เธอผู้เสียสละ
1532 คำ
“เสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย อิจฉาจัง ถ้าเป็นฉันนะจะขึ้นรถไปกับหัวหน้าอย่างไม่ลังเลเลย” ชมพู่พูดออกมาด้วยแววตาที่เป็นประกาย เมื่อเพชรภูมิคือชายในฝันของสาวๆ ทั้งโรงงาน แต่คงต้องยกเว้นใบบุญไว้หนึ่งคน
“ตื่นๆ ฝันกลางวันรึไง หัวหน้าใหญ่เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ฉันยังไม่อยากตกงาน”
“แค่แฟนไม่ใช่เมียสักหน่อยนี่”
“เฮ้ยชมพู่! คิดแบบนั้นได้ไงอ่ะ ศิลข้อสามท่องให้ขึ้นใจ อย่าไปข้องแวะกับใครที่เขามีเจ้าของ แต่ถึงหัวหน้าใหญ่ไม่มีแฟน ฉันก็ไม่ขอยุ่งเกี่ยวอยู่ดี พนักงายอย่างพวกเรา คงเป็นได้แค่ของเล่นชั่วครั้งชั่วคราวของคนมีตังค์” เมื่อพูดจบประโยคแววตาของใบบุญเศร้าไปถนัด เมื่อเรื่องราวในค่ำคืนนั้นยังคงตามมาหลอกมาหลอนเธออยู่ร่ำไป ป่านนี้ผู้ชายที่สร้างมลทินให้กับเธอ เขาคงมีความสุขกับครอบครัวที่อบอุ่นมีหน้ามีตาในสังคม ผิดกับเธอที่ต้องหาเช้าเช้ากินค่ำ เงินเดือนแทบจะไม่เหลือเก็บ
“จ้าแม่พระ แม่คนดีของสังคม เชิญขึ้นรถได้แล้วค่ะ” แม้ว่าชมพู่จะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยผิดใจกัน เพราะใบบุญทราบดีว่าเพื่อนของเธอแค่พูดแหย่เธอเล่นเท่านั้น เมื่อรถจักรยานยนต์แล่นเข้ามาถึงตลาดสด พอจอดรดได้ต่างคนก็ต่างซื้อของเข้าบ้านจนเต็มไม้เต็มมือ ก่อนที่บุญใบจะเดินตรงไปหาลุงขายก๋วยเตี๋ยว เพื่อซื้อมื้อเย็นไปให้กับสองสาว ป่านนี้ใบบัวกับใบพลูคงตั้งตารอเธอกลับบ้านเต็มที
“เอาบะหมี่เกี๊ยวกุ้งสองถุงค่ะลุง พิเศษนะคะ” หญิงสาวเดินเข้าไปหาพ่อค้ารถเข็ญ พร้องกับสั่งเมนูโปรดให้กับใบพลู ส่วนใบบัวก็คงชอบเหมือนกัน เพราะเธอซื้ออะไรไปก็เห็นน้องสาวกินหมดทุกอย่าง
“อ้าว! หนูนี่เอง แป๊บหนึ่งนะนั่งรอก่อน” ลุงเจ้าของร้านหันมาตอบ ก่อนจะบอกให้ใบบุญนั่งรอ
“ทำไมสั่งแค่สองถุงอ่ะ” ชมพู่เดินเข้ามาหาเพื่อนพร้อมกับถามใบบุญออกไปด้วยความสงสัย เพราะของที่เธอซื้อมานั้นส่วนมากเป็นขนมสำหรับใบพลูมากกว่า
“ฉันไม่ชอบกินก๋วยเตี๋ยว ชอบไข่เจียวเธอก็รู้” ใบบุญตอบเพื่อนกลับไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มร่า ทั้งที่ความเป็นจริงภายในใจของเธอมันกำลังเศร้า เมื่อนึกถึงค่าใช้จ่ายที่ต้องรัดกุม
“อืม... กินข้าวกับไข่เจียวทุกวันไม่เบื่อรึไง” ชมพู่ทำหน้าเอือมๆ เพราะเธอไม่คิดว่าใบบุญจะชองกินไข่ได้ทุกวี่ทุกวันแบบนี้
“ได้แล้วหนู”
“เท่าไหร่คะลุง”
“หนึ่งร้อยพอดี แต่ลุงทำพิเศษให้กว่าคนอื่นนะ เพราะลุงรู้จะซื้อไปฝากยัยหนูใช่ไหม” ลุงคนขายบะหมี่เกี๊ยวคงหมายถึงใบพลู เพราะวันหยุดใบบุญเคยพาเธอมาซื้อกับลุงคนนี้หลายครั้ง
