บทที่ 6 ปลูกส้ม
2048 คำ
อาหลี่จ้องมองเสิ่นเสวี่ยด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้ว่านางกำลังคิดจะทำสิ่งใด เขาเห็นเพียงแต่ว่านางเดินตรงไปที่เรือนใหญ่
เสิ่นเหยากวงมองเสิ่นเสวี่ยที่เดินเข้ามาหาเขาในเรือน ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นจ้องมองบุตรสาวด้วยสายตาสงสัย
"มีอะไร?"
"จะมาขอยืมตั๋วเงินสักร้อยตำลึงเจ้าค่ะ"
เสิ่นเหยากวงมองเสิ่นเสวี่ยด้วยสายตาเย็นชา เขาใช้ฝ่ามือใหญ่ตบลงไปบนโต๊ะจนเกิดเป็นเสียงดังปัง!!!
"เจ้าเห็นข้าเป็นโรงการค้าแลกเงินหรืออย่างไร?"
"เปล่านะเจ้าคะ"
"ข้าไม่มีให้เจ้ายืม ได้ที่ดินไปสามไร่แล้ว เจ้ายังกล้าหน้าด้านมาขอเงินข้าอีกหรือ?"
"ไม่หน้าด้านจะกล้ามายืนตรงนี้หรือเจ้าคะ?"
"เสิ่นเสวี่ย!!!"
"แหมมมม โมโหมากไปจะยิ่งแก่เร็วนะเจ้าคะ โอะ!!!รอยย่นตรงหางตาท่านพ่อเริ่มขึ้นมาแล้ว!!!"
เสิ่นเหยากวงรีบยกมือขึ้นไปลูบคลำที่หางตาของตนเองทันที
ย่นจริงๆด้วย!!
"เจ้าจะเอาตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงไปทำสิ่งใดกัน?"
"เอาไปต่อยอดสิเจ้าคะ อีกไม่นานท่านพ่อก็จะรู้เองเจ้าค่ะ ตอนนี้ลูกขอยิ้มก่อนหนึ่งร้อยตำลึงเจ้าค่ะ"
เสิ่นเสวี่ยบื่ยมือไปตรงหน้าของเสิ่นเหยากวง เขามองนางด้วยสายตาเย็นชาอย่างไม่ปิดบัง
"ข้าไม่มี"
"มีเจ้าค่ะ!!!ท่านพ่อมีแน่นอน!!!"
สายตาคาดคั้นของเสิ่นเสวี่ยจ้องมองมาที่ผู้เป็นบิดาจนเขารู้สึกถึงรังสีอำมหิต
ให้ตายสิ!!!นี่เขาทำไมต้องกลัวนางด้วย นางเป็นลูกเขานะ!!!
เสิ่นเหยากวงเดินไปเปิดกล่องขนาดไม่ใหญ่ที่ตรงด้านหลังโต๊ะเขียนอักษรของเขา ก่อนจะยื่นตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงให้แก่เสิ่นเสวี่ย
เสิ่นเสวี่ยรับตั๋วเงินมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย่มเบิกบาน แต่ทว่าสายตายังสอดส่องไปที่กล่องเก็บตั๋วเงินของเสิ่นเหยากวงตาไม่กระพริบ
"มองอะไร?"
"เพิ่มอีกหนึ่งร้อยตำลึงได้ไหมเจ้าคะ?"
"เสิ่นเสวี่ย!!"
"อีกหนึ่งร้อยตำลึงเจ้าค่ะ"
"เอาไป!!!"
เสิ่นเหยากวงคร้านที่จะโต้เถียงกับนางแล้ว เขาโยนตั๋วเงินอีกหนึ่งร้อยตำลึงส่งให้นางเพื่อตัดปัญหา เสิ่นเสวี่ยยิ้มหน้าระรื่นเดินออกมาจากเรือนใหญ่อย่างอารมณ์ดี
ระหว่างทางที่เดินกลับเรือน นางได้พบกับเสิ่นหนิง ที่กำลังเดินนวยนาดเข้ามา สายตาของนางจ้องมองเสิ่นเสวี่ยด้วยความดูแคลนเป็นอย่างยิ่ง เสิ่นเสวี่ยมองพิจารณาเสิ่นหนิงเล็กน้อย
นี่น่ะหรือน้องสาวต่างมารดาของนาง?
