สามชั่วโมงต่อมา
หลังจากแยกย้ายกันกับผองเพื่อน วายุภักษ์ก็ขับรถมาส่งคนขี้เมาที่คอนโด แม้ตัวเองจะดื่มไปไม่มาก แต่สำหรับรุ่งทิวานั้น เธอดื่มมากจนเมา เพราะเลี่ยงการตอบคำถามที่เธอตอบไม่ได้
“รุ้งนอนคนเดียวได้ไหม?”
ถามคนเมาที่กำลังพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นมา เอื้อมมือไขว่คว้าภาพเลือนรางตรงหน้าไว้ ถูใบหน้าเข้ากับฝ่ามือหนา พึมพำสิ่งที่ตัวเองหวาดกลัวออกไป
“อย่าไปกับคุณปิ่นนะคะ อย่าไปนะ”
คนฟังนั่งอมยิ้มอยู่ข้างเตียง เมาแล้วน่ารักจนอยากให้เมาทุกวัน เข้าใจผิดไปใหญ่หลวงขนาดนั้น เขาจะทำยังไงกับความเข้าใจผิดของเธอดี
“ถ้าไม่อยากให้ไป ต้องรัดผมให้แน่นๆ อย่าเผยมุมอ่อนแอให้ใครเห็น ต้องอยู่ข้างๆผมด้วยความเก่งกาจ และความแข็งแกร่งด้วย”
คาดหวังกับเธอเยอะเกินไปหรือเปล่านะ แต่เขาเป็นนักธุรกิจระดับแนวหน้าของเมืองไทย คนอยู่ในวงการธุรกิจมันต้องชิงดีชิงเด่นกัน ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง มีเพียงความเ
