หลังจากที่รถแท็กซี่จอดเทียบกับโรงแรมที่จัดให้มีการสัมมนาประชุมวิชาการในวันต่อไป ชลนทีมาถึงในช่วงบ่ายแล้วเธอนัดพบกับเพื่อนคนไทยซึ่งเป็นแพทย์ที่มาร่วมงานประชุมวิชาการนี้เช่นกันว่าช่วงค่ำจะหาร้านอาหารง่ายๆ ทานแล้วพักผ่อนหลังจากที่ต้องคอยอกสั่นขวัญแขวนจนหัวใจต้องทำงานหนักมาตลอดในตอนที่ขึ้นเครื่องบินจนถึงตอนนี้...
ลากกระเป๋าเข้าห้องโถงมาดูเหมือนว่าอาการตกใจของเธอจะไม่ได้จางหายไปเมื่อเธอเห็นหน้าคุ้นๆ ของใครคนหนึ่งที่ทำให้เธอสัมผัสได้ถึงรู้สึกเกลียดชังปะทะเข้ามาวูบใหญ่...
เสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาก็ทำให้เธอก้าวขาไม่ออก เตรียมจะเปลี่ยนโรงแรมแล้ว กลุ่มคนที่คุยกับเขาตรงหน้าก็ดูเหมือนไม่ใช่บุคลากรทางการแพทย์ทำให้เธอค่อนข้างจะกังวลไปก่อนตามประสาคนช่างสังเกตและปะติดปะต่อเรื่องในหัวไปสารพัด
“น้ำ” เสียงเรียกคุ้นหูเป็นภาษาไทยทำให้ชลนทีหันกลับมามอง... เธอเห็นคนร่างสูงที่ยืนอยู่ล็อบบี้โรงแรมยืนยิ้มกว้างให
