“ไอ้มาร์ค!”
ยังไม่ทันที่มิรันจะได้สวนคำตอบ เสียงบุคคลปริศนาก็ตะโกนดังขึ้น เราสองคนหันขวับไปมองทางซ้ายมือพร้อมกัน เห็นเด็กนักเรียนช่างกลสิบกว่าคน กำลังเดินตรงดิ่งมาทางเรา
“นั่นเพื่อนนายเหรอ?” เธอถามเสียงเรียบ
“เพื่อนกับผีแน่ะสิ คู่อริฉันเว้ย ซวยแล้ว”
มาร์คดูร้อนรน ต่างจากมิรันที่ยังคงยืนนิ่ง
หมับ!
“ระ เราต้องวิ่งมาราธอน เธอวิ่งไหวไหม ยัยเปี๊ยก?”
มาร์คถือวิสาสะจับมือ พร้อมกับเอ่ยถามเสียงสั่น
“ไม่เห็นจำเป็นต้องวิ่ง” เธอดึงมือออกจากกอบกุม ก่อนจะหันหน้าไปทางเด็กนักเรียนช่างกล ที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับตีวงล้อมปิดกั้นทางไม่ให้เราทั้งคู่หนีไปไหน
“ฟ้าหลังฝนแม่งมีอยู่จริงว่ะ”
เจ้าใบหน้าเหี้ยมเกรียมพูดพลางกระตุกยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อนักเรียนของมาร์ค ให้เจ้าของร่างสูง ตัวลอยวืดเข้าไปใกล้ จนได้กลิ่นแอลกอฮอล์ปนกลิ่นยาสูบ
“บทจะได้กระทืบคน แม่งก็ได้กระทืบจริงๆ”
“พล่ามอะไรข
