ในวันที่ใจของข้าสิ้นรัก

บทนำ

บทนำ

ปลายยามเฉินอากาศของมหานครเสียนหยาง เมืองหลวงของดินแดนต้าเซี่ยกำลังร้อนระอุเพราะนี่คือต้นฤดูร้อนพอดี ห่างจากประตูเมืองมาราวห้าสิบลี้กลับมีฝุ่นผงสีส้มลอยตลบคละคลุ้งกระจายเกิดขึ้นต้นเหตุมาจากขบวนอาชากลุ่มใหญ่ไล่ล่า อาชาสีขาวที่ผู้ควบอยู่บนหลังของอาชาตัวนั้นเป็นสตรี และเป็นสตรีที่สวมชุดเจ้าสาวที่พยายามควบหนีอย่างเอาเป็นเอาตายออกไปนอกเมืองไกลออกไปเรื่อยๆ

"คุณหนูลองหลู่หยุดม้าเดี๋ยวนี้!!"

เสียงตวาดกึกก้องของทหารที่ไล่กวดตามมาติดๆ ชนิดหายใจรดต้นคอ แต่ยิ่งเป็นเช่นนั้นผู้ที่อยู่บนหลังอาชาสีขาวกลับกระตุ้นให้มันพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต โดยที่เบื้องหลังนั้นมีทหารกลุ่มใหญ่ไล่ตามไม่ลดละ ราวกับสตรีคนดังกล่าวเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ก็มิปาน

"คุณหนูรองหลู่อย่าหนีอีกเลยเร่งตามพวกเรากลับไปด้วยดีเถอะ!!"

หลังจากที่พวกเขาไล่ต้อนสตรีนางเดียวจนนางมาจนมุมที่หน้าผาสูงชันหากเดินหน้าต่อไปก็คงพลัดตกลงไปด้านล่างแน่นอน นายทหารหน้าตาดุดันก็ตวาดเกรี้ยวกราดขึ้นอีกครั้ง ทำเอาสตรีบนหลังอาชาในอาภรณ์สีแดงเลือดนกที่มองอย่างไรก็เป็นชุดเจ้าสาวเต็มพิธีการของชนชั้นสูงไม่ผิดแน่ นั้นยิ่งดูโกรธแค้นเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน

"ข้าไม่กลับ!"

และเพราะความโกรธแค้นเจ้าสาวคนงามบนหลังอาชาที่ถูกไล่ต้อนไปเรื่อยๆ จนเหลือระยะห่างไม่ถึงสิบก้าวก็จะตกลงไปด้านล่างร้องตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

หลู่อวี้หลิง คือนามของนาง สตรีวัยสิบเจ็ดปีที่กำลังหนีมาจนถึงทางตันนางกำลังคิดว่าย้อนกลับไปนางก็ตาย หรือเดินหน้าต่อไปตนเองก็อาจตายมากกว่าอยู่ แต่ชีวิตคนเราขอแค่มีความหวัง ต่อให้ความหวังนั้นจะมีแค่หนึ่งในร้อยส่วนก็สมควรคว้าเอาความหวังเอาไว้มิใช่หรือ ย้อนกลับมีแต่หนทางตายรออยู่ ทว่าหากเดินหน้าถึงจะเป็นหน้าผาแต่ใครจะรู้นางอาจรอดไปก็เป็นได้ แถมยิ่งถอยหลังไปใกล้หน้าผามากเท่าใดหูของนางกลับยิ่งได้ยินเสียงน้ำตกดังกึกก้องอยู่แว่วๆ บอกได้ว่าที่ด้านล่างคงมีธารน้ำตกอยู่เป็นแน่ ดังนั้นตกไปอาจพอจะมีหนทางรอดตรงกันข้ามหากนางถอยหลังยอมย้อนกลับไปเช่นที่พวกมันต้องการ นางคงได้ถูกเหล่าคนชั่วฆ่าตายอย่างไม่ต้องส่งสัยแล้วใครมันจะโง่เขลาคิดย้อนกลับไปอยู่อีกเล่า!

