หลังจากที่นาวจากไปตอนนี้มันเกือบสามเดือนแล้ว ผมเอาแต่เศร้า ทุกข์ใจ ไม่เป็นอันทำอะไร งานการไม่ทำ ออกเที่ยวเป็นว่าเล่นเพราะต้องการระบายความเศร้าในใจ ความทุกข์ทรมานในใจของผมมันมีมากมายเหลือเกิน
ผมนอนร้องไห้แทบทุกคืน อยากให้มันเป็นเพียงความฝัน ฝันอันแสนโหดร้าย... ป๊ากับม๊าสั่งให้ผมกลับไปอยู่บ้าน และผมก็ไม่ได้กลับไปที่บ้านของผมกับนาวอีกเลย ส่วนเดนี่ตอนนี้เริ่มโตขึ้นมาก บางทีไนท์ก็ขอเอาไปเที่ยวบ้าง ผมหวงเดนี่มากเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่นาวรักและเป็นสิ่งเดียวที่นาวเหลือไว้ให้ผมได้ดูแล...
"พี่เดย์"
"..."
"พี่เดย์!" อยู่น้องสาวตัวแสบก็ตะโกนใส่ผมเสียงดังจนต้องหันไปมองมันตาขวางอย่างไม่สบอารมณ์
"อะไรของแกไนท์"
"อ่าว...ก็เรียกแล้วไม่ตอบนี่นา"
"มีอะไร"
"เป็นห่วง" ผมมองไนท์ ทำไมมันมาแปลก อยู่ๆ ก็มาบอกเป็นห่วง หันหน้าหนีแล้วรินเหล้าใส่แก้วกินต่อ
"เอ่อรู้!"
"ถามจริง พี่ไม่คิดจะกลับไปทำการทำงานบ้าง
