ใบผัก | งานเฮงซวย หรือเจ้านายเฮงซวย?
1779 คำ
“ฉันไม่ทำ”
“นิวยอร์ก เปิดอ่านสัญญา!”
คุณนิวยอร์กทำตามคำสั่งพี่ชายโดยไม่รีรอ เธอเปิดซองเอกสารที่เราร่วมเซ็น ขณะที่ฉันเม้มปากแน่นและกำหมัดจนปวดกร้าวไปทั้งแขน
ไม่ตลก! ไม่เอา! ฉันไม่มีทางไปเป็นบัตเลอร์ให้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
เพราะถ้าเป็น... ฉันต้องตัวติดเขาไม่ต่างจากแขนสองข้าง และผู้ชายไร้สำนึกไม่มีหัวใจ หมาไม่แดกอย่างกัปตันโซล เขาจะรักษาสัญญาที่ร่างกันเหรอ?
ได้โปรดเถอะ ฉันหาความดีในตัวเขาไม่ได้เลย
“ในสัญญาบริษัทของคุณใบผัก ถ้าไม่เกิดข้องพิพาทกับเจ้านาย เช่นทำร้ายร่างกาย ตบตี คุณอาจจะโดนค่าปรับเป็นจำนวนเงินสิบเท่าของเงินเดือนที่คุณเรียกค่ะ”
หน้าที่ร้อนผ่าว ๆ เพราะเดือดดาล เย็นถนัดทันตา ฉันเหม่อมองไปที่คนเอื้อนเอ่ยสลับกับผู้ชายที่อยากจะวิ่งหนีให้พ้น ๆ ด้วยสายตาว่างเปล่า
เออ... มันว่างเปล่า ไม่มีห่าเหวอะไรเลย นอกจากจะไม่ได้เงินเดือนสักบาท แถมยังเสียค่าปรับอีกสิบเท่า
“แม่งเอ๊ย!” ฉันอุทานอย่างสุดกลั้น ก่อนจะเหวี่ยงร่มในมือโยนไปอีกฝั่ง จนเขาคนนั้นหัวเราะในลำคอ
“หึ ๆ ตอนเอากันก็สมยอมนี่ แต่พอเสร็จก็โทษฉันคนเดียว เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? ก็แค่ขี้ข้าตามติดเจ้านายต้อย ๆ ตลกฉิบหาย”
กรี๊ด!
ไอ้ ไอ้เลวเอ๊ย! ฉันพูดไม่ออกเอาแต่ชี้หน้าเจ้านายใหม่กระโดดโหยง ๆ มือสั่นระริก จนเขาแสยะยิ้มแล้วพูดต่อว่า...
“ตั้งแต่ฉันเอาใคร ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบฉันถึงสองครั้ง เธอวิเศษจากไหน? ไม่อยากเป็นใช่มั้ย ได้! นอกจากขึ้นสวรรค์กันแล้ว ฉันจะทำให้เธอเห็นว่านรกมันเป็นยังไง”
เลว! เลวมาก! ฉันอยากถอดรองเท้ายัดปากชะมัด!
“กรี๊ด... อิกัปตันชั่ว อิคนฉวยโอกาส อิคนมักมากในกาม”
“เหรอ? แล้วประโยคนี้ใครพูดวะ ‘คุณทำอีกได้มั้ยคะ’ หึ ๆ ถ้าฉันมักมากในกาม เธอเองก็ไม่ต่าง”
ฉันเบิกตากว้างขณะที่มือเย็นเฉียบ อยากจะตบสักฉากให้ปากเขาเลือดกระเซ็น แต่มือดันแข็งเป็นหิน ใช่! เขาไม่เมาเขาจำได้ว่าฉันพูดอะไรหรือทำอะไร แล้วอีกหกเดือนข้างหน้าจะไม่ล้อฉันตายเหรอวะ
“ฉันไม่ได้พูด!” ฉันกัดฟันแย้ง
“แล้วแต่จะคิด คืนนี้เจอกันที่คอนโดฉัน มาเก็บกระเป๋าให้ด้วย แล้วนี่... คีย์การ์ด”
แล้วเขาเปิดประเป๋าตังค์ใช้นิ้วคีบคีย์การ์ดโยนใส่หน้าฉัน จนปอยผมปลิวพลิ้วไปตามแรงลม ก่อนที่คีย์การ์ดแผ่นนั้นมันจะร่วงหล่นลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว
ส่วนฉันจะทำอะไรได้ ทำได้แค่กดตามองคีย์การ์ดที่ปลายเท้าของตัวเองเท่านั้น
ทำไมชีวิตอีใบผักต้องมาเจอคนสันดานเสียแบบนี้ด้วย
ได้! ถ้าการที่บัตเลอร์ขอยกเลิกสัญญามันมีค่าปรับ งั้นฉันคนนี้... ก็จะทำให้เจ้านายมันทนไม่ไหว ยกเลิกเอง!
