ทัณฑ์รักจากจอมมาร

บทที่2.คำสัญญา

เริ่มต้นวันใหม่ของทุกวัน เมรีจะเข้าไปช่วยเอสก้าทำงานในครัว จนสาวใหญ่ผู้นั้นรักและเอ็นดูเมรีเหมือนเป็นลูกหลาน นางสอนเมรีเรื่องการทำอาหาร และขนมอบให้เมรีหลายอย่าง จนเธอคลายความเศร้า ก่อนจะออกไปเรียนเมรีสาละวนช่วยทำงานอย่างแข็งขัน ไม่สนใจว่าจะถูกเหน็บจากคนรอบตัวมากเพียงใด เธอยิ้มรับโดยไม่โกรธ เมรีจึงเป็นที่รักใคร่ของคนในบ้าน แต่ก็เป็นแค่ชนชั้นแรงงานเท่านั้นที่พอใจ กับประมุขของคฤหาสน์มาร์เซย์ โซเฟีย ไม่เคยชอบหน้าหญิงอาภัพผู้นี้เลย นางเล็งเห็นอนาคตได้อย่างชัดเจน หญิงผู้นั้นงดงามผิดจากคนธรรมดาทั่วๆ ไป ประกายบางอย่างในตัวเมรีเป็นที่แตะตา ใบหน้าหวานงดงามฉ่ำหวานและคงจะต้องตาฟรองซัวร์ไม่ใช่น้อย บุตรชายของนางถึงได้กางปีกอุ้ม อุปการะส่งเสียเมรีให้เรียนต่อจนจบ

บุตรชายของเธอเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์ แต่ในมุมมองของเขา ผู้หญิงเปรียบเหมือนผักปลา เขาใช้เงินฟาดหัว หากมีความต้องการ นางจึงเดาได้ไม่ยากอนาคตของเมรีคงไม่แคล้วจบบนเตียงนอนของบุตรชาย แต่โซเฟียหวั่นใจอะไรบางอย่าง มันติดค้างอยู่ในใจจนเริ่มรู้สึกกังวล

 “เบีย…ไปตามเมรีมาหาฉันหน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแม่นั่น” โซเฟียสั่งคนสนิท เพื่อกำหลาบเมรีให้เจียมตัว หากหญิงผู้นั้นไฝ่สูงคิดการใหญ่โดยการจับบุตรชายของนาง เพื่อยกระดับความเป็นอยู่ โดยการยอมบ้านเล็กเมียเก็บของฟรองซัวร์ ข่าวลือหนาหูถึงความเจ้าชู้ เปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่นของฟรองซัวร์ทำให้โซเฟียไม่สบายใจ

เบียรับคำสั่ง นางรีบไปหาเมรี และรู้ว่าจะเจอหญิงผู้นั้นได้ที่ไหน เบียรู้สึกเห็นใจหากเธอต้องตกเป็นเครื่องระบายอารมณ์ของฟรองซัวร์ เจ้านายหนุ่มไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน และคงจะไม่คิดยกย่องเมรีด้วย เนื่องจากเธอเป็นแค่ผู้หญิงยากจน ไร้เกียรติ

ฟรองซัวร์โตมากับความแห้งแล้งกับการแข่งขันทุกเวลา จนกลายเป็นคนกระด้างและแสนจะโหดร้าย เขาพร้อมที่จะพุ่งชนแต่เพราะความสามารถของเขาจึงพาแบรนด์มาร์เซย์โด่งดังไปทั่วโลก ติดหนึ่งในสิบธุรกิจทำเงินของประเทศฝรั่งเศส มีอิทธิพลจนทำให้ใครไม่กล้าเข้ามาตอแย

ชายหนุ่มอายุ32ปี เขาเป็นหนุ่มเต็มตัวฟรองซัวร์ผ่านผู้หญิงมาเยอะแยะจนเบียขี้เกียจำ แต่ะละคนที่เข้ามาต่างก็หวังชื่อเสียงเงินทอง ที่ฟรองซัวร์สามารถเนรมิตให้ได้ แต่ถ้าถามถึงเรื่องหัวใจ เบียก็ไม่เคยเห็นว่าผู้หญิงคนไหน จะสามารถคว้าหัวใจของเจ้านายหนุ่มไปครองได้สักคน เพราะเขาดูยาก และยังไม่เคยมีใครทำให้ฟรองซัวร์สนใจได้เกินกว่าสามวัน

“เมรีๆ คุณโซเฟียให้ไปพบที่ห้องสมุดจ้ะ” เบียเจอเมรีในห้องครัวจริงๆ ขนาดเธอแต่งตัวธรรมดา ก็ยังไม่สามารถข่มความงดงามสมวัยของเมรีลงได้ จนเบียแอบเป็นห่วงเมรีอยู่ในใจไม่ได้

