ลี่จางยิ้มที่มุมปาก
แต่ลี่หยางงมองด้วยแววตาเหมือนจะฆ่าคนได้
"พี่สะใภ้ ท่านก็บอกพี่ห้าไปสิว่าเราสองคนแค่ทักทายกัน"พูดเสียงอ่อนลง ซ่อนความเคียดแค้นไว้ภายในแต่เดิมเขากับลี่หยางไม่เคยญาติดีกันอยู่แล้ว แม้อยู่จะห่างกันหลายปีแต่ไม่เคยให้ความเคารพในฐานะพี่ลี่หยางสำหรับเขาเป็นเพียง อากาศที่ไร้ตัวตน ไม่แม้แต่จะชายตามอง
"ข้า ไม่สนใจว่าเจ้าจะพูดว่าอย่างไรแต่ข้าเชื่อสายตาตัวเองเป็นที่สุด"พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ คว้าข้อมือหว่านหนิงไว้พาเดินออกจากตรงนั้น ลี่จางมองตามด้วยสายตาเคียดแค้น ขันทีมาพยุงให้ลุกขึ้นลี่จางสะบัดแขนอย่างแรงด้วโทสะลี่หยางจ้องหน้าหว่านหนิง
"เขาทำอะไรเจ้า หรือเปล่า"ทอดเสียงอ่อนโยน หว่านหนิงส่ายหน้า
ลี่หยางดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอก
"หากเขาทำอะไรเจ้า ข้าสาบานเขาต้องตายด้วยน้ำมือข้า"หว่านหนิงกอดตอบ ความรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างประหลาด รู้สึกว่าบุรุษผู้มีใบหน้าและท่าทีเฉยชาคนนี้เริ่มมีหัว