“หึ ไว้เจอกัน เจ้านายใหม่”
ฉันพูดจบก็แสยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะถอยหนึ่งก้าว แล้วค่อยๆถอดรองเท้าคัทชูใช้นิ้วเท้าคีบคีย์การ์ดขึ้นมา
ซึ่งนั่นมันทำให้คุณนิวยอร์กอึ้ง และหันไปมองพี่ชายของเธอ ที่มองมาด้วยสายตาเคียดแค้น
มาดิ มาเล้ย ฉันไม่สนเรื่องคืนนั้นอีกแล้ว! ถึงอีใบผักมันจะหมดทางเลือก มันจะฝังใจ แต่มันไม่โยนกระดูกให้หมาที่เคยกัดมันหรอกนะจะบอกให้
Z คอนโดมิเนียม
“โว้ย!”
‘ปึง’
ฉันโยนแฟ้มเอกสารกัปตันโซลลงโต๊ะกลางห้องสุดแรง จนนานะเปิดประตูออกมาถามทั้งที่ปากยังมีฟองยาสีฟันฟูฟ่อง
“เป็นอะไรวะ แปะโพสต์อิทบอกไปสัมภาษณ์ แล้วทำไมได้หน้าแบบนั้นกลับมา”
“ไปบ้วนปากก่อน แล้วค่อยมาคุยกัน” พอนานะได้ยินฉันชี้สั่ง มันก็เดินไปที่ครัวแล้วบ้วนปากทันที ก่อนที่จะเดินอ้อมกลับมาหา พร้อมกับใช้หลังมือเช็ดปากไปด้วย
“ไงวะ เหลามา (เล่ามา)”
“แกจำเรื่องเมื่อคืนที่ฉันเล่าได้มั้ย ที่ฉันเผลอไปวันไนท์กับกัปตัน”
นานะพยักหน้ารัว ๆ
“วันนี้ฉันได้เขาเป็นเจ้านายใหม่ว่ะ”
“หา?”
เพื่อนสนิทฉันตกใจทิ้งตัวนั่งที่โซฟา ส่วนฉันหันมองเพื่อนน้ำตาคลอเบ้า ไม่ได้กลัวการเผชิญหน้าหรอก ตอนนี้พร้อมแล้ว แต่เซ็งกับชีวิตบัดซบของตัวเอง
เนี่ยแหละ
มันมีใครดวงซวยเท่าฉันอีกมั้ยวะ ฉันจะไปไหว้มัน
“ฉันโคตรซวย ผู้หญิงมาติดต่อ ฉันก็นึกว่าให้ไปดูแลแฟนตัวเอง ที่ไหนได้เป็นพี่ชาย! แถมยังเป็นไอ้กัปตันมักมากนั่นอีก ฮือ ๆ”
นานะตบไหล่ฉันเบา ๆ ปลอบ แล้วขยับมาใกล้ ๆ
“ใจเย็น ๆ แก คิดว่าไปทำงานนะ บางทีคนอันตรายที่สุด อาจจะอยู่ด้วยแล้วปลอดภัยที่สุดก็ได้”
ฉันเบ้ปากใส่อย่างรังเกียจ
“ปลอดภัย? เป็นไปไม่ได้หรอก ดูเขาอยากเอาชนะฉันมาก คงจะแค้นที่รอบแรกฉันต่อยต่อหน้าเพื่อน และครั้งนี้ฉันตบต่อหน้าน้องสาวมั้ง”
“ห๊ะ? แกตบเขาด้วยเหรอ? ตาย ๆ ฉันทำงาน N ฉันรู้เรื่องนี้ดี ผู้ชายไม่ชอบให้ผู้หญิงข่มหรือทำให้เสียหน้าต่อหน้าคนอื่นนะเว้ย สมควรแล้วล่ะ”
“อ้าว! อิเพื่อนบ้า กูเพื่อนมึงนะคะนานะ แถมไอ้บ้านั่นยังซั่มเพื่อนมึงจนขาลากด้วย บอกว่าสมควรได้ไง เอาอะไรคิด?”
