สิบนาทีต่อมา...รีสอร์ตพรรณนารา
พอวรันยาเดินเข้ามาในบ้านได้เพียงสามก้าว ก็ถูกภาคินดึงเข้าไปจูบซุกไซ้ตรงมุมลับตาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“อ๊ะ...พี่คิน อย่า...”
“อืม...” ภาคินอาศัยจังหวะที่สาวเจ้ากำลังเคลิ้มๆ ค่อยๆ ถลกผ้าซิ่นขึ้นช้าๆ แล้วใช้นิ้วเกี่ยวแพนตี้ตัวจิ๋วดึงให้ลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า
“พี่คิน!” วรันยาที่ได้สติผลักร่างออกห่างจากตัวอย่างตกใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าอีกฝ่ายจะใจกล้าหน้าด้านได้ถึงขนาดนี้
ภาคินไม่สนใจสายตาขวางๆ ที่มองมา รีบตรงเข้าไปอุ้มสาวเจ้าให้เท้าลอยขึ้นจากพื้น พอแพนตี้ตัวจิ๋วหลุดออก ก็รีบวางเรือนร่างอันบอบบางลงบนโซฟาตัวใหญ่ จากนั้นก็ก้มลงเก็บแพนตี้ตัวจิ๋วสีฟ้าอ่อนใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองอย่างรวดเร็ว “ตัวนี้พี่ขอนะครับ”
“ไม่ให้!” วรันยาขยับตัวลงจากโซฟา เตรียมจะเข้าไปแย่งคืน แต่พอได้ยินเสียงรถของบิดาขับมาแต่ไกล ก็ต้องรีบวิ่งขึ้นห้องนอนไปอย่างรู้สึกโกรธ เธออยากจะกรีดร้อ
