EP.1 : เพื่อนใหม่
1067 คำ
ณ มหาลัย XXX คณะแพทยศาสตร์ ในห้องเรียนที่มีอาจารย์กำลังแนะนำรายละเอียดต่าง ๆ ให้แก่นักศึกษา
“มีใครมีคำถามอะไรไหม ถ้าไม่มีอาจารย์จะปล่อยเลิกคลาสแล้ว เจอกันคาบหน้า”
“ไม่มีค่ะ/ไม่มีครับ”
นักศึกษาหลายคนกำลังทยอยเดินเข้ามาที่จุดลงทะเบียนรับน้องของคณะ รวมถึงรรินที่กำลังเดินมาด้วยเหมือนกัน
“น้อง ๆ ที่มาถึงแล้วให้มาลงทะเบียนแล้วรับป้ายชื่อทางนี้นะคะ ใครได้ป้ายชื่อแล้วไปเข้าแถวตามสาขาของตัวเองเลยค่ะ” รุ่นพี่คนหนึ่งยืนถือโทรโข่งตะโกนบอกรายละเอียดให้กับนักศึกษาปีหนึ่งที่เพิ่งเดินมาถึงได้ทราบ
“ชื่ออะไรคะ” นักศึกษาหญิงรุ่นพี่ถามรรินที่เดินไปลงชื่อที่จุดลงทะเบียน
“ชื่อรรินค่ะ” รุ่นพี่เขียนชื่อลงบนป้ายแล้วยื่นให้รรินรับมาห้อยคอไว้
“ขอบคุณค่ะ”
“ไปต่อแถวตามสาขาได้เลย”
“ค่ะ”
รรินเดินมานั่งต่อแถวในสาขาของตัวเอง ฟังพวกรุ่นพี่พูดชี้แจงรายละเอียดต่าง ๆ เกี่ยวกับการรับน้องและกิจกรรมที่จะมีขึ้นในระหว่างนี้ มีทั้งการล่าลายเซ็นรุ่นพี่ 100 รายชื่อ การจับพี่รหัส หลังจากชี้แจงเสร็จรุ่นพี่ก็เริ่มเดินแจกสมุดลายเซ็นและให้รุ่นน้องปี 1 ลุกขึ้นจับฉลากคำใบ้พี่รหัส เมื่อถึงคิวเธอรู้สึกตื่นเต้นเพราะไม่รู้จะได้พี่รหัสแบบไหนผู้หญิงหรือผู้ชายจะใจดีหรือเปล่า เธอเดินไปจับฉลากในกล่องแล้วส่งให้รุ่นพี่เปิดอ่าน ‘ใจดี หล่อสุดในรุ่น’ รุ่นพี่ตะโกนออกมาเสียงดัง “เชิญคนต่อไป”
ขณะที่นั่งอยู่ ๆ ก็มีคนมาสะกิดที่แผ่นหลังของรริน เธอหันไปมองก็เห็นเป็นผู้หญิงคนน่ารัก ตาโต ผมสั้น ผิวขาว ออกหมวย ๆ เธอยิ้มแล้วถาม
“เธอ ๆ ชื่ออะไร เราชื่อวิวนะ เราไม่มีเพื่อน ขอเป็นเพื่อนได้ไหม”
“เราชื่อรริน เรียกว่ารินก็ได้ เราก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน เรามาเป็นเพื่อนกันนะ” รรินยิ้มพร้อมตอบกลับไป
“โอเค เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ เธอได้คำใบ้พี่รหัสว่าอะไร”
“ใจดี หล่อสุดในรุ่น แล้วเธอละ”
“สวยใจดี คำใบ้ของวิวยากจะหาเจอหรือเปล่าไม่รู้ กลัวโดนรุ่นพี่ทำโทษจังเลย” วิวพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า
“เอาน่าเดี๋ยวเราช่วยกันหาก็น่าจะเจอ อย่าทำหน้าเศร้าไปเลย”
“อืม”
“น้อง ๆ เงียบกันได้แล้วครับ วันนี้ไม่มีอะไรมากพี่จะชี้แจงรายละเอียดอีกนิดหน่อยนะครับเรื่องกิจกรรมสำหรับการหาพี่รหัสและลายเซ็นรุ่นพี่ให้ถึงสิ้นเดือน นั่นคือน้อง ๆ มีเวลาสองสัปดาห์ในการตามล่าลายเซ็นรุ่นพี่ให้ครบนะครับ ถ้าใครได้ไม่ครบจะมีการลงโทษรวมทั้งต้องหาพี่รหัสให้เจอ ซึ่งการลงโทษก็แล้วแต่พี่รหัสของพวกน้อง ๆ เลยครับ” รุ่นพี่ชี้แจงรายละเอียดเสร็จก็ปล่อยเลิกทันที