นานะกลอกตามองบน แล้วลอบหันไปถอนหายใจทางอื่นอย่างเอือมระอา
“เฮ้อ ฉันว่าเรื่องนี้ก็ผิดกันทั้งหมด แกเองก็ไม่ระวัง เขาก็ฉวยโอกาส เอาเป็นว่าแกปล่อยวางเรื่องเสียตัวเถอะนะ เพราะยิ่งพูดเรื่องมันยิ่งไม่จบ ทำหน้าที่ให้ดีเผลอ ๆ อาจจะตกหลุมรักกันก็ได้”
“แหวะ!”
ฉันลูบอกทำท่าอ้วก ไม่อยากจะคิดเรื่องความรักเลย ฉันคิดไม่ลง ผู้ชายอย่างเขารักใครไม่ได้หรอก เพราะตัวเองเอาแต่ได้ เอาเสร็จแล้วแยกย้าย หนำซ้ำไม่รักษาน้ำใจคู่นอนเลยด้วยซ้ำ
“อย่ามาทำอ้วก ต่อไปนี้เขาคือเจ้านายแกนะเว้ย แกต้องดูแลเขาให้ดี ทำตามหน้าที่ไป”
ทำไมไอ้นานะมันยุยงส่งเสริมจังเลยวะ
“ไม่รู้แหละ ฉันจะทำให้อิกัปตันตัณหากลับมันทนไม่ได้ แล้วยกเลิกสัญญาเองเลยคอยดู”
ฉันพูดอย่างหนักแน่น และตามองตรงยืนหยัดกับความตั้งใจของตัวเอง
“เออ ๆ ถ้าไม่เหนื่อยก็ทำไปเถอะ แล้วนี่เริ่มงานวันไหน? รายละเอียดยังไง?”
พอนานะถามถึงวันทำงาน ฉันก็ดึงเอกสารบนโต๊ะมาทันที ก่อนที่จะเปิดเข้าไปดูข้างในด้วยสีหน้าเอือมระอาสุดฤทธิ์ และเบ้ปากใส่เป็นตัวสระอิอัตโนมัติ
นิสัยใจคอ...
