ตอนที่ 4.บ้านหลังใหม่
1474 คำ
เพียงออยิ้ม ใจฟูขึ้นมาอีกหน่อย ทั้งที่ความทุกข์ในใจกำลังกดบ่าเธอแทบทรุด
ดาหวันผุดลุกขึ้นยืน รีบถลาออกจากหน้าเคาน์เตอร์ เมื่อเห็นเพียงออเดินเข้ามาในร้าน “ออแกว่างเหรอ ฉันกำลังเหงาเลย”
“หวันเดี๋ยว!!” เพียงออขืนตัวไว้ เมื่อดาหวันออกแรงรั้งตนเองไปทางด้านหลังร้าน “ฉันแวะมาเอารถ เดี๋ยวต้องรีบไปหาย่าอีก ฉันไม่ว่างเลย”
ดาหวันชะงัก สีหน้าสลดลง “แกไปกับฉันมั้ยละ ถ้าแกว่างจริงๆ”
“ได้เหรอ แน่ใจนะ?” ดาหวันถามกลับ สีหน้าเบิกบานขึ้น
“แน่สิ ฉันไม่ว่างหรอก แต่มีที่ต้องไป แกไปเป็นเพื่อนฉันเถอะ”
“ได้สิ ฉันว่าง รอเดี๋ยวนะ เตรียมเสบียงก่อน แกเข้าไปหยิบกุญแจรถในห้องฉันได้เลย” ดาหวันเดินเลยไปในครัว นานๆ เพื่อนสนิทจะแวะมาหาเลยดีใจเป็นพิเศษ
เพียงออโครงศีรษะ เดินเลยเข้าไปด้านใน พื้นที่ส่วนตัวหลังคาเฟ่ ที่ดาหวันเป็นเจ้าของ เธอมองความเลอะเทอะภายในห้อง พร้อมกับส่ายหน้า สาวโสดอย่างดาหวันใช้ชีวิตอิสระจนเคยตัว ไร้ความเป็นระเบียบอย่างสิ้นเชิง
“แกห้ามบ่นฉันนะ” ทันทีที่เพียงออเดินออกมา ดาหวันก็รีบพูดดักทาง
“รู้ด้วยเหรอว่าฉันจะบ่นแก” เพียงออกระซิบเสียงแข็ง สีหน้าขึงขัง
“รู้สิ นางสาวสะอาดอย่างแกนะออ เจอความไร้ระเบียบแบบฉัน คงบ่นสามวันไม่เลิกแน่” ดาหวันลอยหน้าตอบ ไม่ยี่หระท่าทางขึงขังของเพื่อน
“รู้ตัวแล้วทำไมไม่ปรับปรุงละ”
“ไม่มีผู้ชายคนไหนบนโลกใบนี้ มีโอกาสเดินผ่านประตูห้องนอนของฉันเข้าไปหรอกจ้ะ” ประสบการณ์แย่ๆ ทำให้ดาหวันเข็ดขยาดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างหญิงชาย ประตูหัวใจของเธอเลยปิดสนิท แถมไม่เปิดโอกาสให้ผู้ชายหน้าไหนเข้าใกล้ แม้ตนเองจะสะสวยไม่น้อยหน้าใครเลย
“รีบไปเถอะ ป่านนี้ย่าคงหิวแล้ว” เพียงออไม่มีเวลาคุยเล่น เวลาของเธอมีค่าทุกนาที ทางเลือกของเธอมีไม่มากนัก เธอต้องรีบตักตวงความสุขนี้ไว้ วันหน้าเธอคงเดียวดาย หากยายทิพย์ผ่านช่วงเวลาวิกฤตินี้ไปไม่ได้
ตอนที่ 4.บ้านหลังใหม่
“อาการย่า ทรุดลงอีกแล้วเหรอออ?” ดาหวันถามเสียงแห้ง สีหน้าของเพียงออหม่นหมองจนเดาได้ถูก สิ่งยึดเหนี่ยวเดียวของเพียงออคือยายทิพย์นั่นเอง
“อืม ฉันกลัวมากเลยหวัน หากย่าเป็นอะไรไป ฉันจะอยู่ยังไง!” เพียงออพยายามกลั้นสะอื้น เธอต้องเข้มแข็งกว่านี้ หากเธออ่อนแอ ย่าทิพย์จะหายได้ยังไง
“แกอย่ากังวลล่วงหน้าสิ ย่าแกแค่แก่ คนแก่ก็มักจะขี้โรคแบบนี้แหละ”
ดาหวันพยายามปลอบใจ แม้รู้ดีว่าฟังไม่ขึ้น ผลตรวจร่างกายยายทิพย์ โรคร้ายที่เป็นอยู่กำลังบั่นทอนชีวิตและลมหายใจของแกทีละน้อย วันเวลาที่ยายทิพย์จะมีโอกาสได้ดูโลกใบนี้ น้อยลงทุกวัน
