“ฉันไม่อยากเสี่ยง ฉันไม่อยากถูกทิ้งไว้ข้างหลังคนเดียว” เมรีพูดเสียงสั่น เธอไม่อยากกลายเป็นอดีต ที่นับวันจะถูกลืม
“คุณไม่รู้อนาคตนะเมรี”
“ก็ใช่ไง เพราะแบบนี้ไงคะ ฉันถึงเลือกที่จะอยู่คนเดียวตั้งแต่แรก” เมรีอธิบายน้ำตาคลอ
“มันอาจไม่เป็นอย่างที่คุณคิดก็ได้นี่”
“แต่มันก็มีสิทธิเป็นแบบที่ฉันกลัวไม่ใช่เหรอคะ?”
“มันก็ใช่ แต่หากเราสองคนพยายามร่วมทางกัน มันจะไม่มีวันเป็นเช่นนั้นแน่” นะโมมั่นใจตัวเอง เขาไม่ใช่ผู้ชายวอกแวก เขาไม่มีทางหวั่นไหวกับสิ่งยั่วยุ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าใด
“คือ...”
“คุณต้องลองก่อนนะเมรี เราไปกันด้วยดีแน่”
“เอาตรงๆ เลยนะคะคุณนะโม ฉันกลัว”
“คุณไม่ได้กลัวแค่คนเดียวนะเมรี ผมเองก็กลัว แต่ผมกลัวมากไปกว่านี้ไม่ได้ ผมคิดถึงลูก”
เมรีสะอึก เธอมัวแต่ห่วงตัวเองจนลืมคนสำคัญ เธอไม่มีสิทธิตัดสินใจแทนเขา
“ฉันขอโทษ”
เมรีพึมพำบอก เธอก้มหน้าลง มือกุมชายเสื้อเชิ้ตเหมือนกำลังตัด
