“ไม่ดีหรอกครับป้าน้อย ผัวเมียจะแยกกันนอนได้ยังไง ลุงมาก็เหงาแย่สิครับ จริงไหมลุงมา” เหนือเมฆหันไปยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้ชายสูงวัย ซึ่งลุงมาก็เอาแต่อมยิ้มไม่หือไม่อือ เท่านี้พาเพลินก็เข้าใจแล้วว่าตนเองต้องทำอย่างไรต่อ
“อย่างที่คุณเหนือเมฆพูดนั่นแหละค่ะป้าน้อย มานอนที่นี่ด้วยกันทั้งสองคนเลย ห้องนอนด้านล่างก็ยังว่าง เอาของไปเก็บไว้ห้องอื่นก็อยู่ได้แล้วค่ะ” พาเพลินเห็นด้วยกับที่เหนือเมฆแนะนำ
“แบบนั้นก็ได้ค่ะคุณหนูเพลิน งั้นไปเก็บของเตรียมนอนตั้งแต่คืนนี้เลยไอ้มา ไปเร็วไปเอาหมอนผ้าห่มมากัน วานคุณเหนือเมฆอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูเพลินด้วยนะคะ ป้าไปแป๊บเดียวเองค่ะ” ป้าน้อยพูดกับสามีแล้วหันมาวานเหนือเมฆอย่างเกรงใจ
“ได้ครับป้าน้อย เอารถผมไปนะครับมันมืดแบบนี้ปั่นจักรยานไปลำบาก กุญแจรถคุณเพลินคงอยู่บนห้องใช่ไหมครับ” เหนือเมฆบอกแล้วหันไปทางพาเพลิน ซึ่งหญิงสาวก็พยักหน้ายอมรับว่ากุญแจรถของเธออยู่บนห้องนอนจริง