“ฉันก็พยายามคิดแบบนั้นแหละ” เพียงออพยายามคิดในแง่บวก วันนี้ยายทิพย์ยังมีชีวิตอยู่ และวันต่อๆ ไปก็ยังคงมีลมหายใจ สักวันหากเธอมีเงินมากพอ เธอจะหาหมอเก่งๆ มารักษายายทิพย์ ยายทิพย์จะได้เลิกทรมานกับโรคร้ายรุมเร้านี่สักที
“มาแล้วๆ หลานสาวคนสวยของพี่ทิพย์มานั่นแล้ว” คนไข้เตียงข้างๆ สะกิดยายทิพย์ที่นอนสลึมสะลืออยู่
ยายทิพย์ปรือตามอง ฤทธิ์ยาทำให้นางเซืองซึม การเคลื่อนไหวก็ช้าลง
“ย่าขา ออมาแล้ว ย่ากินมื้อเช้าหรือยังคะ” เพียงออถลาเข้ามาใกล้ ชะโงกหน้ามองยายทิพย์ที่นอนตาปรือ
“ยังไม่กินหรอกนังหนู พี่ทิพย์เขารอหนูทุกเช้านั่นแหละ” อาการคนไข้ทรงๆ ทรุดๆ ไม่ได้หนักถึงขั้นนอนห้องICU แต่ก็ยังไม่สามารถห่างตานายแพทย์ที่ทำการรักษาได้
เพียงออพยุงยายทิพย์ขึ้นนั่ง ดาหวันรีบสอดหมอนด้านหลังให้ยายทิพย์นั่งได้สบายตัวขึ้น เธอยิ้มแผล่ให้ยายทิพย์ที่ปรือเปลือกตามอง
“หวันเองค่ะ ย่าจำหวันได้ไหมคะ?”
ยายทิพย์พยายามเพ่งมองผ่านดวงตาฝ้าฟาง ที่หนักข้อขึ้นทุกวัน “จำได้สิ แม่หนูคนสวยคนนี้ ชอบแวะมาหาหนูออที่บ้านบ่อยๆ”
ดาหวันแทบจะเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ไม่รังเกียจความจนของเพียงออ คนรอบตัวดูแคลนเพียงออแค่ไหน ดาหวันก็ออกโรงปกป้องเสมอ
ความจนไม่ใช่เรื่องที่ชวนให้รังเกียจ คนนิสัยไม่ดีสิ นั่นแหละที่ไม่ควรคบค้า เพียงออไม่เคยเอาเปรียบใคร ไม่เคยนินทาว่าใครลับหลัง เพียงออเรียนเก่ง เลยทำให้หลายคนริษา รวมทั้งบรรดาอาจารย์ที่เอ็นดู เพื่อนหลายคนเลยตั้งป้อมรังเกียจเพียงออ
“ย่าความจำดีจังเลยค่ะ ตั้งแต่เรียนจบ หวันก็แทบไม่ได้แวะไปหาออเลย” ดาหวันยุ่งกับการเปิดร้านคาเฟ่ของตนเอง พออยู่ตัวก็มาวุ่นวายเรื่องปัญหาส่วนตัวอีก
“แหงละยัยหวัน ฉันมีเพื่อนแค่แก ทำไมย่าจะจำไม่ได้ละ” เพียงออแย้ง เธอตักข้าวต้มจ่อปากและยายทิพย์ก็อ้าปากงับ พร้อมกับยิ้มให้ ยายทิพย์น้ำตารื้น ทุกวันนี้นางพยายามอดทน นางอยากมีชีวิตให้นานกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเพียงออจะอ้างว้างไร้ที่พึ่ง
ทิพย์อยากบอกความลับในใจ ที่นางเก็บงำเอาไว้ อย่างน้อยก่อนนางตาย เพียงออควรได้รู้ความจริงเรื่องผู้ให้กำเนิดตัวเอง
ความลับที่ทิพย์จำใจรับปาก ปิดความลับนั่นไว้ เพื่อสนองคุณใครบางคน ชีวิตเพียงอออาภัพตั้งแต่วันที่ลืมตาดูโลก แม่ผู้ให้กำเนิดทอดทิ้งลูกและจากไปอย่างไม่คิดย้อนกลับมา
ส่วนบิดา ก็ไม่ต่างอะไรเลย
ความชิงชังทำให้คนคนนั้นปฏิเสธการมีตัวตนของเพียงออ