“คุณโซเฟียอยากพบเมรีทำไมคะ ไม่รู้ว่าเมรีไปทำอะไรให้คุณโซเฟียขัดตาหรือเปล่า?” เมรียิ้มแหยๆ กลัวกับการที่ต้องไปพบกับประมุขของคฤหาสน์มาร์เซย์

“ไปเถอะน่าเดี๋ยวคุณโซเฟียรอนาน” เบียกล่าวเร่ง ให้เมรีรีบขึ้นไปพบเจ้านายเร็วๆ หญิงสาววางงานในมือเดินคอตกขึ้นไปบนตึกใหญ่ มีสายตาเป็นห่วงมองตาม เพราะโซเฟียคงสังเกตเห็นแววตาแปลกๆ ของบุตรชายที่มีต่อเมรี ประกายสายตาแบบนั้นคนเป็นแม่ก็คงอดกลัวไม่ได้ ฟรองซัวร์ถูกฝึกมาอย่างหนัก เขาเก็บอาการได้ดีเสมอมา ไม่น่าเชื่อว่าเมรีที่ไม่มีอะไรดึงดูดจะทำได้ หล่อนแค่อ่อนเยาว์ แรกแย้มคุณสมบัติแค่นั้น ไม่น่าทำให้ฟรองซัวร์หลุดพิรุธออกมาจนทุกคนจับได้ 

เมรีเดินเข้าไปในห้องสมุดด้วยกริยาสำรวม โซเฟียจิบน้ำชาระหว่างรอ        

“นั่งสิ ฉันมีเรื่องที่ต้องตกลงกับเธอ” โซเฟียกล่าวเสียงเคร่ง เมรี จึงทรุดนั่งบนพื้น เธอก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาดุดันของโซเฟีย

               “เธอมีคู่รักหรือยัง?” โซเฟียถามใจความสำคัญที่นางต้องการรู้

               เมรีเงยหน้ามองสบตาโซเฟีย “เมรีไม่มีคู่รักค่ะ” 

ภาพฟรองซัวร์ผุดขึ้นมาในใจผิวแก้มร้อนวูบ ก่อนจะสลดลง เมื่อตระหนักถึงความเป็นจริง เธอทำได้แค่แอบมองฟรองซัวร์อยู่ห่างๆ มันเป็นความเพ้อฝันที่ไม่มีทางเป็นจริง

               “ลูกชายฉันเป็นหนุ่มเนื้อหอม เขามีสาวๆ ไม่เคยขาด ฉันไม่ต้องการให้เชื้อสายของมาร์เซย์ไปเกิดในเชื้อสายต่ำต้อย จนทำให้เสื่อมเสียมาถึงฉัน ถ้าแค่เป็นของขบเคี้ยวเล่นๆ ยามว่างน่ะไม่เป็นไร ที่สำคัญเธออย่าได้เผยอ หรือบังอาจ อย่าได้คิดว่าฉันจะยอมรับเธอ อย่าคิดกอบโกยอะไรจากมาร์เซย์เลย จงรับไว้เท่าที่ฉันให้ได้เถอะ ที่สำคัญเธอควรอยู่ห่างๆ ฟรองซัวร์ไว้” โซเฟียกำชับ นางมองหญิงตรงหน้าด้วยแววตาดูแคลน

               “หรือถ้าลูกชายของฉันต้องการเธอขึ้นมาจริงๆ อย่าได้คิดจับเขาเป็นอันขาด ฉันได้แต่หวังว่าข้าวแดงแกงร้อนที่เธอกินเข้าไปทุกวัน จะทำให้เธอสำนึกถึงบุญคุณของมาร์เซย์บ้าง” โซเฟียหยามหยัน พร้อมกับทวงบุญคุณ นางขอคำสัญญาจากเมรี ผู้หญิงด้อยค่าในความรู้สึกของโซเฟีย

               เมรีตกใจ!! คำพูดถากถางดูแคลนเธอไม่มีชิ้นดี เธอรู้สึกเหมือนถูกโซเฟียตบจนหน้าสะบัด เจ็บจี้ดๆ ในใจ เพราะถ้อยคำปรามาสของหญิงสูงศักดิ์ตรงหน้า เธอน้อยใจในความต้อยต่ำของตัวเอง แต่ก็มีคำค้านในใจ ผู้ชายเพียบพร้อมอย่างฟรองซัวร์ หรือจะมองเด็กกะโปโลอย่างเธอ ในเมื่อรอบๆ กายของเขาล้วนแล้วแต่มีผู้หญิงสูงศักดิ์ ดารานางแบบสาวสวยเด่นดังหลายๆ คน

