ตอนที่ 25
ครั้นเมื่อถึงเวลาสี่ทุ่มตรงเป๊ะนั้นที่ภูศานต์ได้ขับรถเบ๊นซ์ส่วนตัว เพื่อมารับตัวน้องชายกลับบ้าน ทำให้เขาไม่หงุดหงิดและว่าอะไรเลยภิญตรัยรีบร้อนที่จะกลับบ้าน เขาเบื่อมากสำหรับโรงพยาบาล ไม่อยากอยู่ด้วยซ้ำ ถ้ามันไม่จำเป็น และเป็นคำสั่งของนายแพทย์ รวมทั้งบิดามารดาของเขาด้วยที่ต้องการให้อยู่เอ็กซเรย์จนปลอดภัยดีแล้ว ไม่ใช่ทำแผลเสร็จแล้วรีบกลับไปบ้านตามความต้องการของภิญตรัย
เขาแทบไม่รู้ว่าพ่อแม่ห่วงตัวเองเพียงใดตัวเขาแทบไม่ห่วงไม่สนใจตัวเองแม้สักนิดที่ศีรษะของเขาหมอเย็บด้วยผ้าก๊อสและพันแผลเอาไว้โพกด้วยผ้าพันแผลเช่นเดียวกัน
“ได้กลับบ้านแล้ว ผมดีใจจัง”เขาเอ่ยกับพี่ชาย
“กลับไปแล้ว แกห้ามปร๋อไปไหนนะ พ่อบอกยังไงก็ควรเชื่อบ้าง”
“ผมรู้แล้ว”เขาตอบเสียงสะบัดเหมือนไม่พอใจนักเพราะเป็นคนดื้อ จากนั้นทำหน้าบึ้ง
“ผมหิวข้าว คอยดูเถอะกลับไปนี่จะกินให้อิ่มหนำเลย”
“ตามสบายแม่ทำไว้เพียบ กับข้าวล้