เสิ่นหนิงอายุน้อยกว่านางไปหนึ่งปี ใบหน้างดงาม ริมฝีปากอมชมพูแดงระเรื่อชวนมอง เป็นสตรีวัยแรกแย้มที่งดงามไม่เบา
"มาหาท่านพ่อครั้งนี้จะมาเอาอะไรอีกเล่าเจ้าคะ คราวก่อนเห็นได้ที่ดินไปตั้งสามไร่ ช่างหน้าไม่อายยิ่งนัก"
เสิ่นเสวี่ยปรายตามองเสิ่นหนิง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากและยืนกอดอกมองนางด้วยสายตาเย็นชา
"ข้าจะมาขออะไรมันก็เรื่องของข้า ว่าแต่เจ้าเถอะอย่ามาขวางทางข้า หลีกไป"
เสิ่นเสวี่ยไม่อยากจะใส่ใจเสิ่นหนิง แม้ว่าในความทรงจำของร่างเดิม จะปรากฏภาพของเสิ่นหนิงที่วางยานางกับอาหลี่ และแย่งคู่หมั้นของนางไป
"ท่านพี่หลัวเฉินเฟยส่งของหมั้นหมายมามากมายจนข้านับไม่ถ้วน ข้าเห็นว่าท่านพี่อยู่ว่างๆ ถ้าอย่างนั้นไปช่วยข้านับของหมั้นดีหรือไม่เจ้าคะ?"
เสิ่นเสวี่ยส่งเสียงเฮอะในลำคอ อยากจะยั่วให้นางอกแตกตายเช่นนั้นหรือ
ฝันไปเถอะ!!!
"พอดีข้าไม่คอยชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านน่ะ โดยเฉพาะเรื่องของคนชั่วๆข้าไม่อยากลดตัวลงไปยุ่งเกี่ยว ข้ามีงานที่ต้องไปทำอีกมากมาย คงไปช่วยเจ้าไม่ได้แล้วล่ะ"
"หึ หรือว่ายังตัดใจจากท่านพี่เฉินเฟยไม่ได้กันแน่"
เสิ่นเสวี่ยมองหน้าเสิ่นหนิงก่อนจะยิ้มตาหยี
"ข้าตัดเขาออกจากวัฏจักรว่าที่สามีไปตั้งนานแล้วล่ะ เจ้าเอาไปเถิด หล่อก็ไม่หล่อ หน้าตาจืดชืดราวกับผีเพิ่งโผล่ออกมาจากหลุม ผู้ชายเช่นนี้ข้าไม่เอามาทำสามีหรอก เสียเวลา!!!"
"เสิ่นเสวี่ย!!"
เสิ่นหนิงเตรียมง้างฝ่ามือขึ้นมาเพื่อจะทุบตีเสิ่นเสวี่ยเหมือนเช่นทุกครั้งที่นางเคยทำ แต่ทว่ากลับถูกเสิ่นเสวี่ยยื่นมือเข้ามาจับและบีบแขนนางเอาไว้อย่างแรงจนรู้สึกปวดร้าวไปหมด
"ตบสิ!!ข้าตบคืนเมื่อใด หน้าเจ้าพังแน่!!"
เพี๊ยะ!!!
เสิ่นหนิงสะบัดแขนของนางออกจนหลุดพ้นจากการบีบรัดของเสิ่นเสวี่ย แล้วจึงง้างฝ่ามือฟาดลงมาที่ใบหน้าสวยได้รูปของเสิ่นเสวี่ยจนเต็มแรง เสิ่นเสวี่ยรับรู้ได้ถึงกลิ่นเลือดที่คาวคลุ้งอยู่ในปาก ใบหน้าซีกซ้ายชาจนแทบจะไร้ความรู้สึก เสิ่นหนิงที่ได้ลงมือกับเสิ่นเสวี่ยตามที่ใจต้องการแล้ว จึงยืนเท้าเอวมองนางด้วยสายตาที่สะใจไม่น้อย
เสิ่นเสวี่ยโมโหแล้ว นางกำมือแน่น ก่อนจะกระโดดต่อยเข้าไปที่ใบหน้างามของเสิ่นหนิงอย่างเต็มแรง
"อ๊าาาาสสสส์!!!!"
"คุณหนูรอง"
"เสิ่นเสวี่ย เสิ่นหนิง!!หยุดเดี๋ยวนี้!!!"
