...พ่อครัวร่างอ้วนเหนี่ยวรั้งต้นคอเจ้าหมาหลง พามันเดินละลิ่วลัดเลาะตามตรอกซอกซอยตึก
โดยทิ้งภาระขนสินค้าลงจากหลังอูฐไว้กับเด็กรับใช้สิบกว่าคนช่วยขนถ่าย ซึ่งในช่วงชุลมุนนั้นเจ้าแมวกวนใช้ความคล่องแคล้วของเรือนร่าง แทรกตัวหายเข้าไปในหมู่เด็กรับใช้ที่ควักไขว่
เหลือเพียงชายชาวเวนิสปผู้รอนแรมมายาวไกล ถูกวงแขนอ้วนลำบังคับลากถูจูงไป จนถึงยังด้านในโรงครัวหุ่งหาอาหาร
ที่หน้าเตาไฟ ควันขาวขุ่นลอยโขมง ปรากฏชายหนุ่มสูงใหญ่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนผงแป้ง กันน้ำมันหุ่งต้มกระเซ็นทั่วตัว
" เจ้าม้าห้าว !...เจ้ามาทำอันใดอยู่ที่นี่ ! "
เจ้าหมาหลงร้องถาม พร้อมกับรีบพุ่งเข้าไปตบไหล่มันด้วยความยินดี
" เจ้าอย่าเพิ่งก่อกวนข้า ข้าต้องเร่งมือทำขนมให้แล้วเสร็จ มิเช่นนั้นจะไม่ทันไหว้พระจันทร์ราตรีนี้แล้ว "
ห้าวซิ่งตอบรวบรัด น้ำเสียงจริงจังโดยไม่หันหน้ามามองสหายด้วยซ้ำ
" นี่เจ้ากลับกลายเป็นพ่อครัวแล้วรึ ?..
