8 ฝากเนื้อฝากตัว
1667 คำ
หลังจากที่ขุนพลเดินออกไปได้สักพัก คนตัวเล็กเจ้าของใบหน้าสวยน่ารักก็เดินกลับเข้าไปยังด้านในห้องรับแขกด้วยท่าทีปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เป็นไง คุณน้าว่าอะไรไหม" เสียงน้ำขิงเอ่ยถามเดียร์น่าขึ้นหลังจากที่หญิงสาวขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์กับแม่ตัวเอง
"ไม่หรอก แค่โทรมาถามอะไรนิดหน่อยน่ะ" ริมฝีปากบางตอบกลับไปอย่างไม่มีความจริงเลยแม้แต่น้อย เธออ้างว่าแม่โทรมาเพื่อที่จะไปแกล้งยั่วยวนกวนประสาทพี่ชายเพื่อนต่างหาก รอยยิ้มร้ายค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเรียวสวยโดยที่ดวงตากลมนั้นเอาแต่จับจ้องมองไปยังชายร่างสูงที่นั่งนิ่งอยู่
"อ่อ" น้ำขิงก็พยักหน้ารับรู้อย่างไม่ได้คิดอะไร แล้วทั้งสี่ที่นั่งอยู่ก็ต่างนั่งพูดคุยกันไปก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของสองสาวจะดังขึ้นมาพร้อมกัน
LINE (30)
อาจารย์ธีระ : รายงานสิบสองคนแรก
อาจารย์ธีระ : ผมขอภายในวันศุกร์นี้นะครับ
"s**t!" เสียงสองสาวที่อ่านกลุ่มไลน์จากอาจารย์หนุ่มสบถออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายพร้อมกับเงยขึ้นมามองหน้ากัน
"บ้าไปแล้วหรือไง" น้ำขิงเอ่ย ทำให้คนเป็นแม่ที่นั่งอยู่เอ่ยถาม
"เป็นอะไรกันยัยขิง"
"ก็อาจารย์ดุ ๆ ที่ขิงถามพี่ขุนเมื่อกี้น่ะสิคุณนาย อยู่ ๆ ก็มาเร่งงาน..." ริมฝีปากบางบ่นออกมาด้วยความรู้สึกเซ็งเป็นที่สุด เพราะชื่อเสียงความดุ งานเนี้ยบของอาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจกต์ของเธอค่อนข้างเลื่องลือเอาการ
"มันเป็นหน้าที่ของเรา" ขุนพลที่นั่งอยู่เอ่ยขึ้น
"เงียบไปเลยพี่ขุน! ขิงไม่ได้เรียนเก่งแบบพี่นะ!" ปากเล็กหันไปโวยวายใส่พี่ชายตัวเอง ผิดกับร่างบางอีกคนที่เอาแต่นั่งนิ่งรู้สึกเครียดอยู่ไม่น้อยกับคำสั่งที่กะทันหันของอาจารย์หนุ่ม จริง ๆ รายงานนั้นได้ถูกสั่งทำไว้ได้สักพักแล้วแต่ไม่ได้บอกว่าจะต้องรีบส่งภายในเร็ววันแบบนี้
ครืดดด ~
โทรศัพท์ของสองสาวดังขึ้นมาอีกครั้งทำให้ทั้งสองรีบก้มหน้ามองดู
LINE (30)
อาจารย์ธีระ : ขออนุญาตแจ้งใหม่
อาจารย์ธีระ : เปลี่ยนเป็นสิบคนแรกนะครับ
อาจารย์ธีระ : ศุกร์นี้สิบคน ศุกร์ต่อไปสิบ แล้วก็ศุกร์อาทิตย์สุดท้ายก่อนสอบอีกสิบคน จะได้ครบสามสิบคนพอดี
"โอ๊ย! ต่อชีวิตฉันไปอีกอาทิตย์หนึ่ง" น้ำขิงเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกโล่งอกไปกับสิ่งที่ได้อ่านเพราะเธออยู่ในลำดับที่สิบสองพอดี หลังจากที่อาจารย์พิมพ์แจ้งเข้ามาใหม่ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกโล่งไปแต่แล้วก็ต้องได้สติหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทตัวเองที่นั่งนิ่งอยู่ น้ำขิงรอดแต่เดียร์น่า...ไม่รอด
"ให้ตายเถอะ ทำไมชื่อฉันต้องอยู่ลำดับที่แปดด้วย" ริมฝีปากบางเผลอทำหน้างอแงเอ่ยออกมาพร้อมกับทำคอตกไปกับสิ่งที่รับรู้ในวันนี้
"ซวยจริง" น้ำขิงพูดพร้อมกับมองไปยังเพื่อนตัวเองด้วยความรู้สึกเห็นใจอยู่ไม่น้อยเพราะเวลาค่อนข้างกระชั้นชิด
"อาจารย์ดุมากเลยเหรอลูก" นริศาที่เห็นแบบนั้นก็อดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้
"มากค่ะ ค่อนข้างขึ้นชื่อเลย เนี้ยบสุด ๆ แถมยังพูดตรงมากจนทำนักศึกษาร้องไห้มาหลายคนแล้ว" น้ำขิงกระซิบบอกคนเป็นแม่ทำให้นริศาที่เห็นแบบนั้นอดที่จะหันไปมองหน้าเดียร์น่าที่นั่งหงอยกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัดไม่ได้
