บทที่ 7
751 คำ
"ทำแบบนี้มันไม่ดีมั้งคะนี่ห้องทำงานนะคะ" ออมสินมองไปทั่วๆ ห้องเพื่อมองหาอะไรบางอย่าง เพราะในห้องทำงานของพ่อเธอก็มี
"ที่นี่ไม่มีกล้องวงจรปิดไม่ต้องกลัวหรอก"
ไอ้บ้านี่มันเหมือนอ่านความคิดเราออกทุกอย่างเลย หรือจะยอมแพ้ดีแต่ถ้าแพ้คราวนี้ต้องโดนเมญ่าถลุงหนักแน่เลย
"อุ๊ยเสี่ยคะ ใจเย็นหน่อยสิคะ" หญิงสาวต้องรีบเอนตัวหลบเพราะอีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาหวังจะไซ้ซอกคอ
"บอกความจริงมาว่าพวกเธอทำอะไร" เขาขยับออกแล้วก็เดินอ้อมไปนั่งลงเก้าอี้ทำงานแบบหมดอารมณ์ ห้องนี้เป็นห้องทำงานของเจ้าเวหา เขาเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง บางทีก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขามาทำงาน เพราะห้องทำงานของเขาอยู่ด้านหลัง เวลาเข้าออกเขาก็ชอบใช้ทางเข้ากับพนักงาน
"ทะ ทำอะไรคะ"
"ฉันเปิดโอกาสให้เธอพูดความจริงมา"
"คือฉัน.." โอ๊ยอยากจะบ้าตายเขาไม่ใช่ไก่กาแบบที่เราคิดเหรอ ก่อนอื่นต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้ก่อน "ป่านนี้เพื่อนฉันคงรอแล้วขอตัวก่อนนะคะ" จะอยู่ทำไมอีกล่ะ คิดได้แบบนั้นออมสินก็รีบตรงดิ่งมาทางประตูก่อนจะ..
แกร็กๆๆ ทำไมประตูเปิดไม่ออก
"ห้องนี้ไม่เหมือนห้องอื่นเข้ามาอาจจะง่ายหน่อย แต่ถ้าจะออกไปคงยาก"
"ฉันแค่อยากจะทำความรู้จักกับคนที่มีอำนาจเหมือนพวกคุณเฉยๆ ค่ะ"
"ทำความรู้จักเพื่อ?"
"เพื่อ.." เพื่ออะไรดีล่ะ ทำไมตอนนี้เราคิดอะไรไม่ออกเลย "โทรศัพท์" ออมสินคลำหาโทรศัพท์ในตัวเพื่อจะโทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อน บ้าไปแล้วทำไมเราไม่เอาโทรศัพท์ติดตัวมาด้วย เพราะตอนนี้โทรศัพท์ของเธออยู่ในกระเป๋าและกระเป๋านั้นก็ฝากไว้กับไอเดีย
"ต้องการเงินเท่าไร"
เขาคิดว่าเราต้องการเงินงั้นเหรอ
"กำลังเข้าเรียนไม่ใช่เหรอ"
"เอ่อค่ะ" ข้อมูลนี้เขาอาจจะรู้มาจากเมญ่าก็ได้
"ฉันจะรับผิดชอบค่าหน่วยกิตของเธอจนกว่าจะเรียนจบ อยากได้ที่พักใกล้มหาวิทยาลัยฉันก็จะจัดการให้" ผู้หญิงส่วนมากที่เข้าหาเขาก็ต้องการของพวกนี้ ถ้าปล่อยให้เธอเป็นคนพูดมาเองอาจจะเสียเวลา เขาเลยเสนอไปก่อน
"ว้าวเสี่ยใจป้ำจังเลยค่ะ" แกล้งชมไปก่อนแต่ตอนนี้เราจะเอายังไงดีวะ
"แต่ฉันคงไปหาเธอได้แค่ครั้งคราว"
ไม่ต้องไปก็ได้นะ "คือฉันขอเวลาคิดก่อนได้ไหมคะ"
"ทำไมต้องคิด"
"ฉันไม่เคยมีใครยื่นมือเข้ามาช่วยแบบนี้ เกิดมาฉันก็ดิ้นรนด้วยตัวเอง" มันเกี่ยวอะไรวะเนี่ย สิ่งที่เธอพูดไปมันยิ่งจะเข้าทางเขาด้วยซ้ำ
"ฉันเข้าใจ"
เอ้าเข้าใจสะงั้น "ถ้างั้นคุณปล่อยฉันออกไปก่อนได้ไหมคะ ป่านนี้เพื่อนคงตามหาฉันแล้ว"
แกรก! เขายื่นมือไปทำอะไรไม่รู้แต่ก็มีเสียงปลดล็อกของประตูห้อง
ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจกว่าที่คิด ส่วนมากถ้าเขายื่นข้อเสนอให้แบบนี้มีหรือที่พวกคุณเธอจะขอเวลาคิดก่อน
"ออมสินเธอไปไหนมา"
"ไม่ต้องพูดมากแล้วเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ" ออมสินรีบคว้ากระเป๋าตัวเองแล้วเดินออกไปก่อนเพื่อนเลย
"เดี๋ยวก่อนสิยัยเมญ่ากับยัยการ์ตูนยังไม่กลับมาเลย" เมญ่าหาออมสินไม่เจอเลยมาชวนการ์ตูนไปหาช่วยอีกแรง ส่วนไอเดียนั่งเฝ้าโต๊ะอยู่
"เดี๋ยวค่อยส่งข้อความบอกพวกนั้นก็ได้" ไม่เอาแล้วเกมนี้และคิดว่าเมญ่าก็คงต้องถอยแบบเธอ
"อุ้ย" เห็นเหยื่อมาเมญ่าก็รีบเดินเข้าไปชน ทีแรกคิดว่ายัยออมสินคาบไปแดกสะแล้ว
"เธอนั่นเอง"
"เมญ่าขอโทษด้วยนะคะที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เสี่ยเป็นอะไรไหมคะ"
"ฉันจะเป็นอะไรล่ะว่าแต่เธอเป็นอะไรไหม"
"เจ็บนิดหน่อยค่ะ" เมญ่าแสร้งยกมือขึ้นมาลูบไหล่ตัวเองตรงที่กระแทกกับร่างของอีกฝ่าย
"ถ้างั้นฉันว่าไปทายาหน่อยไหม"
"ทายาที่ไหนคะ"
"เดี๋ยวพาไป"
- ผู้เขียน
