8
เวลา 21.00 น.
ในห้องน้ำ สีหราชกางผ้าเช็ดตัวออกรอคอยหญิงสาวให้ขึ้นจากอ่างน้ำมาหาทว่าข่มขู่ทางสายตาเท่าไหร่เจ้าหล่อนก็ดื้อไม่ยอมลุกท่าเดียว จะอายทำไมก็ไม่รู้ช่วยอาบน้ำให้จนเห็นหมดแล้วแหละ คืนนี้ยังไงก็ไม่รอดฉะนั้นไม่จำเป็นต้องเอียงอาย เขาพยักหน้า หล่อนส่ายหน้า ทำสลับกันหลายครั้งจนสีหราชต้องถอดถอนลมหายใจหนักหน่วง
“ไหม... เร็วๆ อย่าให้ต้องพูดหลายรอบ”
“คุณสิงห์วางผ้าไว้ตรงนั้นแล้วออกไปรอข้างนอกนะคะ ไหมหิวข้าวแล้วช่วยไปตั้งโต๊ะรอไหมได้ไหม” กะพริบตาปริบออดอ้อนคนหน้าขรึมให้ยอมตามใจตนเอง คนบ้า หล่อนก็อายเป็นเหมือนกันนะมองอยู่ได้
“ไม่ไป ไหมจะอายทำไม รีบขึ้นมาเร็วๆ จะได้ไปกินข้าวกัน” สีหราชสั่งโทนเสียงเคร่งขรึมเหมือนสั่งลูกน้องในไร่ให้ขยันทำงานอย่างไรอย่างนั้นคนตัวเล็กในอ่างอาบน้ำมองค้อนให้หนึ่งทีกว่าจะใจกล้าก้าวขาออกจากอ่างวิ่งเข้ามาอยู่กลางผ้าขนหูที่สีหราชคลี่ไว้รอห่อหุ้มกายขาวนวล นับจากหยุด
