“คะ…” เมรียังงงเธอยังตามความคิดของฟรองซัวร์ไม่ทัน
“พอยืนได้มั้ย?” ฟรองซัวร์กำลูกกุญแจในมือ เขาถามเมรีเสียงแผ่วๆ
“ค่ะ... ยืนได้แล้วค่ะ” เมรีพยักหน้ารับ ฟรองซัวร์จึงหย่อนเธอลงบนพื้น เขาจูงมือเมรีเดินตรงไปยังราวสะพานปงต์ เด ซาร์ตส์ช้าๆ เพื่อทำตามความตั้งใจของตัวเอง
“อย่าเลยค่ะ เมรีคิดว่า...” หญิงสาวพยายามท้วง
ฟรองซัวร์โบกนิ้วชี้ไปมาเป็นเชิงห้าม ทรุดตัวนั่งเมื่อมาถึงราวสะพาน พร้อมกับรั้งเมรีให้นั่งลงมาด้วย
มีคนคล้องกุญแจไว้จนเต็มพื้นที่ไปหมด เมรีกะพริบเปลือกตาปริบ
“เธออธิษฐานสิ ฉันให้เธอขอได้ตามที่ปรารถนา แล้วเราไปคล้องกุญแจพร้อมกัน” ฟรองซัวร์สั่งตามความเคยชิน เขาหยุดรอเมรีโดยไม่คิดจะขอพรใดๆ ชายหนุ่มไม่เคยเชื่อสิ่งที่มองไม่เห็น สิ่งใดที่อยากได้ก็ต้องไขว่คว้ามาเอง ไม่ใช่พึ่งพาโชคชะตา ให้เบื้องบนที่ไม่มีตัวตนเป็นคนเมตตาสงสาร
เม
