"ไม่ได้เจอกันนาน...จ้องแล้วเผลอยิ้มมาแบบนี้ดีใจที่ได้พบกันอีกใช่ไหม"
คำถามนั้นทำให้รัตติกาลได้สติ และตั้งหลักถอยตัวเองออกมาจากความใกล้ชิด ชายหนุ่มก็ยอมรามือแต่โดยดี แต่สายตายังคงจ้องมองอยู่อย่างนั้น
"คุณ...นี่คุณจริงๆ เหรอเนี่ย" หล่อนถามย้ำราวกับไม่แน่ใจเอาเสียเลย ดวงตากลมโตที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีกระพริบปรือมองซ้ำๆ ทำเอาอีกฝ่ายอมยิ้มกลั้วหัวเราะ
"คิดว่าผีรึไง..."
"เอ่อ..."
พอเขาสวนกลับด้วยวาจาหยอกเย้าหล่อนก็อ้ำอึ้งหน้าแดงก่ำ การพบกันโดยไม่ได้ตั้งตัวทำให้หล่อนหวั่นไหวไม่น้อย แม้จะแอบคาดหวังอยู่ในใจลึกๆ ตลอดเวลาก็ตาม
"คุณเพิร์ล คุณเพิร์ลคะมีลูกค้าถามหาจะคุยเกี่ยวกับชุดเครื่องเพชรที่จะใช้ในงานแต่งน่ะค่ะ ชุดใหญ่ด้วยพวกเราให้คำปรึกษาได้ไม่ละเอียดเท่าไหร่" เสียงพนักงานของร้านที่คุ้นเคยดึงสติของรัตติกาลให้ละความสนใจจากชายหนุ่มเล็กน้อย หล่อนหันไปพยักหน้ากับพนักงานสาวในชุดยูนิฟ
