BAD GUY - 1 ท้าทาย
644 คำ
เช้าวันใหม่…สิ่งที่ฉันต้องทำเป็นประจำในทุกๆ เช้าคือการตื่นนอนอาบน้ำเพื่อไปฝึกงาน โชคดีหน่อยฝึกงานที่บริษัทนี้เขาให้เงินเดือน ไม่อย่างนั้นคงต้องหางานเสริมทำให้วุ่น
กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดึงขึ้นมาในขณะที่กำลังนั่งรถเมล์ประจำทางไปที่บริษัท เป็นพราวที่โทรมา พราวคือเพื่ินสนิทของฉันเอง แต่เราฝึกงานกันคนละบริษัท
( ว่าไงพราว )
( ก็เหงาน่ะสิ แกเล่นเงียบหายไปเลย ) พราวตอบมาเสียงอู้อี้ในลำคอ
( ช่วงนี้ฉันยุ่งๆ นาลินก็อยู่โรงพยาบาล )
( ยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลเลยหรอ )
( อื้อ รอบนี้เป็นหนักเลยแก ) ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ พูดถึงเรื่องน้องสาวทีไรก็รู้สึกหนักใจทุกครั้ง
( เดี๋ยวนาลินก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แกไม่ต้องคิดมากนะริน )
( แกเป็นไงบ้าง )
( เหนื่อยนะสิ รุ่นพี่ที่บริษัทชอบใช้ให้ทำนู่นทำนี่แทบไม่ได้พักเลย )
ฉันคุยกับพราวมาจนถึงบริษัท เธอเป็นคนน่ารักนิสัยดีเรียบร้อย แต่ติดที่ว่าชอบบ่นจุกจิกไปหน่อย
#บริษัท
ฉันยิ้มและยกมือไหว้รุ่นพี่ที่บริษัทแทบจะทุกคน ไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จัก ที่ฉันทำคือมารยาทและเป็นการผูกมิตรที่ดี
เมื่อเดินมาถึงหน้าลิฟต์ฉันก็กดแล้วยืนรอสักพักประตูลิฟต์ก็เปิดออก จึงรีบแทรกตัวเข้าไปด้านใน ตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียวที่อยู่ในลิฟต์
ประตูลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนปิดช้าๆ แต่!! จู่ๆ ก็มีฝ่ามือใหญ่ของใครบางคนมาขวางทางเอาไว้ทำให้ประตูลิฟต์เลื่อนออกอีกครั้ง
เมื่อฉันเงยหน้ามองเจ้าของมือนั้น หัวใจก็แทบจะหยุดเต้นพร้อมกับอาการที่เริ่มทำตัวไม่ถูก
คะ คุณทิศเหนือ เป็นเขาที่ค่อยๆ ก้าวขาเดินเข้ามาในลิฟต์ แถมยังยืนใกล้ฉันเอามากๆ
เป็นไปได้ยังไง นี่มันลิฟต์สำหรับพนักงาน เขาเป็นถึงผู้บริหารทำไมถึงมาใช้ลิฟต์ร่วมกับพนักงานได้
เมื่อประตูลิฟต์ปิดสนิทก็ถูกความเงียบปิดคลุม สมองของฉันพลันคิดถึงคำพูดของคุณเหนือที่พูดเมื่อวาน
เลิกคิด เลิกคิดสักทีวาริน !!
ฉันย้ำกับตัวเองในใจ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตัวแรงเมื่อไหล่ของฉันไปชนเข้ากับแขนของคุณเหนือ ทำให้ฉันต้องรีบผละตัวขยับออกห่างจากเขาทันที
“ขะ ขอโทษค่ะ” ฉันก้มหน้าบอกด้วยความรู้สึกประหม่า ทำไมวันนี้ประตูลิฟต์นานเปิดจัง นานมากๆ
ติ่ง~ เสียงประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ตามฉันมาที่ห้องทำงาน” คุณเหนือหันหน้ามาออกคำสั่ง ก่อนจะเดินนำฉันออกไปจากลิฟต์
หัวใจของฉันมันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาบีบรัดอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำสั่งนั้น ถึงจะไม่อยากทำตาม แต่ด้วยความที่ฉันเป็นแค่พนักงานจึงขัดอะไรไม่ได้
#ภายในห้องทำงานของผู้บริหาร….
สายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกของคุณเหนือมองมาที่ฉัน ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเสียงเรียบ “ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ปะ เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทั้งที่ยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่
“ข้อเสนอที่ฉันบอกไปเมื่อวาน ฉันอยากให้เธอลองคิดดูอีกครั้งนะ วาริน”
เฮือก!! ขะ เขาเรียกให้ฉันตามมาพบเพราะเรื่องนี้เองน่ะหรอ
“คุณเหนืออย่าเสียเวลากับรินเลยค่ะ…”
ทันทีที่ฉันปฏิเสธออกไป แววตาเย็นชาก็แปรเปลี่ยนเป็นดุดันทันที
“รู้มั้ยว่าเธอยิ่งปฏิเสธ มันเหมือนว่าเธอกำลังท้าทาย ยิ่งทำให้ฉันอยากได้เธอมาครอบครอง…”
❌❌❌ คอมเมนท์ให้ชื่อใจหน่อยเร็ว??
- ผู้เขียน
