หลินยืนแอบมองเงียบๆก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด เธอต้องพยายามใจแข็งไม่ให้อ่อนแอไปมากกว่านี้
“ฮื่อๆหลินต้องเข้มแข็งสิ” ไม่เป็นไรนะหัวใจเมื่อก่อนเคยอยู่ได้ ตอนนี้แค่มีคนมาทำให้เจ็บเดี๋ยวสักวันก็จะหายดี เธอแค่ต้องผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้และอยู่ตัวคนเดียวเหมือนเดิม
เธอนอนในห้องไม่รู้ว่านานเท่าแต่ไม่รู้สึกหิวอะไรเลย ตอนนี้เจ็บแล้วก็จุกทั้งใจเกินกว่าจะกินอะได้ลงแล้ว ถ้าไปโรงเรียนเธอจะบอกเพื่อนยังไงที่หน้ามีแต่รอยช้ำแบบนี้ เห็นทีว่าเธอคงต้องลาหยุด แล้วไปเจอเพื่อนตอนเย็นตามที่นัดแล้วกัน
นานทีแกล้งป่วยก็จะรู้สึกแปลกๆอยู่นะ
เขาผิดเองที่มัวแต่ตกใจจนไม่ได้สนใจหนูหลิน ตอนนี้อยากจะแก้ตัว อยากจะขอโทษ พอนึกขึ้นได้หนูหลินก็วิ่งหนีไปแล้ว ความเจ็บปวดที่หนูหลินได้รับมันตีกลับมาหาเขาอย่างรุนแรงเหมือนกัน ตอนที่แววตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองเขามีแต่ความเจ็บปวด ไม่ใช่แววตาที่เต็มไปด้วยความสุขเหมือนเมื่อก่อน
