“ไม่จริง”
“ไม่เชื่อก็ช่าง ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอก แค่รู้สึกเวทนา”
“พวกคุณมันคนใจร้าย” ทิพย์ตวาดเสียงแหบ
“จะว่าแบบนั้นก็ได้ ฉันเองก็ไม่อยากปิดบัง ฉันรังเกียจเด็กนั่นจนไม่อยากอยู่ร่วมแผ่นดินเดียวกัน ฉันขยะแขยง” พิมพลอยสาดความโกรธใส่หน้าทิพย์ หญิงชราผงะตัวสั่นเทิ้ม
ทิพย์ยิ้มเครียด “คุณไล่พวกเราไปไม่ได้หรอกค่ะ” ต่อให้เกลียดเพียงออแค่ไหน คนเหล่านี้ก็เสือกไสเพียงออไปไกลๆ ไม่ได้
“นี่แสดงว่าเด็กนั่นยังไม่ได้บอกสินะ” พิมพลอยยิ้มเย้ย ทิพย์ขมวดคิ้ว แล้วก็ตกใจเกือบสิ้นสติ “ฉันไล่เด็กนั่นออกไปจากพื้นที่ของฉันร่วมเดือนแล้วนะ”
“คุณทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ คุณท่าน”
“ฉันจะทำ คุณพ่อตายไปนานแล้ว เท่าที่ฉันทนมานี่ก็นานเกินพอแล้วนะ”
“คุณใจร้ายก่อนนะคะคุณนาย” ทิพย์พูดเสียงแข็ง
“มากกว่านี้ฉันก็ทำได้ คนอย่างแกกับนังเด็กนั่นจะทำอะไรฉันได้”
“อิฉันจะบอกหนูออ”
“บอกแล้วจะมีอะไรเปลี่ยนหรือไงหะ ไม่มีคนถือหางพวกหล่อนแล
