โลเวลล์ลุกเดินเข้าไปใกล้พลางวางหลังมือแนบลงบนหน้าผากของเธอ แพรไหมถึงกับสะดุ้งผละตัวถอยห่าง
“คุณตัวร้อน ไม่สบายหรือครับ”
เธอจึงยกมือขึ้นอังหน้าผากตัวเอง “ก็อาจจะค่ะ แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากนะคะ”
“ไม่เป็นอะไรที่ไหน” โลเวลล์คว้าข้อมือดึงตัวแพรไหมให้ลุกขึ้นยืน เขาจูงหญิงสาวเดินออกจากห้อง
“จะพาดิฉันไปไหนคะ” เธอขืนต้านไม่ยอมเดินตาม
“ป่วยขนาดนี้คุณก็ต้องไปพักผ่อน”
“ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะเดี๋ยวกินยาสักสองเม็ดมันก็หายดีแล้ว”
คนทั้งสองเดินผ่านหน้าแทรี่ ชายผู้มีตำแหน่งเลขานุการคนสนิทจึงรีบเข้าไปขวางพร้อมเอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึ้นครับจะไปไหนกันหรือ”
“แพรไหมไม่สบายฉันจะพาเธอไปพัก”
“พักที่ไหนครับ” แทรี่ยังถามต่อ
“ก็ต้องห้องฉันสิแทรี่ จะยืนอึ้งอีกนานไหม รีบไปกดลิฟต์เลย”
“ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะท่านประธาน แค่กินยาก็หายแล้ว” แพรไหมพยายามเอ่ยแย้ง
“ไม่ได้ครับผมสั่งให้คุณไปนอนพักคุณก็ต้องนอนพัก”