“ใช่ค่ะลุง ขอบคุณนะคะ” พอพูดจบใบบุญกับเพื่อนก็เดินตรงไปยังรถจักรยานยนต์ ซึ่งจอดไว้ไม่ไกล อีกอย่างบ้านเช่าของเธอกับชมพู่ก็อยู่ละแวกนี้ด้วย
“สักพักรถก็แล่นมาถึงหน้าบ้านเช่าของใบบุญ หญิงสาวกล่าวขอบคุณเพื่อนก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน ซึ่งใบพลูกำลังนั่งเล่นอยู่หน้าบ้านซึ่งเป็นสนามหญ้าไม่กี่ตารางวา แต่ก็พอให้เด็กหญิงวิ่งเล่นได้
“พี่ใบบุญกลับมาแล้ว” เด็กหญิงยิ้มร่าออกมาทันที พร้อมกับวิ่งเข้ามาต้อนรับ เมื่อใบพลูเห็นของกินในมือที่ใบบัวหิ้วเข้ามา
“พี่ใบบัวไปไหน ทำไมบ้านเงียบจัง” ใบบุญเอ่ยถามออกมา พร้อมกับนิ่วคิ้วขมวดด้วยความสงสัย
“พี่ใบบัวออกไปซื้อบะหมี่ให้กับใบพลูค่ะ เพราะไข่ก็ไม่มีแล้ว”เด็กหญิงตอบออกไปด้วยความใสซื่อ แต่คำพูดนั้นกลับทิ่มแทงลงมาที่กลางใจของใบบุญอย่างจัง
“ขอโทษนะที่ปล่อยให้หิว มานั่งลงเร็ว พี่ซื้อบะหมี่เกี๊ยวมาให้ใบพลูด้วยนะ” ใบบัวพูดออกมาพร้อมกับพยายามกะพริบตาถี่ๆ เมื่อน้ำตาของเธอเริ่มคลอหน่วย หญิงสาวรู้สึกโกรธตัวเองที่บกพร่องต่ออาหารการกินของคนทั้งสอง
“เย้! ดีใจจังเลย มีกุ้งด้วยไหมคะ” หญิงสาวยิ้มหน้าบาน ซึ่งท่าทางดีใจของใบพลู พลอยทำให้ใบบุญยิ้มได้ เมื่อเธอกำลังทำให้เด็กหญิงตัวน้อยมีโมเมนต์แบบนี้
“พิเศษกุ้งเยอะๆ สำหรับเด็กดีจ้า” ใบบุญเทบะหมี่เกี๊ยวกุ้งใส่ชาม ก่อนจะนำมาวางที่โต๊ะให้กับใบพลู แล้วเธอต้องยิ้มออกมาอีกครั้งให้กับความพิเศษของลุงคนขาย เพราะเขาเพิ่มเกี๊ยวกุ้งมาให้ตั้งหลายชิ้น “กินอะไรกันเหรอ หอมไปถึงปากซอยเลย” พอใบบัวจอดรถจักรยานได้ หญิงสาวรีบเดินเข้ามาในบ้าน พร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองซองสองรสชาติเผ็ดกับจืดที่เคยซื้อเป็นประจำ
“พี่ซื้อบะหมี่เกี๊ยวกุ้งมาให้ใบบัวกับใบพลูคนละถุง รีบไปแกะกินสิเดี๋ยวเย็นแล้วมันจะไม่อร่อย” ใบบุญพูดพลางหยิบของสด ผักกับเนื้อไก่เข้าตู้เย็น ก่อนจะหยิบขนมมาวางไว้ที่โต๊ะสำหรับสองสาว จนทำให้ใบพลูยิ้มแป้นให้กับขนมที่วางอยู่ตรงหน้า
“แล้วของพี่ละ กินมาแล้วเหรอ”
“พี่ยังไม่หิว ซื้อไข่มาแล้ว อาบน้ำก่อนเดี๋ยวพี่จะมานั่งกินกับข้าวสวยร้อนๆ” ใบบุญพูดจบก็รีบเดินออกไปทันที เธอไม่ซีเรียสเรื่องอาหารการกินอยู่แล้ว เพราะหญิงสาวอยากโฟกัสเรื่องเรียนของน้องสาวมากกว่า
“ใบพลู เธอกินหมดเหรอ ชามเบ้อเริ่มเชียว” เมื่อพี่สาวเดินออกไป ใบบัวได้ถามใบพลูออกมาทันที เพราะเธอคิดว่ายังไงเด็กหญิงก็กินไม่หมดอยู่ดี
“กินไม่หมดหรอก กินเส้นช่วยหน่อยสิ ห้ามเอาเกี๊ยวนะ”