               “เมรีสัญญาค่ะ” เมรีรับคำเสียงหนัก เธอก้มหน้าลง ซ่อนรอยน้ำตาไว้ เจ็บจี๊ดในใจที่โต้เถียงไม่ได้

               “ดี! ฉันหวังว่าเธอจะปฏิบัติตามคำพูดของตัวเอง แบบไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไร”

               “...” เมรีร้องไห้เงียบๆ น้ำตาหยดเพราะแรงบีบคั้น ยอมรับความเจ็บช้ำไว้ในใจโดยไร้หนทางต่อสู้

               “อย่าลืมสัญญาที่เธอบอกฉันไว้ล่ะ ฉันจะทำไม่รู้ไม่เห็นจนกว่าเธอจะเรียนจบ” โซเฟียยิ้มหยัน นางโบกมือไล่หลังพอใจกับคำตอบของหญิงต้อยต่ำตรงหน้า

เมรีจมอยู่กับกองน้ำตาที่ไหลนองใบหน้า นึกน้อยใจโชคชะตาที่กำหนดให้เธอเกิดมาต้อยต่ำ ยกปาดคราบน้ำตาลวกๆ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ เธอคลานเข้าไปหลบอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับใคร

               “เธอเข้าไปทำอะไรตรงนั้นเมรี?” ฟรองซัวร์ถาม เขาทันเห็นใครบางคนหลบไปอยู่หลังโต๊ะพอดี    

เมรีเบียดตัวให้แนบกับตัวโต๊ะมากขึ้น ฟรองซัวร์เป็นของต้องห้ามสำหรับเธอ เธอไม่อยากเผลอใจมากไปกว่านี้ แค่แอบรัก...มันก็หนักสาหัสแล้ว แต่ถ้าชิดใกล้มากกว่านี้ เธอเกรงว่าเผลอตัวและผิดคำสัญญากับมารดาของชายหนุ่ม

               “เธอจะออกมาเองรึว่าจะให้ฉันเป็นคนดึงเธอออกมา?” ฟรองซัวร์กล่าวเสียงเข้ม เมรีเข้ามาวนเวียนอยู่ในความคิดของเขาจนลืมตัวบ่อยๆ

               “เมรีๆ ออกไปเองค่ะ” เมรีละล่ำละลักตอบ เธอรีบมุดออกมาจากซอกโต๊ะตัวใหญ่

               ฟรองซัวร์มองใบหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาด้วยความสับสน เขานึกอยากเข้าไปปลอบขวัญให้เธอคลายความหวาดกลัว แต่ต้องชะงักไว้ เมื่อนึกถึงฐานะของตัวเอง เขาทรุดนั่งบนเก้าอี้เอนหลังพิงพนัก ตวัดขาขึ้นไขว่ห้าง และจ้องมองเมรีอย่างจริงจัง

               “เธอร้องไห้ทำไม มีใครทำอะไรเธองั้นเหรอ?”     

“ปะ เปล่าค่ะไม่มีใครทำอะไรเมรี” เมรีรีบปฏิเสธ เธอก้มหน้าหลบสายตาของฟรองซัวร์

               “แล้วเธอร้องไห้ทำไมล่ะ หรือว่าคิดถึงซาร่า?” ฟรองซัวร์ถามต่อแอบนึกสงสาร หญิงสาวเพิ่งสูญเสียมารดาไป เธอคงกำลังรู้สึกเคว้งคว้าง

เมรีน้ำตาตก เมื่อฟรองซัวร์เอ่ยถึงมารดาที่จากลาไปไกล น้ำใสๆ ไหลหล่นออกมาจากหน่วยตา หัวไหล่สั่นเทาเพราะกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ฟรองซัวร์ทอดสายตามอง แววตาสงสารผุดวาบขึ้นมา ฟรองซัวร์ลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินไปทรุดนั่งข้างเมรี ก่อนจะรวบเธอเข้ามากอด มือลูบไล้เรือนผมสลวย เมรีใจหายวาบ!! เธอเกือบจะขืนตัว ถ้าคนตัวใหญ่ไม่กดแผ่นหลังเธอไว้ หญิงสาวเผลอตัว เมื่อความอบอุ่นจากกายใหญ่แผ่ซึมให้ตนเองรู้สึกปลอดภัย เธอแนบใบหน้ากับแผงอกแข็งแรง จนน้ำตาเม็ดเล็กๆ ซึมผ่านเนื้อผ้าเรียบกริบบริเวณอกของเขา เปียกชุ่มไปเป็นวงกว้าง เมรีสะอึกสะอื้นเธอสอดมือกอดลำตัวของฟรองซัวร์ไว้อย่างต้องการพึ่งพิง