เสิ่นเหยากวงที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย จึงรีบออกมาดู ก็พบกับเสิ่นเสวี่ยและเสิ่นหนิงที่กำลังทุบตีกันอยู่"
เสิ่นเสวี่ยยืนนิ่ง ใบหน้ายังคงเรียบเฉย แต่เสิ่นหนิงกลับร้องห่มร้องไห้ไปกอดแขนของเสิ่นเหยากวงผู้เป็นบิดาเอาไว้
"ฮือออ ท่านพ่อ ท่านพี่ทุบตีข้าเจ้าค่ะ"
เสิ่นเหยากวงปรายจามองเสิ่นเสวี่ยอย่างต้องการคำตอบ
เสิ่นเสวี่ยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"ก็นางมาตบหน้าข้าก่อน ข้าจึงต่อยนางคืน ข้าป้องกันตนเองข้าผิดหรือเจ้าคะ?"
"ข้าไม่ได้ทำนะเจ้าคะ!!"
"แล้วรอยฝ่ามือห้านิ้วบนหน้าของข้านี่คืออะไร ผีตบหรือ?อ้อ!!!รึเจ้ากำลังจะบอกว่าข้าตบหน้าตนเองเล่น? หึ!!ปัญญาอ่อนจริงเชียว เรื่องชั่วๆเช่นนี้เจ้าก็คิดออกมาได้"
"ฮืออ ท่านพ่อ!!!"
"หยุด!!!เป็นพี่น้องกันแท้ๆ จะทะเลาะตบตีกันทำไม ไม่อายพวกบ่าวในเรือนหรืออย่างไร? แยกย้ายกันเดี๋ยวนี้!!!อย่าให้ข้าเห็นว่าพวกเจ้าสองคนก่อเรื่องอีก!!!"
เสิ่นหนิงมองเสิ่นเสวี่ยด้วยสายตาที่โกธรเคือง แต่ไหนแต่ไรมาท่านพ่อก็รักและเข้าข้างเสิ่นเสวี่ยมาโดยตลอด นางเกลียดชังเสิ่นเสวี่ยเป็นที่สุด
เสิ่นเหยากวงมองตามเสิ่นเสวี่ยที่เดินลับตาไป นับวันบุตรสาวผู้นี้ของเขาก็ดูแปลกตามากยิ่งขึ้นทุกวัน
"ท่านพ่อ ฮืออ"
"เงียบ!!!อย่าให้ข้าเห็นว่าเจ้าพูดจาล่วงเกินพี่สาวของเจ้าเช่นวันนี้อีก!!!"
เสิ่นหนิงเม้มริมฝีปากแน่น นี่ท่านพ่อเห็นทุกอย่างเช่นนั้นหรือ
หึ!!!นังเสิ่นเสวี่ย ข้าไม่มีวันยอมแพ้เจ้าเสียหรอก
เสิ่นเสวี่ยถือตั๋วเงินสองร้อยตำลึงเดินกลับเรือนมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อเข้าไปถึงนางก็พบกับอาหลี่ที่กำลังทำบางอย่างอยู่ในครัว
"ท่านพี่อาหลี่ ทำอะไรอยู่น่ะ?"
"เสิ่นเสวี่ย ข้าไปขุดมันมาได้หลายหัวเลย กำลังจะนำมันมาเผาร้อนๆให้เจ้ากิน"
อาหลี่เงยหน้าขึ้นมามองเสิ่นเสวี่ย บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเขม่าควันไฟ เสิ่นเสวี่ยเดินไปหยิบผ้าผืนบางชุบน้ำบิดจนหมาด ก่อนจะเดินเข้าไปเช็ดใบหน้าของเขาอย่างนุ่มนวล
อาหลี่จ้องมองเสิ่นเสวี่ยด้วยสายตาที่สั่นไหว คุณหนูใหญ่ของเขา อ่อนโยนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน
"ไหนล่ะมันเผาของข้า"
"อ้อ นี่ๆ กำลังร้อนๆข้าจะแกะให้เจ้า"
อาหลี่หยิบมันเผาขึ้นมาแกะให้เสิ่นเสวี่ยอย่างรวดเร็ว นางมองดูเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยนและชื่นชม
แสนดีขนาดนี้ เสิ่นเสวี่ยคนเก่าช่างโง่เขลาสิ้นดี ดูข้านี่กินเลย กินทั้งตัว!!!
เสิ่นเสวี่ยกินมันที่อาหลี่แกะให้อย่างเอร็ดอร่อย เสียงหัวเราะครื้นเครงของทั้งคู่ดังมาจากในเรือนเป็นระยะๆ
2วันต่อมา
"มันจะใช้ได้จริงหรือเสิ่นเสวี่ย?"