ตลอดมานางถูกปิดหูปิดตามาโดยตลอดถึงสองปีใครจะคิดสวรรค์กลับเห็นใจและเมตตาหลู่อวี้หลังให้ทราบว่าแท้จริงบุรุษที่ถนอมนางเอ่ยแต่คำหวานล่อลวงนางจนนางทุ่มเทหัวใจรักให้เขามานานสุดท้ายกลับคิดหลอกลวงกันมาตั้งแต่แรกเริ่ม เขาหาได้รักนางเขาเพียงต้องการฐานะคุณหนูรองหลู่ไปให้สตรีที่เขารักจริงๆ เท่านั้น นางก็แค่คนที่เขาต้องการให้ตายเพื่อจะได้ยกย่องสตรีในดวงใจของเขาได้เป็นฮูหยินเอกและได้อยู่ในสังคมชั้นสูงของเมืองเสียนหยางอย่างเชิดหน้าชูคอไม่อับอายผู้ใดเท่านั้น

แต่กว่านางจะตาสว่างกลับเป็นวันที่ตนเองได้เป็นเจ้าสาวเกือบแต่งงานเข้าจวนของบุรุษใจดำอำมหิตผู้นั้นเสียแล้ว หากนางไม่บังเอิญทำถ้วยน้ำแกงตกแตกย่อมไม่ทราบว่าแท้จริงน้ำแกงถ้วยนั้นของมารดาเลี้ยงและน้องสาวผู้ใสซื่อจนนางวางใจมาสิบกว่าปีได้ผสมยาพิษหวังปลิดชีพนางแล้วสวมรอยเป็นเจ้าสาวแทน!

ทุกคนวางแผนมาอย่างดีสุดท้ายกลับเลือกวันที่นางมีความสุขที่สุดเพื่อสังหารนางผลักนางตกนรก ไม่ว่าจะเป็นมารดาเลี้ยง น้องสาวต่างมารดา พี่ชายต่างมารดา หรือแม้แต่เขา…มู่หรงจิ่ง บุรุษที่นางรักเขาหมดหัวใจ แม้แต่บิดาแท้ๆ ของนางในวันนี้ก็ไม่ออกมาช่วยเหลือกัน เจ็บซ้ำที่สุดแล้ว นับแต่จำความได้วันนี้หลู่อวี้หลิงเจ็บซ้ำเหลือเกิน…

"หลิงเอ๋อร์ เจ้าจงใจเย็นลงหน่อย มีอันใดเรากลับไปคุยกันที่จวนได้ มาเถอะมาหาพี่ใหญ่ เด็กดีมานี่มา มาหาพี่ใหญ่เถิดนะ"

คราวนี้กลับเป็นพี่ชายที่นางไม่เคยคิดว่าเขาเป็นพี่ต่างมารดามาโดยตลอดสิบเจ็ดปีเช่นหลู่ฮ่าวอวี่บ้างแล้วที่เปิดปากเกลี้ยกล่อมนาง กลับจวนเช่นนั้นหรือ? มาหาพี่ใหญ่อย่างนั้นหรือ? กลับไปให้ถูกพวกเขาช่วยกันปลิดชีพนางนะหรือ? นางดูโง่เขลาถึงเพียงนั้น?

หึ!!!

บัดนี้นางรู้แจ้งแล้วว่าจะเช่นไรเลือดย่อมข้นกว่าน้ำน้องสาวต่างมารดาหรือจะสำคัญกว่าน้องสาวที่คลานตามกันมาเช่นหลู่อวิ๋นเซียงผู้นั้นส่วนนางมันก็แค่น้องสาวต่างมารดาที่สมควรตายไปให้พ้นๆ ยังจะนับเป็นอะไรสำหรับเขาได้อีก

"กลับไปเพื่ออันใดกัน กลับไปเพื่อให้พวกท่านสมหวังส่วนข้าก็ตายแม้แต่หลุมศพก็มิอาจจารึกชื่อแซ่แท้จริงได้เช่นนั้นนะหรือ หึ!ข้าตาสว่างแล้วถึงต้องตายข้าก็ไม่กลับไปให้พวกท่านสมหวังเด็ดขาดฮ่าวอวี่!!!"