"อาจารย์เขาก็ไม่ได้ขนาดนั้น" เสียงทุ้มของชายร่างสูงที่นั่งอยู่เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางปกติ ซึ่งคำพูดของเขาทำเอาดวงตากลมที่นั่งหงอยอยู่หันไปมอง
"เดียร์ก็ไม่ได้เรียนเก่งแบบพี่นะคะ" เจ้าของใบหน้าเรียวสวยยิ้มเอ่ยบอกคนตรงหน้าไปด้วยสีหน้าท่าทีปกติแต่ทว่า...ตัวขุนพลเองก็รู้สึกได้ถึงการกดเสียงของหญิงสาว เธอตั้งใจพูดจาประชดประชันใส่เขาด้วยความไม่พอใจ
"..." ขุนพลก็นิ่งเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมาต่อ นริศาที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดูร่างบางเพื่อนสนิทลูกสาวคนเล็ก
"ถ้าแบบนั้น ลองให้พี่ขุนช่วยดูดีไหมลูก" หญิงวัยกลางคนยิ้มถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ เดียร์น่าก็ชะงักไปทันทีกับคำแนะนำของแม่เพื่อนสนิท ผิดกับคนตัวสูงที่นั่งนิ่งหันมองหน้าคนเป็นแม่
"ผมว่า..." ยังไม่ทันทีที่ริมฝีปากหนาจะพูดจบ ร่างบางที่นั่งอยู่ก็ยิ้มหวานพูดแทรกขึ้นมา
"คงดีมาก ๆ เลยค่ะ ถ้าได้พี่ขุนมาช่วย" ใบหน้าเล็กเอ่ยพร้อมกับมองหน้าพี่ชายเพื่อนสนิทด้วยท่าทียิ้มหวานไร้พิษสง แต่ทว่า...ขุนพลรู้ดีว่ามันไม่ใช่รอยยิ้มที่ดีเลยสักนิด
"ตาขุน ช่วยน้องเถอะลูก เมื่อกี้น้องดูเครียดมากเลยนะ"
"จริง ๆ พี่ขุน ช่วยเพื่อนขิงเถอะ ถ้ารายงานนี้ไม่ผ่าน ชีวิตยัยเดียร์จบแน่" น้ำขิงรีบพูดเสริมแม่ตัวเองกดดันคนตัวสูงที่นั่งนิ่งอยู่ หากเป็นคนอื่นเขาก็เต็มที่จะอยากให้ความช่วยเหลืออยู่หรอก แต่พอมาเป็นร่างบางหุ่นดีที่สวมใส่ชุดนักศึกษารัดรูปตรงหน้าแล้ว...
เขาไม่อยากจะรับคำเลยแม้แต่น้อย
"ช่วยเดียร์เถอะนะคะพี่ขุน เดียร์รับรองว่า...จะตอบแทนพี่เป็นอย่างดี" ใบหน้าสวยยิ้มมองหน้าเอ่ยบอกชายตรงหน้า ฟังแล้วเป็นคำพูดและน้ำเสียงที่ดูปกติไม่มีอะไร ผิดกับแววตาที่ดูเย้ายวนเชิญชวน
"..." ขุนพลก็นิ่ง
"ช่วยเดียร์หน่อยน้าาา~" ริมฝีปากบางยิ้มหวานอ้อนพี่ชายเพื่อน เช่นเดียวกับนริศากับน้ำขิงที่นั่งอยู่
"นะตาขุน ช่วยน้องหน่อยนะลูก"
"ช่ายย ช่วยเพื่อนขิงหน่อยเส้ พี่ชายสุดหล่อ" ว่าแล้วน้ำขิงก็เดินเข้าไปนั่งคล้องแขนอ้อนพี่ชายเพียงคนเดียวของตัวเองสุดขีดจนในที่สุดร่างสูงที่ถูกทุกคนกดดันก็ต้องรับคำอย่างไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงได้
"ครับ" สิ้นเสียงทุ้มที่ตอบกลับ ทุกคนก็ต่างร้องดีใจออกมา ซึ่งเดียร์น่าก็เอาแต่นั่งยิ้มพอใจไปกับคำตอบของพี่ชายเพื่อนสนิท ดวงตากลมจ้องมองไปยังเจ้าของใบหน้าหล่อที่ซ่อนอยู่หลังกรอบแว่น
"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ...พี่ขุนพล^^" ริมฝีปากบางยิ้มบอกด้วยแววตายิ้มร้ายแต่สีหน้าท่าทางปกติ
"..." คนตัวสูงก็นั่งนิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมา ก่อนที่ทั้งสี่จะเริ่มแยกย้ายกันหลังจากที่พบว่าเวลาได้ล่วงเลยไปจนเกือบค่ำแล้ว
"ขอบคุณนะลูกที่พายัยตัวแสบมาหาป้า" เสียงนริศาเอ่ยบอกเพื่อนสนิทลูกสาวตัวเล็กขึ้น
"ด้วยความยินดีค่ะคุณป้า ขอบคุณมากนะคะสำหรับอาหารมื้อนี้ อร่อยเหมือนเดิมเลยค่ะ" เดียร์น่ายิ้มตอบกลับแม่เพื่อน
"โอ๊ยปากหวานจังลูก ถ้าอร่อย...ก็แวะมากินบ่อย ๆ ได้นะ"
"โอเคค่ะ" ใบหน้าเรียวใสยิ้มบอกก่อนจะหันไปมองยังขุนพลที่ยืนอยู่
"เดียร์ขอไลน์พี่ขุนไว้ได้ไหมคะ"
"ครับ?"