อาหลี่นั่งมองเสิ่นเสวี่ยที่กำลังวุ่นวายกับการเตรียมดินลงกระถางใบขนาดกลางที่นางกับเขาไปหาซื้อมาจากในตลาดใหญ่เมื่อเช้า
"ใช้ได้สิ เราจะปลูกในกระถางใบนี้แล้วรอมันโตได้ที่ ค่อยเอาลงดิน ทำร่องน้ำไหลผ่าน รอมันเติบโตอาจจะใช้เวลาถึงสามปี ระหว่างที่รอมันโต เราก็ปลูกอย่างอื่นขายหารายได้ไปก่อน"
เสิ่นเสวี่ยนำเมล็ดส้มจากต้นในสวนที่นางแกะกินเมื่อเช้า ไปล้างแล้วแช่น้ำทิ้งไว้ประมาณหนึ่งชั่วยาม (2ชั่วโมง) แล้วจึงนำไปใส่กระถางที่มีรูระบายน้ำ นางฝังเมล็ดลงไปลึกประมาณ2-3นิ้ว ใส่ลงไป15เมล็ด ต่อหนึ่งกระถาง แล้วจึงกลบดินและรดน้ำมัน คงจะต้องรอดูต่อไปว่ามันจะงอกกิ่งอ่อนออกมาหรือไม่
"ท่านพี่อาหลี่ ท่านนำมันไปวางไว้ตรงใต้ต้นไม้นั้น ที่มีแสงแดดส่องถึงเล็กน้อย คอยหมั่นดูแลมัน ไม่เกินหนึ่งเดือนต้นอ่อนก็จะแตกใบออกมา แล้วค่อยนำมันไปเพาะปลูกต่อในสวน เราจะได้มีผลไม้ไปขาย เพิ่มราคาได้อีกด้วย"
"เจ้าไปเรียนรู้มาจากที่ใดกัน?"
"ข้าเก่งใช่ไหมละ"
อาหลี่พยักหน้าพร้อมกับยิ้มตาหยี เสิ่นเสวี่ยที่เห็นเช่นนั้น ก็รีบโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
"ข้าเก่งเช่นนี้ ท่านพี่อาหลี่ต้องให้รางวัลข้าด้วยนะเจ้าคะ"
"รางวัลอะไรหรือ? โอะ!!เสิ่นเสวี่ย เดี๋ยวคนก็มาเห็นเข้า!!"
เสิ่นเสวี่ยล้วงมือเข้าไปจับลำแท่งเอ็นร้อนใต้ร่มผ้าของเขาเล่นอย่างนึกสนุก จนอาหลี่ใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย
"มาเห็นแล้วอย่างไร ข้าไม่อายหรอกเจ้าค่ะ"
"เสิ่นเสวี่ยเอามือออกเถิด"
"โอะมันแข็งตัวด้วยเจ้าค่ะ!!"
"เสิ่นเสวี่ย!!โอวว ซี๊ดดดด!!!"
เสิ่นเสวี่ยใช้มือเรียวงามรูดชักตามลำแท่งแก่นกายของผู้เป็นสามีอย่างรวดเร็วและถี่เร้าอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ร่มรื่น ไม่นานนักมวลน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลล้นทะลักออกมาจนเต็มฝ่ามือขาวเนียนของนาง
เสิ่นเสวี่ยนำมือออกมาจากใต้ร่มผ้าของอาหลี่ ก่อนนำน้ำรักของเขามาทาลงบนใบหน้าของนาง ชะโลมจนมันฉ่ำวาวไปทั้วทั้งใบหน้า
"เสิ่นเสวี่ย!!เจ้าทำอะไร?"
"มาร์คหน้าเจ้าค่ะ โอววว หอมหวานเหลือเกิน อีกเดี๋ยวเตือนข้าให้ไปล้างออกด้วยนะเจ้าคะ เดี๋ยวแห้งติดหน้า จะล้างยาก"
อาหลี่ยืนมองเสิ่นเสวี่ยตาค้าง เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ว่า น้ำ เอ่อ.. น้ำของเขาจะบำรุงผิวหน้าได้ด้วย
นับวันเสิ่นเสวี่ยก็ยิ่งแปลกประหลาดมากขึ้นทุกวัน
อาหลี่ใช้นิ้วของเขาแตะๆไปที่ปลายลำแท่งที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักของตนเอง ก่อนจะยกขึ้นมาสูดดม เขาเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นที่ฉุนขึ้นจมูก
กลิ่นแรงเช่นนี้นางทาไปได้เช่นไรกัน?
- ผู้เขียน
