บทนำ
1364 คำ
บทนำ
โรงพยาบาลฮ่องกงดรากอน ย่านวิกตอเรีย ฮ่องกง
ซองเอกสารสีน้ำตาลที่มีความหนาพอสมควรที่ลูกน้องเขาเพิ่งยื่นให้โดยบอกว่านี่คือสิ่งที่มาดามเผิงลี่จิน ผู้เป็นมารดาเขาส่งมาให้เป็นการด่วน
ชานป๋อเสียน นายแพทย์แผนกศัลยศาสตร์ซึ่งน้อยครั้งจะเข้าตรวจชั้นคลินิกเพราะเลื่อนขึ้นมาเป็นผู้บริหารเต็มตัว เขาดึงซองเอกสารมาเปิดออก คิ้วหนาของเขาขมวดเมื่อเห็นว่าข้างในมีแต่รูปของผู้หญิงคนหนึ่งในอิริยาบถต่างๆ
สวยและเพียบพร้อม คำนิยามที่มารดาเคยบอกเขากับน้องชายเอาไว้ก่อนจะส่งรูปซองนี้มาให้เขา...
เขาค่อนข้างเห็นด้วยกับมารดาเมื่อมองรูปปราดเดียว หญิงสาวรูปร่างดี รูปหน้าสวยแบบสะดุดตา และโดดเด่นท่ามกลางผู้คน รอยยิ้มสดใสและแววตาดูอ่อนโยนในรูปที่ถ่ายโดยตรงและถูกแอบถ่าย
เธอเป็นผู้หญิงที่มารดาเขากรอกหูไว้เมื่อตอนที่นั่งกินข้าวพร้อมครอบครัวเมื่อเดือนก่อนว่าเป็นแพทย์สาวที่จิตใจดี น่ารักจนอยากได้เป็นลูกสะใภ้ เล่าความดีของเธออย่างนั้นอย่างนี้และประชาสัมพันธ์ถึงความสวยของหญิงสาวให้ฟัง เขากับน้องชายได้ยินแล้วก็ปฏิเสธมารดาทั้งที่ยังไม่ได้เห็นหน้าหญิงสาวคนนี้กันทั้งสองคน... เขาบอกให้มารดาแนะนำผู้หญิงคนนี้ให้น้องชาย ส่วนไอ้น้องชายตัวดีก็บอกว่าเขาควรแต่งงานก่อนเพราะเป็นพี่ แถมผู้หญิงคนนั้นเป็นหมอเหมือนเขาคงคุยภาษาเดียวกัน มารดาเลยเบนเข็มเรื่องการจับคู่มาที่เขาคนเดียว
จากนั้นเขาเรื่องยากลำบากจึงมาตกที่เขา แต่ชานป๋อเสียนก็บ่ายเบี่ยงมารดาไม่สนใจคนที่ท่านพยายามหาให้และปฏิเสธเหมือนที่ปฏิเสธผู้หญิงหลายคนที่ท่านและแม่สื่อพยายามหามาให้รู้จัก
เขาไม่ได้เบื่อผู้หญิงหรอก รอบกายเขาก็มีไม่ขาดแคลน แต่ถ้าผู้หญิงที่จะให้แต่งงานด้วย เขายังไม่อยากมีตอนนี้ ชีวิตเขากำลังมีความสุข ไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นสักนิดเดียว
แต่มาดามเผิงดูเหมือนจะจริงจังเรื่องผู้หญิงคนนี้มาก ขนาดรู้ว่าเขาทนท่านรบเร้าให้ไปทำความรู้จักหญิงสาวไม่ไหวจากที่อยู่กับท่านที่อเมริกาไม่ได้ต้องบินกลับมานั่งทำงานที่ออฟฟิศที่ฮ่องกง ท่านยังคงไม่ละความพยายามส่งรูปหญิงสาวคนนั้นมาให้ดู ทั้งที่เขาก็ไม่เคยขอเลย...
“สายเรียกเข้าจากมาดามเผิงครับ” เลขากึ่งผู้ช่วยของเขายื่นโทรศัพท์มาให้...