ทิพย์ที่เวทนาเด็กน้อยตาดำๆ เลยอาสาเลี้ยงดูเด็กกำพร้าเสียเอง ข้อแม้เดียวของทิพย์ ที่เพียงออต้องมีที่ซุกหัวนอนถาวร ไม่อย่างนั้น นางจะเปิดโปงความลับของคนใจร้ายคนนั้น ให้ทุกคนรู้
“ออได้นอนบ้างไหม หนูซูบลงไปเยอะเลยนะ” ทิพย์ยกมือลูบศีรษะหลานสาวนอกไส้
“ย่าไม่ต้องห่วงออหรอกค่ะ ย่าต้องพักผ่อนเยอะๆ กินยาที่หมอสั่งให้ครบนะคะ ย่าจะได้กลับบ้านพร้อมออสักที”
ดาหวันทำท่าจะพูดบางอย่าง เพียงออเลยรีบถลึงตาใส่
“ย่ากินยาแล้วนอนพักนะคะ ออกับหวันมีธุระที่ต้องรีบไปทำ” เพียงออพูดแทรก ก่อนที่ดาหวันจะเผลอหลุดปากบางอย่างออกมา
“ธุระสำคัญอะไรเหรอลูก?” ยายทิพย์อดสงสัยไม่ได้
เพียงออไม่เคยรีบร้อน หลานสาวมักจะอยู่คุยด้วยนานๆ จนกว่านางจะหลับ
“ออมีงานชิ้นใหม่ค่ะย่า ออเลยต้องเตรียมพร้อมหลายอย่าง” เพียงออแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ไม่สมเหตุสมผล จนแม้แต่คนป่วยไข้ยังรู้สึกกังขา แต่เพราะยายทิพย์รู้จักเพียงออดี หลานสาวของนางไม่มีทางปริปาก แม้จะแบกความทุกข์ไว้ เพียงออเป็นคนจิตใจดี ไม่เคยโกหก สิ่งที่เพียงออทำคงไม่อยากให้นางไม่สบายใจนั่นเอง
เพียงออรอให้ยายทิพย์นอนหลับก่อน ถึงยอมตัดใจจากมา อาการของยายทิพย์ยังไม่ถึงจุดวิกฤต ยังพอมีเวลาให้ตนเองหาสตางค์ เพียงออจะไม่ยอมให้ข้อจำกัดสิ่งเดียวพรากยายทิพย์ไปจากตนเอง
“แกจะปิดย่าอีกนานแค่ไหนออ?” ดาหวันตัดสินใจถาม ระหว่างเดินทางไปดูบ้านหลังใหม่
“ไม่อยากให้ย่าไม่สบายใจเท่านั้นแหละหวัน แกก็รู้ย่าอยู่ที่นั่นมานานเท่าชีวิต หากรู้ว่าถูกไล่ ย่าคงเสียใจไม่น้อย”
ดาหวันถอนใจแรงๆ “ยัยนั่นก็ดูไม่ใช่คนใจร้ายอะไรเลย แค่เอาแต่ใจตัวเองมากหน่อย นี่คงนึกแผลงอะไรขึ้นมาละสิ หรือว่าอยากแกล้งแกอีกใช่มั้ยออ?” ทั้งดาหวันและเพียงออ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของบุหลัน ความเรื่องมาก เจ้ายศเจ้าอย่างเพราะถูกตามใจจนเคยตัว ดาหวันรู้จักดี
“ไม่รู้สิ อยากรู้ไปถามหลันเอาเถอะ” เพียงออตอบแล้วฝืนยิ้ม
โลกใบนี้ไม่ได้ใจร้ายกับเธอนักหรอก ในปัญหานั่นมักมีทางออกรอเธอเสมอ เหมือนอย่างครั้งนี้ เพียงออกลุ้มใจทันทีที่บุหลันยื่นคำขาด เธอกำลังจนปัญญา ทางออกก็วิ่งมาเธอทันที
“ความจริงบ้านหลังนี้ไม่เลวเลยนะ เงียบดี ทำความสะอาดสักหน่อย ก็น่าจะอยู่ได้แล้ว แกแน่ใจนะออ เขาให้แกอยู่จริงๆ” ดาหวันเปรย หลังสำรวจบ้านเก่าของแตงไทยทั่วทุกจุด
“แน่ใจสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะมีกุญแจบ้านได้ไง”
“แล้วแกจะย้ายมาวันไหนละออ?”
- ผู้เขียน
