6 - จำยอม (ความจริง)
723 คำ
“แต่ถ้าเธอยอมสานต่อ ฉันจะไม่บอกพี่สาว”
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
“พริ้ง นี่แกทำอะไรอยู่เนี่ยห๊ะ ฉันเคาะจนเจ็บมือหมดแล้วนะ !!” เสียงของพี่มารีเรียกฉันอย่างต่อเนื่อง แถมยังเคาะห้อง รัวๆ
ฉันเม้มปากแน่น ไม่อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เลยฉันจะออกห่างเขาได้ยังไงกัน ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วยฉันไม่เข้าใจ
“สงสัยเธออยากให้พี่เธอรู้...”
“ค่ะ พริ้งยอม” ฉันกลั้นใจตอบออกไป
ทันทีที่เขาได้ยินคำตอบของฉัน เขาก็กระตุกยิ้มมุมปากร้ายกาจทันที
ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงน่ากลัวจัง...
“ก็แค่นั้น ทำเป็นเล่นตัวไปได้”
ก๊อกๆ ก๊อกๆ (เสียงเคาะห้อง)
“ไปเปิดประตูสิ”
“ปะ เปิดได้ยังไงคะ พี่ยังอยู่ในห้องอยู่เลยนะ ไหนพูดแล้วไงว่าถ้าพริ้งยอมพี่จะไม่บอกใคร” ฉันทวงคำสัญญาที่เขาเคยพูดเอาไว้เมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมานี้เอง
เขาไม่พูดอะไรแต่กลับเดินตรงไปที่ประตูห้อง เห็นแบบนั้นฉันก็รีบวิ่งตามพี่เขาไปดักหน้าเอาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะเปิดประตูห้อง
“ทำบ้าอะไรของเธอ”
“ห้ามเปิดนะคะ !!” ฉันบอกคนตรงหน้าเสียงแข็ง
ประตูห้องก็ถูกพี่มารีเคาะรัวมากเลยตอนนี้
“ฉันไม่ได้จะเปิด” พี่เขาตอบแบบหงุดหงิดนิดหน่อย จากนั้นก็เดินไปตรงบ้านประตูพร้อมกับส่งซิกให้ฉันเปิดประตู
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก คิดว่าเขาจะไม่รักษาคำพูดซะแล้ว
แกร่ก!!
เมื่อประตูถูกเปิดออก ร่างพี่มารีเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับใบหน้าที่บูดบึ้ง พอพี่มารีเข้ามาในห้องแล้วพี่ผู้ชายคนนั้นที่กำลังแอบอยู่ตรงประตูก็รีบออกจากห้อง ทำเอาฉันแทบกลั้นหายใจไปเลยเมื่อกี้ ถ้าพี่มารีหันหน้าไปแล้วเห็นว่าคู่หมั้นตัวเองอยู่ในห้องของฉันแล้วละก็ ไม่อยากจะคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“ทำไมนานเปิดขนาดนี้ !!”
“พะ พริ้งอาบน้ำอยู่นี่คะ”
“เฮ้อ!! ช่างเถอะรีบๆรูดซิบให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย ป่านนี้คุณสิงห์เขาคงจะรอแย่”
“เขาชื่อสิงห์หรอคะ คู่หมั้นของพี่”
“ก็ใช่สิยะ !!”
ฉันเงียบไม่พูดอะไรต่อ หลังจากรูดซิบเสร็จแล้วพี่มารีก็รีบออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ คงกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะรอนาน
บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันรู้สึกผิด รู้สึกแย่มาก จริงๆ
ช่วงสายๆ
สายธารเพื่อนสนิทของฉันโทรศัพท์มาบอกว่าวันนี้จะมาหาฉันที่บ้าน เอาล่ะ ฉันต้องเตรียมคำตอบเอาไว้ให้ดีเพราะสายธารต้องถามถึงเรื่องคืนนั้นแน่นอน
“นี่ ยัยพริ้งงงง”
ทันทีที่สายธารมาถึงบ้านฉัน เธอก็เรียกชื่อฉันมาแต่ไกล น้ำเสียงแบบนี้ของสายธารทำเอาฉันรู้สึกหวั่นใจไม่น้อยเลยทีเดียว
“วะ ว่าไง”
“บอกฉันมาเดี๋ยวเลยนะว่าคืนนั้นแกกลับยังไง”
“....”
“ฉันจำได้ว่าฉันฝากแกไว้กับผู้ชายหน้าหล่อคนหนึ่ง แล้วแกหายไปไหน ??”
ว่าแล้วเชียวว่าฉันต้องเจอจี้ถามเรื่องนี้ เฮ้อ...มันตอบยากนะแบบนี้น่ะ
“ปะ เปล่า เขาพาฉันไปส่งขึ้นแท็กซี่กลับมาที่บ้าน” ฉันมันคนโกหกไม่เก่งด้วยสิ ไม่รู้ว่าเพื่อนของฉันจะเชื่อฉันมั้ย
“แกกำลังโกหกอยู่หรือเปล่าพริ้ง”
เฮือก...ว่าแล้วไงว่าต้องไม่เชื่อฉัน แน่ๆ
“มะ มันไม่มีอะไร จริงๆ”
“ยิ่งแกหลบหน้าฉันแบบนี้ ฉันยิ่งมั่นใจว่าแกโกหก” สายธารท้าวเอวจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด
“ฉะ ฉันไปนอนกับเขา....”
“ห๊าาาาา !!!”
“....”
ฉันเม้มปากแน่น แทบไม่กล้าเงยหน้ามองเพื่อนตัวเองเลยตอนนี้
มันน่าอายนะ ที่ต้องไปเสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ฉันมันแย่จริงๆ
แล้วนี่ถ้าสายธารมันรู้ว่าผู้ชายคนนั้นที่ฉันไปนอนกับเขา คือคู่หมั้นของพี่สาวฉันละก็จะไม่ช็อคตายเลยหรอ
- ผู้เขียน