ชานป๋อเสียนวางรูปหญิงสาวลงแล้วรับสายมารดา
“เห็นรูปหรือยัง”
“ครับ”
“สวยถูกใจหรือเปล่า...”
“...” เขายอมรับว่าเธอสวย จะตอบว่าไม่ก็คงไม่ต่างจากโกหกเลยเลือกเงียบ
“บินกลับมาเจอได้ไหม แม่จะนัดให้” อุตส่าห์บินหนีมาจากอเมริกา มารดาเขาคิดว่าเขาจะบินโร่กลับไปหาหญิงสาวเพียงเพราะแค่เห็นรูปของเธอท่านคาดหวังมากเกินไปจริงๆ
“ส่งรูปให้ป๋อหลินดูหรือยังครับ... ไม่ลองแนะนำให้หมอนั่น”
“ไม่ แม่กับป๋อหลินคิดว่าหนูน้ำเหมาะกับลูกที่สุดแล้ว”
เขากลอกตามองเพดานพร้อมกับลอบถอนหายใจ... มารดาผู้ที่แทบไม่เคยเซ้าซี้เรื่องใด ไม่เคยยัดเยียดใคร ทำไมถึงได้หันมาเดือดร้อนเรื่องนี้นักหนาตั้งแต่รู้จักกับผู้หญิงคนนี้ ท่านก็เจ้ากี้เจ้าการมาตลอด ลูกชายทั้งสองที่เป็นโสดอิสระ และทำอะไรบ้าระห่ำอย่างใจโดยที่ท่านไม่สนใจมาสามสิบกว่าปี มันเปลี่ยนแปลงเมื่อท่านได้รู้จักกับ ชลนที ผู้หญิงคนนั้น
“แม่ชอบเธอมากหรือครับ”
“ใช่... ไม่เคยถูกชะตากับใครขนาดนี้มาก่อนเลย”
“ถ้าแม่ชอบ... แม่ก็ขอเขามาเป็นลูกสาวบุญธรรมเถอะครับ ผมกับป๋อหลินไม่ขัดข้องหรอก... อย่ามายัดเยียดให้เป็นเมียเลย ผมยังไม่อยากแต่งงาน”
“แม่อยากได้เป็นสะใภ้มากกว่าน่ะ... ถ้าลูกเจอแล้วไม่ได้รักกันแม่ก็จะให้หนูน้ำมาเป็นลูกสาวแทน”
คราวนี้ไม่ใช่แค่กลอกตา ชานป๋อเสียนยกมือมากุมขมับด้วย... ปรกติบ้านเขาพูดคำไหนคำนั้น ไม่คือไม่ มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร... แต่ทำไมเรื่องผู้หญิงคนนี้มารดาพิรี้พิไรกับเขานัก...
“ไม่ต้องเจอหรอกครับ... แค่เห็นรูปก็บอกได้ แม่เปลี่ยนเรื่องเถอะครับ”
“ไม่เปลี่ยน...” เสียงเข้มๆ เหมือนกำลังไม่พอใจทำให้คนที่โทรทางไกลข้ามประเทศอยู่ถึงกับเอนหลังพิงเก้าอี้และคลึงหัวตาตนเองคลายความเครียด
“ครั้งเดียว แม่ขอครั้งเดียว มาเจอหนูน้ำ ถ้าไม่ชอบและคิดว่าไม่ใช่ แม่จะไม่ว่าอะไรอีกเลย” คำมั่นสัญญาของมาดามเผิงลี่จินทำให้เขาชะงัก
“แล้วผู้หญิงคนนั้นเขาจะมาเจอผมเหรอครับ”
“แม่นัดให้แล้วหนูน้ำอยากทำความรู้จักกับลูกเหมือนกัน บินมาเลยมั้ยแม่ให้คนจัดการเรื่องตั๋วให้”
“แม่สัญญากับผมแล้วนะครับ ว่าถ้านัดเธอครั้งเดียวถ้าผมไม่ชอบ จะไม่บังคับอะไรอีก”
“เห็นแม่เป็นคนกลับกลอกหรือไงกัน”
เมื่อมารดาเริ่มจะดราม่า เขาก็ถอนหายใจยาวๆ
“งั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมดูเที่ยวบิน แล้วจะให้คนบอกอีกทีว่าไปได้ตอนไหน...”
