ฉันร้องไห้อยู่พักใหญ่ จนกระทั่งน้ำตามันค่อยๆ แห้งเหือดหายไป พราวถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพูด “คุณเหนือใช่มั้ย เขาคงทำให้แกลำบากใจมาก”
“เขากดดันฉันหลายอย่าง จนฉันแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง”
“แกตัดสินใจไปแล้วคงทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทนนะริน”
“……”
“ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้แกรู้สึกดีขึ้น ในเมื่อหนีไม่พ้นแกก็ต้องยอมจำนนแบบนี้ต่อไป”
“ขนาดกับพี่เพชรเขายังสั่งห้ามไม่ให้ฉันยุ่ง”
พราวทำหน้าไม่เชื่อ “จริงหรอริน แล้วแกได้บอกมั้ยว่าพี่เพชรคือพี่ชายของเพื่อน”
“ฉันบอกไปแล้ว แต่เขาไม่ฟัง”
“เฮ้อ! ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้”
“แล้วที่ฉันทนไม่ไหวจนต้องมาหาแกวันนี้ก็เพราะว่าคุณเหนือโทรหาฉันแล้วมีผู้ชายรับสาย ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าไปทำโทรศัพท์ตกหายไว้ที่ไหน แล้วเขาก็ไม่ฟังอะไรเหมือนเดิม”
“โหย! เกินไปแล้วนะ แบบนี้น่ะ”
“เพราะแบบนี้ไงฉันถึงอึดอัด ชีวิตฉัน มันไม่ใช่ของฉันตั้งแต่คุณเหนือเข้ามา”
“ฟังแกพูดแล้วฉันก็