"ก็เรามีนัดช่วยกันทำรายงานให้เดียร์นี่หน่า จะได้ติดต่อกันง่ายขึ้นไงคะ" ริมฝีปากบางชมพูเอ่ย ทำให้คนตัวสูงต้องหยิบโทรศัพท์ของคนตัวเล็กเข้ามากดไอดีไลน์ของตัวเองลงไป
"นี่ครับ"
"ขอบคุณค่ะ แล้วจะเจอกันวันไหนดีคะ"
"แล้วแต่เราเลยครับ"
"ถ้าแล้วแต่เดียร์ เดียร์ว่างพรุ่งนี้ค่ะ" เดียร์น่ามองหน้าบอกชายร่างสูงตรงหน้าออกไป ขุนพลก็นิ่ง
"พรุ่งนี้พี่มีธุระช่วงเช้าครับ"
"งั้นเย็นก็ได้ค่ะ เดียร์ว่างทั้งวันเลย"
"..." ร่างสูงในลุคหนุ่มแว่นก็นิ่งมองหน้าเพื่อนน้องสาวที่เขาเองรับรู้ได้ถึงความตั้งใจยั่วยวนกวนประสาทของเธอ
"พอดีงานต้องส่งวันศุกร์นี้แล้ว เดียร์กลัวทำไม่ทันหน่ะค่ะ" คนตัวเล็กยิ้มบอกด้วยแววตาที่ซ่อนความร้ายเอาไว้
"ครับ พรุ่งนี้ก็ได้ เราสะดวกที่ไหน"
"คอนโดพี่ก็ได้ค่ะ หรือจะคอนโดเดียร์..."
"ร้านกาแฟดีกว่าครับ"
"ไม่ค่ะ เดียร์ไม่ชอบที่ที่มีคนอื่นอยู่ด้วย มันรบกวนสมาธิเดียร์ค่ะ" ทันทีที่ริมฝีปากบางพูดจบ คนตัวสูงก็เอาแต่ยืนนิ่งมองหน้าหญิงสาวที่พยายามดักทางเขาทุกทางหมายจะทำอะไรบางอย่างที่เขาเองก็พอจะรู้ดีว่าเธอต้องการจะทำอะไร
"พี่บอกให้หยุดไงครับ" เจ้าของใบหน้าหล่อก้มลงเอ่ยบอกร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน
"หยุดอะไรคะ"
"ที่เรากำลังพยายามทำ"
"เดียร์ยังไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ พี่...คิดมากไปหรือเปล่า~" ปากเล็กลากเสียงตอบกลับร่างสูงตรงหน้าไปด้วยท่าทีปกติแต่แววตายังคงมีความยั่วยวนกวนประสาทอยู่เช่นเดิม ขุนพลก็นิ่งลอบถอนหายใจออกมา
"ได้ครับ ถ้าอย่างนั้น เจอกัน...ที่คอนโดพี่"
"กี่โมงดีคะ"
"แล้วแต่เราเลยครับ พี่เสร็จธุระไม่เกินบ่ายสอง"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวเดียร์จะรีบไปเลย..."
"...แล้วเจอกันนะคะ"
"..." คนตัวสูงก็นิ่งไม่ตอบ ดวงตาคมเอาแต่จ้องมองไปยังร่างเล็กที่หมุนตัวเดินออกไปยังรถของเธอกับน้องสาวของเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
หวังว่าพรุ่งนี้คนตัวเล็กจะไม่ทำอะไรที่ทำให้ความอดทนของเขาต้องหมดลง...
- ผู้เขียน
