ที่งานแต่ง...ดาหลาเดินเข้าไปถามมารดาอย่างตกใจ หลังอีกฝ่ายขอตัวออกมารับสายของภาคิน แต่กลับมานั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
“คะ...คุณแม่ขำอะไรคะ”
“ไม่มีอะไร” กังศมาตอบก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำที่หางตาออก ไม่อาจจะบอกให้บุตรสาวรู้ได้ว่าหลานชายตัวดีนั้น เจอกับเรื่องไม่คาดฝันในค่ำคืนที่แสนพิเศษ
“กลับเข้างานกันเถอะค่ะ” ดาหลาเอ่ยชวน
“โอเค! แม่คงจะนั่งต่อได้อีกสักพักนะ” กังศมาบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ค่ะ อีกเดี๋ยวดาก็จะขึ้นไปพักแล้วเหมือนกัน ปล่อยให้หนุ่มๆ สาวๆ เขาสนุกกันต่อ”
“หึๆ ดูท่าแล้วคงจะโต้รุ่งกันยันเช้าแน่ๆ” กังศมาเดินตามบุตรสาวกลับเข้าไปในงานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“นั่นสิคะ!” ดาหลาหัวเราะเบาๆ อย่างสุขในหัวใจที่บุตรชายเป็นฝั่งเป็นฝากับสาวน้อยข้างบ้านที่เธอทั้งรักและเอ็นดูมาแต่ไหนแต่ไร
เช้าวันต่อมา...เรือนหอนอกเมือง
ภาคินทำข้าวต้มทรงเครื่องเสร็จก็ยกไปเสิร์ฟให้ภรรยาที่เตียงอย่างเอาใจ
วรันยาลุกขึ้น
