หว่านหนิง น้ำตารื้นขอบตากับคำพูดของลี่หยาง สมกับที่รอคอยสมกับที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อองค์ชายห้าลี่หยางผู้นี้ มารดามักจะพูดเสมอว่า นางเชื่อว่าลี่หยางแตกต่าง และหว่านหนิงจะทำให้เพชรเม็ดนี้จรัสแสงสุกสกาวได้ไม่อยาก ในตอนนี้เองที่หว่านหนิงคิดว่ามารดาพูดถูก อย่างที่สุด
“หว่านหนิงเจ้าช่วยพูดกับองค์ชายให้หน่อย จะได้ไหม ข้าชักชอบที่นี่ตำหนักร้อยดาวแห่งนี้ อยากพำนักจนกว่า จะกลับแคว้นเหว่ย”น้ำเสียง ออดอ้อน ลี่หยางขมวดคิ้ว
“”หว่านหนิงเกรงว่าหว่านหนิงไม่กล้าขัดบัญชาองค์ชาย เพราะที่นี่ตำหนักร้อยดาวองค์ชายเปรียบเหมือนท่านเจ้าบ้าน” ลี่หยางยิ้มมุมปากอันฝูทำสีหน้าผิดหวังก็จะไม่ผิดหวังได้อย่างไรในเมื่อคิดว่าในเมื่อลี่หยางปิดประตูใส่ทางเดียวที่จะเปิดประตูได้คือหว่านหนิงแต่ทุกอย่างคาดการณ์ผิดหมด หว่านหนิงแสร้งทำเป็นไม่กล้าขัดลี่หยาง แต่ความจริงแล้วแม้คนตาบอดยังมองออกว่าลี่หยางเกรงใจหว่านหนิงให้เกียรตินางเพียงใ
