ปทุมมารู้สึกถึงลำคอที่เริ่มแห้งผากของตัวเองแล้วก็อยากออกไปจากรถของเขา อยากให้ถึงที่พักไว ๆ
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าอย่างกับเจอสิ่งลี้ลับอย่างนั้นล่ะ”
“ขอบคุณนะคะ” เธอไหว้เขาแล้วรีบเปิดประตูลงไปอย่างไวก่อนจะวิ่งเข้าหอให้ไวที่สุดเท่าที่จะไวได้
เธียรยังคงจอดรถมองอยู่ตรงนั้น ปทุมมามือสั่นตอนไขกุญแจ เสียงนั่นไม่ได้ตามมาอีกแล้ว เรื่องลี้ลับแบบนี้เธอไม่ชอบเลย มันน่ากลัวที่สุด มันหลอนเกินไป เข้าห้องมาได้ก็ค่อยหายใจหายคอคล่องขึ้น เดินไปเทน้ำมาดื่มแก้วใหญ่แล้วค่อยเปลื้องผ้าปลดชุดออกเพื่ออาบน้ำ รู้สึกแปลก ๆ ทำไมถึงได้เหมือนกับว่ากำลังถูกเขาจับผิดอยู่ตลอดแบบนี้ก็ไม่รู้
ปทุมมายกแขนปิดทรวงอกของตัวเองเพื่อดูว่ารอยจางหายไปบ้างหรือยัง พบว่าไม่หายไปเสียที แม้จะเปลี่ยนยาทากี่ยี่ห้อแล้วก็ตาม มองเงินที่มีในบัญชีก็พบว่ามากพอจะเอาไปซื้อคอร์สเลเซอร์ได้แล้ว แต่ก็นึกเสียดายเงินก้อนนั้น งานแม่บ้านเงินดีมากสำหรั