“รู้แล้วน่า” ใบบัวพูดพร้อมกับใช้ตะเกียบคีบเส้นจากชามของใบพลูมาใส่ชามของตัวเอง จากนั้นเธอจึงจัดการแกะบะหมี่เกี๊ยวในถุงใส่อีกชาม แล้วแบ่งให้เท่าๆ กัน ก่อนจะใส่เครื่องปรุงแล้วลงมือรับประทาน
“กินอะไรต้องรู้จักแบ่งพี่ใบบุญด้วยเข้าใจไหม เธอไม่สงสารพี่ใบบุญรึไง เขาทำงานคนเดียว เพื่อให้เราสองคนได้กินอิ่มหลับสบาย” ใบบัวพูดกรอกหูใบพลูทุกวันเรื่องสำนึกในบุญคุณ แต่เด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ ถ้าไม่อิ่มก็คงไม่รู้จักแบ่งปัน เพราะเธอเคยชินกับการเสียสละของใบบุญ
“โตขึ้นใบพลู จะหาเงินให้ได้เยอะๆ แล้วจะซื้ออะไรอร่อยๆ มาให้พี่ใบบุญกับพี่ใบบัวกินทุกวันเลย” สาวน้อยพูดขึ้นเสียงเจี๊ยวจ๊าว พลางก้มหน้าก้มตากินเกี๊ยวกุ้งในชามด้วยความเอร็ดอร่อย จนใบบัวต้องส่ายศีรษะให้กับคำพูดที่ไร้เดียงสาของเธอ กว่าใบพลูจะโตไม่รู้ว่าพี่สาวของเธอต้องตรากตรำทำงานหนักแค่ไหน ใบบุญที่เดินออกมาได้ยิน เธอรู้สึกซึ้งใจในคำพูดของใบบัวไม่น้อย ที่น้องสาวเองก็มีความรัก ความห่วงใยให้พี่สาวอย่างเธอเช่นกัน พอๆ กับที่ใบพลูคุยโวออกมาอย่างน่ามันเขี้ยว
หลายสัปดาห์ผ่านไป วันเวลาเวียนมาถึงเช้าของวันใหม่ หลังจากบิดาของริสาเรียกกวินไปพบ ซึ่งเขาถือหุ้นอันดับสองรองจากกวิน ส่วนอีกคนคือเอเดน แต่ทว่าในเวลานี้ชายสูงวันอย่างนายคชาพยายามที่จะรวมกวินชูให้กลายเป็นหนึ่งเดียว เขาเคยเอ่ยปากขอซื้อหุ้นต่อจากเอเดนหลายครั้ง แต่ก็ถูกชายหนุ่มปฏิเสธกลับมา เขาจึงมุ่งเป้าหมายมาที่กวิน เขาคงอยากได้ท่านประธานหนุ่มมาเป็นลูกเขย จึงทำให้ชายหนุ่มวัยสี่สิบกว่ารู้สึกเบื่อหน่าย
ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่รู้สึกพิเศษใดๆ กับริสาเลย ทั้งที่หล่อนสวยและเซ็กซี่ แลดูมีเสน่ห์ทุกมุมมอง
“เดี๋ยวทำงานกลางวัน เดี๋ยวกลางคืน อะไรกันเนี่ยง่วงชะมัดเลย” ใบบุญเดินถือแฟ้มเอกสารมาที่ตึกของผู้บริหาร ที่มีแต่หนุ่มสาวแต่งตัวภูมิฐาน ยิ่งสาวออฟฟิศด้วยแล้วมีแต่คนสวยๆ เธอบ่นพึมพำเบาๆ พร้อมกับหาวออกมา เพราะใบบุญนอนไม่หลับเล่นเอาเอาสว่าง คงเครียดจากการที่ต้องบริหารเงินที่เหลือให้ชนเดือน
หญิงสาวทำหน้าเอือมเล็กน้อย เมื่ออันดาสั่งให้เธอเอาเอกสารมาให้คุณเลขา เพราะท่านประธานอยากได้ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับงานที่ถูกตีกลับ ทั้งที่ผ่านคิวซีคัดสรรค์อย่างพิถีพิถันทุกขั้นตอน ซึ่งก่อนหน้านั้นไม่เคยมีปัญหา เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าลูกค้ารายนี้จะตำหนิสินค้าในจุดใดบ้าง
- ผู้เขียน