สตรีซึ่งอยู่ในชุดเจ้าสาวตะโกนกลับไปด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ดวงตาแดงก่ำใบหน้างดงามบิดเบี้ยว เพราะภายในใจของนางมันแตกสลายไปหมดแล้ว ทุกคนที่นางวางใจกลับทรยศกันได้อย่างเลือดเย็นไม่เว้นแม้แต่บิดาแท้ๆ ทำได้อย่างไร พวกเขาทำกับนางเช่นนี้ได้อย่างไร เจ้าสาวคนงามตะโกนถามตนเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่ภายในใจเพราะรู้แจ้งแล้วว่าหากถามออกไปกับคนพวกนี้ให้ตายนางก็ไม่ได้ความจริงอยู่ดี

แต่นางก็รู้สึกสาแก่ใจอยู่เล็กน้อย เพราะถึงจะตายอย่างน้อยนางก็ได้สนองคืนคนเหล่านี้ไปแล้วงานวิวาห์ของเฉินกั๋วกงกับคุณหนูรองหลู่ บุตรสาวที่กำเนิดจากฮูหยินเอกของจิ้งหนานโหววันนี้ล่มลงเพราะเจ้าสาวควบม้าหนีมาเช่นนี้คนทั่วเสียนหยางย่อมรู้เห็นกันหมดแล้ว แผนสวมรอยหลังปลิดชีพนางพังทลายลงสิ้น ถึงวันนี้นางต้องตาย คนพวกนี้สุดท้ายก็มิได้สมหวังเช่นนั้นนางก็ยินดีจะตายไม่นำพาอันใดอีกแล้ว นางตายได้ แต่พวกมันทุกคนก็จะต้องไม่ได้สมหวัง!

ไม่นานก็มีอาชาอีกตัวนำพาผู้มาใหม่ที่เขายังคงสวมชุดเจ้าบ่าวเต็มพิธีการไม่ต้องบอกย่อมรู้นี่เองคือเจ้าบ่าวที่เจ้าสาวคนงามหลบหนีมา เห็นแล้วสตรีผู้จนมุมย้อนคิดไปว่าตลอดสองปีนางคิดว่าเขารักนาง จึงให้เกียรติและถนอมนางราวกับไข่มุกล้ำค่า ใครจะรู้ที่แท้เขากลับรักน้องสาวเช่นหลู่อวิ๋นเซียงที่อายุอ่อนกว่านางสองเดือนอย่างยิ่ง

ความจริงมาปรากฏเอาในวันนี้คิดแล้วนางก็สมเพชตนเองอย่างยิ่ง เขาตั้งใจมาหลอก นางกลับหน้ามืดตาบอดรักเขาจนหมดใจไม่เคยระแวงสงสัยว่าบุรุษสูงส่งและรูปงามเพียบพร้อมเช่นเขาหรือแท้จริงจะมาพึงใจกับสตรีแสนจะธรรมดาที่แทบไม่เคยก้าวออกจากจวนเช่นตนเองจริงๆ

ไม่ว่าจะคำหวาน ไม่ว่าจะนิสัยอ่อนโยน ไม่ว่าจะกิริยาเข้าอกเข้าใจ ล้วนหลอกลวงทั้งสิ้น หลอกให้นางตายใจ เพื่อที่นางยอมตกลงปลงใจแต่งงานกับเขายามใด วันแต่งงานก็คือวันตายของสตรีโง่เขลาเช่นนางทันที!

"หลิงหลิง มาเถอะ กลับมาหาพี่จิ่งก่อน เรื่องวันนี้เป็นการเข้าใจผิดทั้งสิ้น หลิงหลิงคนดีกลับมาหาพี่จิ่งเร็วเข้ามีอันใดเรากลับจวนไปค่อยพูดค่อยจากันเถิดนะคนดี"

บุรุษสารเลวผู้นี้กลับปั้นหน้าหลอกลวงนางไม่เลิก แถมยังพูดจาอ่อนหวานมองตรงมาด้วยสายตาอ่อนโยน หากวันนี้ความจริงไม่ปรากฏจนนางเกือบตายด้วยยาพิษของสองแม่ลูกอสรพิษคู่นั้นคาดว่าคงจะรีบวิ่งกลับไปหาเขาแล้ว แต่บังเอิญนางเพิ่งตบนางน้องสาวชั่วช้ามาจนเจ็บมือหากยังเชื่อเขานางก็โง่เกินควายไปมากโข

"เข้าใจผิดหรือ? ใช่ตลอดมาสองปีข้าเข้าใจผิดว่าท่านรักข้ามาโดยตลอดจริงๆ มู่หรงจิ่ง ไอ้คนต่ำช้า!"

