“แล้วเธอก็กำลังจะจุดไฟเผาตัวเธอเอง”
“.....”
สายตาของฉันกับพี่สิงห์ประสานกัน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันกล้าและไม่กลัวแม้ว่าตัวเองกำลังเดินใกล้เข้าไปในเปลวไฟก็ตาม
“พะ พริ้งอยากลองเล่นกับไฟค่ะ” ริมฝีปากของฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นเมื่อเผลอหลุดพูดในสิ่งที่คิดที่รู้สึกออกไป
คำพูดของฉันมันทำให้พี่สิงห์กระตุกยิ้มมุมปากทันที เขาใช้เรียวนิ้วลากไปมาบนเนินหน้าอกของฉัน
“อย่าบอกว่าลอง เพราะเธอไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้”
“รู้ค่ะ...”
“เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่าอยากให้ฉันทำอะไรถึงบอกให้ฉันมาหาที่ห้อง ?”
“แล้วพี่สิงห์อยากจะทำอะไรละคะ....”
ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ตัวฉันไม่ใช่ฉัน จู่ๆ ฉันก็มีความกล้าที่จะพูด เพียงเพราะฉันไม่อยากให้คนตรงหน้ากลับไปหาพี่มารีที่ห้อง
“ฉันชอบที่เธอเป็นแบบนี้นะ”
“อ๊ะ...”
จู่ๆ พี่สิงห์ก็จับตัวฉันให้ลุกขึ้นนั่ง ตอนนี้ใบหน้าของฉันกับพี่สิงห์ใกล้กันมากจนรับ
