วันต่อมา...
ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะห้องที่ดังราวกับว่าคนที่เคาะกำลังมีเรื่องด่วนอะไร ฉันหอบสังขารร่างกายที่ยังสะลึมสะลือจากการที่พึ่งจะตื่นนอนเดินไปเปิดประตูและคนตรงหน้าก็ทำให้ฉันอึ้งทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับหัวใจที่มันหยุดเต้นไปชั่วขณะ
“พะ พี่สิงห์” ใช่แล้วค่ะ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน คนที่มาเคาะห้องฉัน คนนั้นคือพี่สิงห์
พี่สิงห์มองฉันสายตา นิ่งๆ เขาไม่พูดอะไรและเดินแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ
“มะ มาทำไมคะ ละ แล้วทำไมไม่บอกพริ้งก่อนว่าจะมา” ฉันพูดกับแผ่นหลังกว้างที่เดินไปหยุดตรงกลางห้องของฉัน
“ฉันไม่คิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องบอกให้เธอรู้ว่าฉันจะมา” พี่สิงห์หันหน้ามามองหน้าฉัน สายตาเขาที่กำลังมองฉันอยู่มันเหมือนกับว่าพี่สิงห์กำลังจับผิดฉัน
“....”
“หรือว่าเธอซ้อนใครเอาไว้ ?”
“หื้อ! ไม่มีค่ะพริ้งจะกล้าทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง”
พี่สิงห์ดูท่าว่าเขาจะไม่เชื่อที่ฉันบอกเลย เขาหัน
