่นั่งรออยู่ในรถ
ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !
แล้วมันยกมือขึ้นเคาะกระจกรถเรียกเสี่ยปลื้มทันที สักพักเสี่ยปลื้มมันก็ลดกระจกลงมามองหน้าเรากับอีแก้ม เสี่ยมันหน้านิ่งมากขอบอก
ส่วนอีแก้มก็ถึงกับอึ้งไปเลยเหมือนกันพอเห็นหน้าเสี่ยปลื้มมันชัดๆ เสี่ยมันหล่อใช่ไหมแก้ม แต่หน้าหล่อๆเนี่ยแหล่ะแม่งโคตรร้าย
"มีอะไร?"
เสี่ยปลื้มเอ่ยถามเสียงเรียบ ยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นแบบกวนๆ
"คุณรักเพื่อนฉันจริงใช่ไหม?"
ผ่างงงงงงงง ผ่างงงงงงง !!
เหมือนมีใครเอาฉาบมาตีข้างๆหู อีแก้มมึงถามอะไรออก ! กูอยากแทรกแผ่นดินหนี
เสี่ยปลื้มมันหันมามองหน้าเราแบบงงๆแวบหนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมเหมือนเดิม
"ว่ายังไง คุณรักเพื่อนฉันจริงๆใช่ไหม?"
อีแก้มมันถามอีก นี่มึงกะจะไม่ให้กูมีที่ยืนเลยใช่ไหม?
"อย่างยุ่ง"
อีเสี่ยมันตอบเสียงต่ำ คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากันบอกให้รู้ว่ามันเริ่มไม่สบอารมณ์ แล้วตอนนี้ และถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ทุกอย่างพัง ทั้งเราทั้งอีแก้มซวยแน่ ต้องรีบชิ่งก่อนที่อีแก้มมันจะรู้ว่าเราโกหก
"แก้ม เดี๋ยวเฮียมารับมึงใช่ไหม กูไปก่อนนะ กุญแจห้องกูฝากไว้ที่ผู้ดูแลหอละกัน กูไปล่ะ"
พูดจบเราก็รีบเดินไปขึ้นรถทันที อีแก้มมันทำท่าจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่ทัน เพราะเสี่ยมันปิดกระจกขึ้นซะก่อนพร้อมกับกระชากรถออกอย่างแรงจนหน้าแทบคมำ
ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย !
"เสี่ยมึงขับช้าๆหน่อยได้ไหม กูยังไม่อยากตายนะ"
พอตั้งหลักคาดเข็มขัดนิรภัยได้ เราก็หันไปแหวใส่เสี่ยปลื้มมันที ขับรถเร็วขนาดนี้ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ศพไม่สวยแน่กู
"มึงยังไม่ตายตอนนี้หรอก รู้ไหมว่าทำไม?"
"ทำไม?"
เราถามเสี่ยมันกลับอย่างสงสัย
"หุ่นอย่างมึงไม่เหมาะที่จะมาตายอยู่กลางถนนหรอก แต่เหมาะที่จะตายคาอกกูมากกว่า"
เหมือนสมองของเสี่ยมันจะวนเวียนอยู่แค่เรื่องเดียวจริงๆ
"ตอนแรกก็ว่าจะไปพามึงเก็บของก่อน แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจละ"
เสี่ยมันพูดขึ้นมายิ้มๆก่อนจะปรายตามองเราอย่างเจ้าเล่ห์ รู้สึกได้ถึงรังสีความหื่นที่แพร่กระจายออกมาจากตัวมันเลยเหอะ
"มึงจะไม่ถามเหรอว่าทำไม"
"กูคิดว่ากูไม่รู้น่าจะดีกว่า"
"แต่กูอยากบอก"
เรื่องของมึงสิกูไม่ได้อยากรู้ อันนี้นึกในใจ แล้วเสี่ยมันก็พูดในสิ่งที่เราคิดไว้ไม่มีผิด
"กูอยากลองเยผู้หญิงในชุดนักศึกษามานานแล้ว วันนี้มึงกำลังจะทำให้ความฝันกูเป็นจริง"
" ! "
SAENDI END.
- ผู้เขียน
