แรกลืมตาตื่น คูตูลันรู้สึกถึงไอยะเยือกเย็นจับผิวกายจนขนลุกชัน
รู้สึกเนื้อตัวเมื้อยล้า ขณะค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่ง นางต้องใช้เวลาอีกครู่ใหญ่กว่าสายตาจะปรับสภาพมองเห็นทุกสิ่งในบรรยากาศอึมครึม
นางพบว่าตนนั่งอยู่บนพื้นปูด้วยหินแผ่นกระด้าง ผนังก่ออิฐถือปูนสีน้ำตาลเข้ม รอบด้านดั่งเป็นอุโมงค์ใต้ดินที่มีทางทอดยาวสุดปลายตา ถัดจากที่นางอยู่ไม่ไกลยังมีกรงเหล็กที่กุมขังสองชายหนุ่มอยู่ภายใน
“ ท่านพี่ !...แม่ทัพเยลู่ !...”
คูตูลันรีบขานเรียกทันทีทันใดที่เห็นแน่ชัดว่าทั้งสองที่อยู่ภายในกรง คือคนที่นางใกล้ชิดมาช้านาน
“ องค์หญิง !...ท่านเป็นไรหรือไม่ ?...”
แม่ทัพเยลู่รีบเข้ามาเกาะกรงเหล็ก ปากตะโกนกู่ถามด้วยความห่วงใย ทั้งที่ไหล่มันยังมีเลือดไหลซึม ขณะที่พี่ชายนางยังนั่งเหม่อลอยไม่รับรู้สิ่งใด
“ แม่ทัพเยลู่เหตุใดเจ้าตกในสภาพเช่นนี้ ? “
คูตูลันร้องถามลั่น ขณะยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ต้องเซไปพิงผนังอย่างอ่
