“พรุ่งนี้จะไปอเมริกาแล้ว ทำไมแกยังไม่เก็บข้าวของอีก” จอห์นเดินเข้ามาในห้องลูกชาย และมองไปรอบๆ ก็ถามด้วยความหนักใจ ไม่มีแม้กระเป๋าเดินทางที่หยิบมาเพื่อเตรียมเก็บเสื้อผ้า ไม่มีร่องรอยของการเตรียมเครื่องใช้ใดๆ เลยแม้แต่น้อย มีแค่เพียงผู้ชายวัยสามสิบสองปี ที่นอนหมดอาลัยตายอยากอยู่บนเตียง
“เดี๋ยวผมเก็บ” เคลย์ตันตอบเบาๆ มือยังคงกดโทรศัพท์โทรหาจิรัชยาอยู่เรื่อยๆ
“แกนี่มันจริงๆ เลย อีกไม่กี่ปีผมก็หงอกแล้ว ทำตัวเป็นวัยรุ่นอกหักครั้งแรกไปได้ ฉันให้แกไปทำงานใหญ่นะ ไม่ใช่ให้แกไปเล่นขายของอยู่ที่นู่น”
“ผมรู้น่าพ่อ ผมอ่านรายละเอียดงานหมดแล้ว อะไรสำคัญ ผมก็กำลังจำอยู่” เขาคลานไปอีกฝั่งของเตียง และหยิบเอกสารต่างๆ ที่เปิดอ่านเมื่อหลายชั่วโมงก่อนให้ผู้เป็นพ่อเห็นว่า ถึงเขาจะเจ็บช้ำหัวใจแค่ไหน แต่เขาไม่ลืมว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร
“งั้นเลิกทำตัวเป็นพระเอกเอ็มวีเพลงน้ำเน่า แล้วส่งอีเมลมาให้ฉันอ่าน ว่าแกต
