“ถ้าอยากให้ฉันทำตามนั้น ก็ลองคุกเข่าอ้อนวอนฉันสิ” เอวาพูดตอกกลับอย่างไม่คิดอะไร แต่กระแสตอบกลับของครูสนั้น ทำให้เอวาตั้งตัวไม่ทัน เมื่อครูสยกร่างเธอและแบกพาดไหล่และเดินกลับเข้าตัวบ้านไปทันที ด้วยเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เอวาลืมแม้กระทั่งเสียงร้องประท้วง กว่าเธอจะเรียกสติของตัวเองกลับมา ครูสก็เดินมาถึงเชิงบันไดแล้ว “ไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ” เอวาเริ่มดิ้นรน มือเล็กกระหน่ำทุบลงที่แผ่นหลังของครูสเท่าที่แรงของเธอจะทำได้
“ดิ้นเข้าไป ถ้าล่วงตกบันไดมาลงมา เดม่อนได้เป็นเด็กกำพร้าแน่ๆ” เอวาหยุดชะงักทันที เมื่อครูสยังก้าวขึ้นบันไดต่อไป ไม่หยุดการก้าวเดินเลยแม้เธอจะทำร้ายร่างกายเขาไม่หยุด
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“บ้านฉัน เธอไม่มีสิทธิออกคำสั่ง จำได้มั้ย” เอวากัดปากตัวเอง และเธอก็เริ่มจะเวียนหัวแล้ว เมื่อเลือดไหลลงเรื่อยๆ ครูสยังก้าวต่อไป จนมาถึงหน้าประตูห้องนอน ห้องเดิม ห้องที่เอวาเคยต้องอยู่มา
