"ช่วยด้วย...."
อากาศเริ่มน้อยลงเรื่อยๆจนสไมล์เหงื่อออกและหายใจลำบาก เธอนั่งลงก่อนจะใช้มือเคาะประตูอยู่แบบนั้น
ทางด้านเพทายที่เดินกลับมาเพราะเริ่มประมูล ก็ขมวดคิ้วไม่น้อยเมื่อไม่เห็นสไมล์และเลขาส่วนตัว เขากดโทรหาเธอแต่กลับไม่มีคนรับจนนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้เอามือถือมาด้วย
เพทายนั่งอยูสักพักก่อนเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ สไมล์ไม่น่าจะกล้าไปไหนไกลจากในงานแน่เพราะเธอไม่รู้จักใคร ชายหนุ่มรีบเดินออกจากงานก่อนตามหาไปทั่ว มาที่รถก็ไม่เจอ จึงจะเดินกลับเข้าไปในงานอีกรอบ
"คุณทายจะกลับแล้วเหรอครับ" เสียงเลขาคิมที่เดินตามมาที่จอดรถเอ่ยขึ้น
"สไมล์อยู่ที่ไหน"
"ก็น่าจะในงานนะครับ"
เพียะ!!!! เพทายฟาดมือใส่หน้าเลขาคนสนิทเต็มแรงอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน จนเขาเงยหน้ามองด้วยสายตาที่ตกใจไม่น้อย
"คุณทายตบผม..."
"กูบอกให้มึงดูแลสไมล์!!! แล้วมึงบอกมึงไม่รู้ว่าสไมล์หายไปไหน!!" เพทายเอ่ย
"คุณสไมล์ไม่ใช่เด็กนะคร