ขณะที่นางกำลังเอ่ยปากตะโกนตอบโต้กับมู่หรงจิ่ง ภายในใจของ หลู่อวี้หลิงนั้นก็ตัดสินใจแล้ว จะตายหรืออยู่นางยกให้สวรรค์ตัดสินแล้วแต่จะให้นางกลับไปหลู่อวี้หลิงขอยอมตายดีกว่าอยู่ เพราะหากกระโดดหน้าผาแล้วนางเกิดถึงแก่ความตายนางก็ไม่เสียใจเพราะคงพบมารดาและท่านปู่ท่านย่าที่ไปรอนางอยู่ก่อนแล้ว แต่หากนางโชคดีกระโดดลงไปแล้วไม่ถึงตายนางก็นับว่าสวรรค์เมตตา ขอตัดขาดสกุลหลู่ไม่เป็นอีกแล้วคุณหนูรองขอกลับไปใช้แซ่เดิมมารดาเป็น เจี่ยอวี้หลัน ตลอดไป...

"หลิงหลิง กลับไปกับพี่จิ่ง มีเรื่องใดที่เจ้าเข้าใจผิดพวกเรากลับจวนแล้วค่อยคุยกันให้ดีเถิด"

มู่หรงจิ่งที่ยังไม่รู้ว่าสตรีเพียงผู้เดียวตรงหน้านั้นนางได้ตัดสินใจไปแล้วก็ยังคงตะโกนเกลี้ยกล่อมนางต่อไป ฝ่ายของหลู่อวี้หลิงหรือนับจากนี้นางเปลี่ยนไปเป็นเจี่ยอวี้หลัน ไปแล้วเมื่อนางคิดตกตัดสินใจเด็ดขาดนางก็รีบลงจากหลังม้าจากนั้นก็พุ่งตัวตรงไปยังหน้าผาโดยไม่มีกิริยาลังเลเลยแม้แต่น้อยก็จะลังเลรั้งอยู่เพื่ออันใดคนพวกนี้ล้วนคิดร้ายกับนางทุกคน ดังนั้นในเวลาแสนสั้นภาพร่างอรชรตกลงไปจากหน้าผาสูงนั้นเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของผู้เป็นเจ้าบ่าวและคุณชายใหญ่หลู่กับทหารของเฉินกั๋วกงร่วมร้อยชีวิตทำทุกคนตกใจแทบสิ้นสติไปถ้วนหน้า!

"หลิงเอ๋อร์!"

"หลิงหลิง!"

พอได้สติทั้งคุณชายใหญ่หลู่ หลู่ฮ่าวอวี่และเฉินกั๋วกง มู่หรงจิ่ง รีบวิ่งไปชะโงกหน้าลงไปด้านล่างแต่กลับไม่พบสิ่งใดนอกจากยอดไผ่เขียวขจีกับไอหมอกมากมายเท่านั้น ดวงตาของทุกคนนั้นเต็มไปด้วยความแตกตื่นตกใจและคาดไม่ถึง

โดยเฉพาะมู่หรงจิ่งกับหลู่ฮ่าวอวี่นั้นต่างกำหมัดกัดฟันหายใจหอบสะท้านมิอาจทราบได้ว่าทั้งสองตกใจหรือโกรธแค้นกันแน่นอกจากพวกเขาทั้งคู่ หลู่ฮ่าวอวี่ซึ่งเป็นที่ปรึกษาคนสนิทของเฉินกั๋วกงทั้งสับสนทั้งเสียใจเพราะมิคาดว่าน้องสาวที่ดีกับเขาราวกับเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตนเองสุดท้ายจะตัดสินใจจบชีวิตลงต่อหน้าต่อตาเขาเช่นนี้ นี่มันหาใช่แผนที่เขากับเฉินกั๋วกงตกลงกันเอาไว้! เขาอุตส่าห์ขอร้องเฉินกั๋วกงแล้วว่าอย่าสังหารหลู่อวี้หลิง ได้แล้วแท้ๆ เหตุใดมันจึงลงเอยเช่นนี้ไปได้!

"หลิงเอ๋อร์..."

คำว่าขอโทษถูกกลืนลงท้องไปเพราะเอ่ยออกไปนางก็ไม่ได้ยินแล้ว ฝ่ายของมู่หรงจิ่งเองเมื่อเห็นหลู่อวี้หลิงกระโดดหน้าผาไปต่อหน้าต่อตา พลันนั้นคล้ายกับสมองของเขาจะแน่นิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนที่สติจะหวนคืนมาจึงรีบร้อนสั่งกาคนของตนเองให้ลงไปค้นหาหลู่อวี้หลิงทันที

"ฟังคำสั่งเปิ่นกั๋วกง (ตัวข้ากั๋วกงผู้หนึ่ง) ตายต้องพบศพอยู่ต้องพบคน ค้นหาให้ทั่ว!"

