หลังจากที่กวินทำความเข้าใจกับลูกสาวของเขาเกือบครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มจึงตัดสินใจพาใบพลูไปรอมารดาของเธอ บริเวณประตูทางออก ขณะที่ตะวันถูกสั่งให้ตามไปบอกสองคนว่าเขาเจอใบพลูแล้ว และกำลังรออยู่ที่ประตูทางออก
“ใบพลู!” พอมาถึงใบบุญเรียกชื่อลูกสาวออกมาเสียงดัง ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปสวมกอดใบพลูเอาไว้แน่น ด้วยความรู้สึกกลัวว่าจะต้องเสียหนูน้อยไป
“หนูหายไปไหนมา อย่าวิ่งหนีพี่ไปแบบนี้อีกเข้าใจไปไหม” น้ำเสียงของใบบุญ ยังคงแฝงความสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ แต่เธอก็พยายามเก็บอาการไว้สุดกำลัง เพราะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอที่มี ขณะที่ใบพลูเงยใบหน้าขึ้นมองมารดาของเธออย่างรู้สึกผิด
“กลับบ้านกันผมจะไปส่ง” เสียงทุ้มของกวินดังขึ้น ทำให้ใบบุญเงยหน้าม