- จริงใจ
- ปากร้ายใจดี
- ชอบคนเอาอกเอาใจ
- กินง่ายอยู่ง่าย
ตามด้วยรสนิยมเสื้อผ้า ใส่ของแบรนด์เนม ใส่นาฬิกาเป็นล้านโดยไม่ได้ยืมเพื่อนมา เป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นบริษัทมาสเตอร์มอนส์เตอร์บริษัทซอฟต์แวร์ชื่อดัง และที่เป็นนักบินนั้น ก็เพราะอยากได้อิสระภาพ และชอบความท้าทาย
สเปคผู้หญิง เอ่อ... ต้องบอกด้วยเหรอ? แต่บอกก็อ่าน สเปคผู้หญิงก็คือมีสมอง สั้น ๆ แต่ได้ใจความ
“เห็นมั้ย แค่สเปคแกยังไม่เข้าข่ายเลย ที่ผ่านมาก็ถือว่าลมผ่านหอยแล้วกันนะ”
“ใช่ เฮ้ย! อิเพื่อนบ้า! ฉันยังมีสมองนะเว้ย” พอฉันนึกได้ก็หันไปแว๊ดใส่
นานะทันที เกือบโง่เออ ออไปกับมันแล้วไงล่ะ
“โอ๋ ๆ ฉันแค่ไม่อยากให้แกเครียดนี่หว่า”
ถามว่าสิ่งที่นานะพูดทำให้ฉันดีขึ้นมั้ย ก็ประมาณนึงค่ะ แต่ฉันคงไม่ยอมรองมือรองตีนเขาหรอก ฉันจะทำงานตามหน้าที่
แล้วจากนั้นจะค่อย ๆ ทำให้เขาทนไม่ได้จนเลิกจ้างฉันไปเอง ส่วนคอมเมนต์ผู้ลงนามสัญญาเป็นคุณนิวยอร์ก ฉันเชื่อว่าเธอคงไม่ทำร้ายฉันซ้ำแน่นอน
‘Rrr Rrr Rrr Rrr Rrr Rrr’
“แก ๆ โทรศัพท์ดังอ่ะ รับสิ”
ฉันสะดุ้ง และควานหาโทรศัพท์ทันที ก่อนที่จะยกก้นขึ้นเล็กน้อย เพื่อดึงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงหลังสุด
094-444-44xx เบอร์แปลกโทรมาไม่พอ ตัวเลขยังแปลกอีกด้วย แต่!ขณะที่ฉันลังเลที่จะกดรับ หางตาฉันก็เหลือบไปเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่อยู่บนเอกสารพอดี ไม่ต้องสงสัยแล้วว่าใครโทรมา
ก็กัปตันโซลน่ะสิ!
ช่วงที่ฉันทำงานกับคุณวาเลน ฉันก็เมมชื่อเขาไว้ติดต่อ แต่เขาไม่ได้ใช้เบอร์นี้นี่หว่า เปลี่ยนตอนไหนวะ?
Incoming Call | 094-444-44xx
“ฮัลโหล”
(มาหาฉันที่คอนโด ฉันมีบินเที่ยงคืน)
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุด ๆ ซึ่งฉันที่ได้ฟัง... ก็ทำได้แค่ข่มใจไว้ลึก ๆ แล้วแย้งกลับไปอย่างสุภาพ
“นี่เพิ่งหกโมงเย็น”
(มา หา ฉัน นี่คือคำสั่ง)
เท่านั้นแหละค่ะ ไฟในหัวฉันก็ลุกพรึบทันที ฉันขบฟันกรามแน่นหลับตาลง จนนานะถึงขั้นขยับมาลูบแผ่นหลังปลอบโยนให้ผ่อนคลายขึ้น
“ค่ะ ขอเวลาสามสิบนาที”
(ซื้อถุงยางมาด้วย ไซส์ 56)
ฉันกัดแฟนกรามแน่นขึ้นไปอีก อีคนบ้า อีคนหมกมุ่น ให้ฉันซื้อถุงยางไปทำไม? อย่าบอกนะว่า...
(ไม่ต้องสำคัญตัวคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ มันไม่มีทาง และจำไว้ว่าก่อนบินฉันต้องมีถุงยางติดตัวไม่ต่ำกว่าสองกล่อง ฉันให้เวลาเธอสามสิบนาที ถ้ามา
ไม่ทัน ฉันจะให้น้องสาวฉันเขียนรายงานในใบว่าจ้าง ว่าเธอเป็นคนไม่ตรงต่อเวลา)
“ดะ”
‘ติ๊ด’
ยังไม่ทันขอเวลาเพิ่ม ปลายสายก็วางสายใส่ฉันอย่างไม่ใยดี ซึ่งคอนโดที่เขาอยู่ตอนนี้ ฉันดูในใบประวัติแล้วมันห่างจากที่นี่ตั้งสิบกว่ากิโลเมตร
แล้วยังจะให้ฉันไปหาซื้อถุงยางอนามัยไซส์ห้าสิบหกอีก ฉันจะไปหาซื้อที่ไหนวะ?
ฟัคยูไอ้กัปตันโซล!
- ผู้เขียน
