“ที่มาเหมาขนมนี่ เพราะอยากให้ออยิ้มให้เหรอคะ” เพียงออถามเสียงแผ่ว
“ใช่!!” คำตอบที่ได้ยินแผ่วเบา ไม่ต่างจากเสียงกระซิบ แต่กลับดังก้องอยู่ในรูหูของเพียงออ
เธอฝืนยิ้มกร่อยๆ ให้ รู้สึกหน้าร้อนวูบ ทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ
“ไม่เอาสิ ขอยิ้มหวานๆ กว่านี้หน่อย ผมจ่ายไปเป็นแสนเลยนะออ” ดัสตินประท้วง เขาควักกระเป๋าจ่ายสตางค์ไปตั้งเยอะ ได้ยิ้มแหยๆ กลับคืนมา มันไม่คุ้มเลย
“ไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนรวยอย่างคุณ ใช้สตางค์กับเรื่องไร้สาระเป็นด้วย” เพียงออแดกดัน เธอวางถุงขนมจำนวนมากลงบนพื้นที่ข้างตัวดัสติน
เสียงจิปากที่เธอได้ยินแว่วๆ ทำให้ตนเองกลั้นยิ้มไม่อยู่
“รู้ใช่มั้ยว่าผมแคร์ ออเลยจงใจกวนอารมณ์ผม” ดัสตินพูดเสียงแข็ง ทำท่าจะขยับตัว เพียงออเลยรีบถอยหนี
“คนแบบคุณเคยแคร์อะไรที่ไหนละคะ” เพียงออแย้ง
“ที่ทำทุกวันนี้ ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอไง” ดัสตินอดใจไม่ไหว เขาเผลอตัวบอกความในใจ
เพียงออเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เธอพยาย