“ริน ๆ เราเอาสมุดไปให้พวกรุ่นพี่เซ็นกันเถอะ”
“ไปสิ”
ทั้งสองคนพากันเดินขอลายเซ็นรุ่นพี่ที่อยู่บริเวณนั้นเกือบหมด พวกกรุ่นพี่ก็พากันแยกย้ายกันกลับบ้าน
“รินกลับก่อนนะวิว ต้องรีบไปทำงานต่อ”
“อ้าวเหรอ แล้วทำไมเธอต้องไปทำงานด้วยละ” วิวถามและมองหน้าเพื่อนใหม่ด้วยสีหน้าที่มีคำถาม
ซึ่งรรินก็ไม่คิดที่จะปิดบังเพื่อนก็เลยเล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับเธอให้ฟัง วิวรับฟังด้วยสีหน้าเข้าใจโดยไม่รังเกียจอะไร เธอดีใจที่มีเพื่อนที่ดีและเข้าใจเธอทุกอย่าง
“งั้นรินมีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่”
“จ๊ะ ริน ไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้นะ บาย บาย”
“แล้วเจอกัน บาย บาย” ทั้งสองเดินมาแยกกันที่หน้าคณะ รรินเดินทางไปทำงานที่ร้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนักนั่งรถเมย์แค่ 2 ป้ายก็ถึงแล้ว
คณะวิศวกรรมศาสตร์ หลังจากที่กลุ่มของสายฟ้าขึ้นไปแนะนำตัวและพูดเกี่ยวกับรายละเอียดการรับน้องรวมถึงกฎระเบียบของคณะเสร็จแล้วก็ลงมานั่งที่โต๊ะประจำ ปล่อยให้กลุ่มสันทนาการรับช่วงดูแลและทำกิจกรรมกับน้อง ๆ ต่อไป พวกเขาแค่รอเวลาปล่อยเลิกเท่านั้น
“เห้ย ๆ ๆ คืนนี้ไปกินเหล้ากันที่เดิม สามทุ่ม มาช้าเป็นหมานะเว้ยแถมต้องเป็นคนจ่ายด้วย” กายหนุ่มกะล่อนประจำกลุ่มเอ่ยชวนเพื่อนทั้งสองคน
“กินเหล้าทุกวันไม่เบื่อบ้างเหรอวะ เดี๋ยวแม่งก็เป็นตับแข็งตายสักวัน” พายุพูดพร้อมมองหน้ากาย
“แล้วมึงจะไปไหม”
“ไปสิ กูจะไปส่องสาว”
“มึงละ ไอ้สายฟ้า ไปไหม”
“.....” สายฟ้าไม่ตอบแต่หันมามองหน้าเพื่อนทั้งสอง
“ไอ้ห่า ไอ้สายฟ้ามึงพูดบ้างก็ได้ เดี๋ยวกูก็คิดว่ามึงเป็นใบ้ แล้วนี่สรุปมึงจะไปไหมวะ” กายพูดขึ้นพร้อมกับส่ายหัวให้เพื่อนตัวเองที่ไม่ค่อยจะพูดจะจาเท่าไหร่
“อืม”
“ไอ้สัส ก็แค่นั้น” กายบ่นออกมาหลังจากได้คำตอบจากสายฟ้า ผลั๊วะ!!!!
“โอ๊ยยย ตบหัวกูทำไมวะเจ็บนะเว้ย” สายฟ้าตบหัวกายเสียงดังสนั่นจนกายร้องโวยวายออกมาเสียงดังเพราะความเจ็บแม้มันจะไม่เจ็บมากก็เถอะ
“สมน้ำหน้ามึงก็ชอบกวนตีนมันจริง ๆ” พายุพูดพร้อมกับส่ายหัวให้กาย
สายฟ้ามองหน้าเพื่อนทั้งสองแล้วลุกเดินออกมาพร้อมกับคิดในใจ เบื่อพวกแม่งกลับดีกว่า ก่อนจะได้ยินเสียงกายถามแต่เขาไม่ตอบเพียงแค่ยกมือขึ้นโบกลาเพื่อน แล้วเดินไปขึ้นรถขับออกไปทันที
“เห้ยยยย มึงจะไปไหน”
“แม่ง จะไปไหนก็ไม่บอกไม่กล่าว”
“แล้วปกติมันพูดมันบอกมึงเปล่าละ”
“ไม่”
“เออ แล้วมึงจะบ่นทำไมวะ” พายุส่ายหัวพร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายใส่กายรู้ทั้งรู้ว่าสายฟ้าเป็นแบบไหนก็ยังจะบ่นออกมา
- ผู้เขียน
