บทที่ 18 ตกลงปลงใจ
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” สุภัครพีรับคำพร้อมรอยยิ้มกว้าง รีบเปิดประตูออกไปจากห้อง หายไปสักพักใหญ่ ๆ กว่าจะกลับมาพร้อมกับกาแฟร้อนหนึ่งถ้วย “มาแล้วค่ะกาแฟ ครีมไม่รู้ว่าคุณไคชอบดื่มแบบไหน ก็เลยเอาแบบนี้มาให้” เธอยื่นถ้วยกาแฟให้เขา “ร้อนนะคะ”
เธอทำเขาอึ้งอีกแล้ว ไครับถ้วยกาแฟกระดาษมาถือไว้ มองกาแฟในถ้วยแล้วมองหน้าหญิงสาวที่มีเหงื่อซึม
“ผมนึกว่าในห้องนี้มีกาแฟอยู่แล้ว ถ้ารู้ว่าไม่มีคงไม่ขอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง ครีมวิ่งไปซื้อที่หน้าโรงพยาบาลแป๊บเดียวเอง ถ้าคุณไคอยากทานอะไรก็บอกครีมมาได้เลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ”
เธอเป็นอย่างที่คุณลุงบอกจริง ๆ สินะ สดใส ร่าเริง แม้แต่ตอนที่เหนื่อยหอบเพราะเรื่องของคนอื่นแบบนี้ก็ยังยิ้มได้อีก
“ขอบใจนะ สอบเป็นอย่างไรบ้าง ทำได้ไหม”
“ได้ค่ะ ข้อสอบไม่ยากอะไรเพราะได้อ่านหนังสือเต็มที่ด้วย พรุ่งนี้ครีมก็จะกลับไปทำงานแล้วค่ะ”
คิ้วเข้มย่นเข้าหากัน
