แอนดรูเปลี่ยนใจมาทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตรงหน้ากับหล่อน และจ้องมองหล่อนด้วยสายตาคาดคั้นต้องการรู้ความจริง
“บอกมาเถอะ ถ้าพี่ช่วยได้ พี่จะช่วยเต็มที่ อย่าลืมสิเราเป็นเหมือนพี่น้องกันนะ”
เนื้อนวลมองคู่สนทนาอย่างซาบซึ้ง ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ เอ่อล้นขอบตา
“ฉัน... ความจริงฉันก็ไม่อยากจะทำให้พี่แอนดรูต้องมาเดือดเนื้อร้อนใจกับฉัน แต่ว่าฉัน... ฉันไม่มีหนทางแล้วจริงๆ ฉันหาทางออกไม่เจอเลย...”
ในที่สุดน้ำตาที่แค่เอ่อล้นก็ทะลักออกมาอาบแก้ม แอนดรูมองอย่างตกใจ และรีบหยิบกระดาษส่งให้สาวน้อยซับน้ำตา
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวรับมาซับน้ำตาของตัวเองก่อนจะพูดขึ้นอีกด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น
“ฉัน... ฉันต้องรบกวนพี่แอนดรูแล้ว”
“ไม่เป็นไรน่า พี่ยินดีช่วย บอกมาเถอะว่ามีเรื่องอะไร”
เนื้อนวลเงยหน้าขึ้นสบตากับคู่สนทนา มองเขาผ่านม่านน้ำตาแห่งความเสียใจ กลีบปากอิ่มสีแดงระเรื่อเม้มสนิทเข้าหากันเป็นเส้นตรง
“ก็อย่างที่พี่แอนดร
