อาเธอร์ยิ้มกริ่ม เขาสุ่มอยู่ในเงามืด กับนัชชาวีที่อยู่ในที่แจ้ง แสงไฟส่องสว่างทำให้เขามองเห็นหล่อนเต็มตา ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม รู้สึกมีแรงฮึด!! ไม่เสียแรงดั้นด้นมาไกลจนถึงที่นี่ และไม่รู้สึกเสียใจที่กดส่งข้อความไป หล่อนออกมาให้เห็นอยู่นี่ไง มันยืนยันได้หลายหลาก เธอไม่ได้รังเกียจเขาจนไม่อยากมองหน้า เธอไม่ได้ถอยห่างเพราะสุดทน อาจจะเป็นความน้อยใจ บวกกับความถือดี ซึ่งเขาสัญญากับตัวเอง จะหาทางแก้ และค่อยปรับ ค่อยๆ เรียนรู้ซึ่งกันและกัน...
ติ้ง! เสียงไลน์ดังซ้ำ จนเธอต้องรีบกดเปิดดู เขายืนยิ้มแผล่เหมือนรู้ว่าเธอกำลังมองหาเขา
เธอกดข้องความตอบกลับไป... เป็นอิโมติค่อนผู้หญิงหน้าบึ้ง แล้วจึงค่อยๆ คลานกลับเข้าห้อง แต่กลับยิ้มเต็มหน้า
ชิ! คิดจะง้อเหรอ? ช้าไปย่ะ หายมาเป็นครึ่งวัน เพิ่งจะรู้สึกตัว...อย่างนี้ต้องดึงเกมให้เข็ด จะได้รู้ว่าเธอไม่แคร์เขา
แต่คนที่กระวนกระ