“ดีมากจ้ะลูกรัก... แล้วเจอกัน”
น้ำเสียงรื่นเริงของมารดาทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ มารดาผู้เด็ดเดี่ยวที่ต้องเข้มแข็งเพื่อดูแลพวกเขาและอาณาจักรธุรกิจต่างๆ ตั้งแต่บิดาเขาเสียชีวิตเมื่อสิบกว่าปีก่อน ท่านแทบไม่มีรอยยิ้ม แต่เมื่อตอนที่เขากับน้องชายรับช่วงธุรกิจจากท่านเต็มตัวและท่านก็มีเวลาว่างและเริ่มหันมาเล่นเกมจับคู่ให้เขากับน้องชายประสาทเสีย
สายตาคมเหลือบมองรอยยิ้มสดใสของผู้หญิงในรูป ดูเหมือนมารดาเขามั่นใจมากว่าเขาจะถูกใจหล่อน หารู้ไม่เขากลับมีความคิดว่าความสวยไม่จีรังและโลกนี้ก็มีคนสวยมากมาย เขาเบื่อผู้หญิงที่เข้าหาเขาเพราะความมั่งคั่งที่แทบจะครองโลกของกลุ่มทุนฮ่องกงดรากอนที่ตระกูลของเขาร่วมกับกลุ่มซูเปอร์คอนเน็กชันทางธุรกิจอีกสองตระกูลร่วมกันก่อตั้งมา... และเขาคิดว่าเธอก็คืนหนึ่งในคนเหล่านั้น ฟังที่มารดาบอกหล่อนเองก็อยากรู้จักเขา
หึ... หนังสือที่สัมภาษณ์เขากับครอบครัวมีเป็นร้อยเป็นพันเล่ม อยากรู้จักก็ไปอ่านเองสิแม่คุณ
เสียงข้อความดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มาดูเลยรู้ว่าเป็นข้อความของมารดา... เขาถอนหายใจยาวพรืดไม่สนลูกน้องที่ยืนนิ่งรอรับคำสั่งอยู่...
“แม่จองเที่ยวบินให้แล้ว พรุ่งนี้เดินทางได้เลย” ข้อความที่มารดาส่งให้เหมือนกับรู้ตั้งแต่ก่อนโทรหาเขาอยู่แล้วว่าเขาต้องบินไปแน่ หมายเลขเที่ยวบินและที่นั่งชั้นเฟิร์สท์คลาสถึงได้ส่งมาให้เวลาแค่อึดใจเดียว คงมีคนในของเขาเป็นหนอนบ่อนไส้อยู่ ท่านถึงได้รู้ว่างานทางนี้ไม่มีอะไร...
“เหวินเล่อ” เขาหันไปมองคนของตัวเอง แล้วส่งซองรูปและประวัติของหญิงสาวยื่นให้
“หาประวัติของผู้หญิงคนนี้ให้ฉันละเอียด โดยเฉพาะเส้นทางการเงิน และประวัติการคบหาเพื่อนฝูง”
“ครับ”
หลินเหวินเล่อรับซองเอกสารแล้วเดินออกไป
นิ้วมือเรียวของชานป๋อเสียนเคาะโต๊ะ ในหัวเขาไม่มีสมาธิอ่านสัญญาร่วมทุนในด้านเครื่องมือแพทย์ที่จะทำกับโรงพยาบาลที่ไทยเลยเมื่อเขาโดนมารดาปั่นหัวในเรื่องนี้...
ก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะมาเป็นปัญหาเรื้อรังของเขา คงต้องจำกัดออกไปให้เร็วที่สุด ผู้หญิงที่อยากเข้าหาเขาเพราะฐานะโดยเฉพาะอย่างยิ่งมารดาเขาถือหางอย่างนี้ อันตรายสำหรับชีวิตสงบสุขของเขาเป็นอย่างมาก...
- ผู้เขียน