มู่หรงจิ่งแต่แรกเริ่มเมื่อเกือบสามปีก่อนเขารักมั่นคงอยู่กับหลู่อวิ๋นเซียง แต่เพราะหลู่อวิ๋นเซียงนั้นนอกจากเป็นบุตรสาวที่เกิดจากอี้เหนียงแล้วอดีตนางโจวอี้เหนียงยังเป็นแค่นางโลมผู้หนึ่งอีกด้วย อย่างไรก็แต่งนางเข้าจวนเฉินกั๋วกงมิได้ หากจะยอมรับเข้าจวนเฉินกั๋วกงได้ก็มีแค่เข้าไปในฐานะสตรีอุ่นเตียงเท่านั้นแต่หลู่อวิ๋นเซียงเองนางย่อมไม่ยินยอมเช่นกัน

แต่เพราะความรักจนหน้ามืดตามัวของเขา พอโจวอี้เหนียงกับหลู่อวิ๋นเซียงแนะนำวิธีหลอกให้หลู่อวี้หลิงหลงรักเขาจากนั้นพอสำเร็จในวันแต่งก็ฉวยโอกาสที่หลายปีมานี้หลู่อวี้หลิงไม่เคยออกจากจวนไปร่วมงานเลี้ยงใดหรือไปเปิดเผยโฉมหน้าว่านางคือคุณหนูรองหลู่ให้คนในเสียนหยางพบเห็นสังหารทิ้งแล้วให้หลู่อวิ๋นเซียงสวมรอยแทน เขาในปีนั้นก็เห็นดีเห็นงามทันที

แต่ใครจะคิดผ่านไปนานวันเข้าเพราะความดีและใสซื่อของหลู่อวี้หลิง ยิ่งเขาสนิทสนมกลับยิ่งพึงใจ สุดท้ายจากคิดสังหารเขาจึงพลันใจอ่อน บวกกับหลู่ฮ่าวอวี่ขอร้องว่าอย่าสังหารน้องสาวคนรองได้หรือไม่ เขาจึงคิดจะแต่งทั้งสองเข้าจวนพร้อมกัน หลู่อวี้หลิงแน่นอนคือฮูหยินเอก ส่วนหลู่อวิ๋นเซียงเป็นน้องสาว ยอมพี่สาวสักหน่อยถอยไปเป็นฮูหยินรองก็คงไม่เป็นอันใด ใครจะคาด หลู่อวิ๋นเซียงกับโจวอี้เหนียงกลับไม่ยินยอมสุดท้ายดำเนินตามแผนเดิมของพวกนางโดยที่เขากับหลู่ฮ่าวอวี่ไม่ทันเฉลียวใจว่าพวกนางไม่เชื่อฟังยังคงดำเนินแผนเดิม

กว่าทุกสิ่งจะกระจ่างเขาและหลู่ฮ่าวอวี่ได้รู้ถึงการกระทำของโจวอี้เหนียงและหลู่อวิ๋นเซียง หลู่อวี้หลิงก็รู้แผนของสองแม่ลูกคู่นั้นเสียแล้ว และเมื่อนางได้รู้ นางจึงควบม้าหนีงานแต่งเตลิดออกมาไกลร่วมร้อยลี้เช่นนี้ ป่านนี้คนทั่วเมืองหลวงรู้กันทั่วไปแล้วว่างานแต่งของเฉินกั๋วกงเจ้าสาวควบม้าหนีจะแผนใดก็พังทลายไปจนสิ้น

แต่ที่มู่หรงจิ่งคิดไม่ถึงก็คือหลู่อวี้หลิงจะใจเด็ดถึงขนาดนี้กว่าจะรู้ว่านางใจคอเด็ดเดี่ยวก็เมื่อเห็นนางกระโดดหน้าผาลงไปต่อหน้าต่อตาเสียแล้ว เขาจึงเพิ่งกระจ่าง ที่แท้เขาเองก็แบ่งใจมารักหลู่อวี้หลิงเสียแล้วอาจจะรักเสียยิ่งกว่าหลู่อวิ๋นเซียงเสียด้วยซ้ำไป ดังนั้นคนตายต้องพบศพอยู่ต้องพบหน้า เขาไม่ปล่อยวางเด็ดขาด!