มื้อเช้าที่ทั้งสองได้ทานข้าวพร้อมกัน คงเป็นมื้อแรกตั้งแต่ที่สิรินทร์เข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ เพราะส่วนมากไม่ว่าจะเช้าหรือค่ำเธอก็ได้ทานคนเดียว อีกทั่งความลึกลับของภากรณ์ก็มีมากพอควร ภากรณ์ก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง
เมื่อนั่งกันอยู่สองคนเธอก็อยากจะลองถามเขา เพราะมาอาศัยอยู่เกือบจะอาทิตย์แล้วแต่ไม่เห็นชายหนุ่มพูดถึงเรื่องทำพิธีให้เธอสักครั้ง
“คุณภากรณ์คะ”
เธอเอ่ยชื่อเขาด้วยเสียงนุ่ม เพราะไม่อยากจะมีเรื่องก่อน กลัวว่าคนที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะจะพรานโมโหเอาได้
“มีอะไร”
เสียงเข้มเอ่ยกลับด้วยเสียงเรียบ
“คือ หนูแค่อยากรู้ว่า คุณจะทำพิธีให้หนูตอนไหน หนูไม่เคยเห็นคุณพูดถึงมันสักครั้ง”
“ทำไมต้องพูด เธออยู่ที่นี่ก็สบายดีนิ ไม่เห็นเธอจะบอกว่าฝันเห็นผีสักครั้ง”
คราวนี้ สิรินทร์ต้องเป็นฝ่ายเงียบ เพราะมันเป็นจริงอย่างที่เขาว่า ปกติเธอจะฝันแทบทุกคืนเรื่องผีร้ายร่างสูง เงาดำใหญ่ที่จะมาเอาชีวิต ตั้งแต่ที่ก
