สะใภ้ไม่ไร้ศักดินา

พบเจอ 100%

๒

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์มือถือที่อยู่ภายในกระเป๋ากางเกงยีนส์ส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาก้มมองต่ำ เสียงถอนหายใจดังออกมาเบาๆ พร้อมกับการสอดมือเข้าไปล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง

เบอร์โทรของพี่ชายสุดที่รักคือเหตุผลที่ชายหนุ่มเจ้าของใบคมคายไม่ปฏิเสธการรับสาย

"ครับพี่..."

[ เสียงเหนื่อยๆ น้องไม่สวย? ] คำถามหยอกเย้าของคนในสายทำรชานนท์ถอนหายใจพรืดใหญ่ สันมือทุบลงที่พวงมาลัยรถเป็นการระบายความหงุดหงิดออกมา

"ผมไม่ได้กลัวแค่นั้นนะพี่ แต่ดูสิ่งที่คุณย่าขอสิ ผมว่ามันแปลกนะ แปลกมากๆ เลยแหละ ที่ผ่านมาคุณย่าพยายามกีดกันผมกับมัท ก็เข้าใจเหตุผลแหละว่ามัทเป็นฝ่ายทิ้งผมก่อน แต่คุณย่าไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหน แล้วเหตุผลอะไรคุณย่าถึงต้องมาหาแฟนให้ผมด้วยตัวเอง"

[ ใจเย็นๆ ไอ้น้องชาย พูดแบบนี้หมายความว่ายังไม่เจอกันสินะ ]

"หงุดหงิดเป็นบ้า เบอร์ที่คุณย่าให้มา ผมโทรแล้วแต่ไม่มีคนรับสาย คิดดูเถอะ ผมมารอสิบห้านาทีเห็นจะได้" น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่โอเคของผู้ที่เป็นน้องชายส่งผลให้คนที่นั่งทำงานที่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ระบายรอยยิ้มออกมา

มีเสียงสัญญาณการเคาะประตูดังที่หน้าห้อง ไม่นานนักเลขาคนสนิทของธนินก็เดินเข้ามา

"เรียบร้อยครับ" การรายงานด้วยประโยคสั้นๆ ส่งผลให้ธนินพยักหน้า ไม่นานนักเลขาคนสนิทก็วางซองเอกสารสีน้ำตาลลงบนโต๊ะก่อนจะเดินออกไป

เสียงโอดครวญที่หลุดระบายออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ต่อเนื่องของผู้เป็นน้อง เป็นเวลาเดียวกับที่เขาเปิดดูบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในซอง

ดวงตาคมสะดุดตากับรูปถ่ายขนาดกลางที่ปรากฏภาพของหญิงสาววัยสดใส สวย สะดุดตา บุคลิกและทรวดทรงหาตัวจับได้ยาก ชื่อนามสกุลตรงตามข้อมูลที่เขาให้เลขาไปทุกอย่าง ไม่นานนักธนินก็หลุดเสียงตามสายออกไป

"หงุดหงิดในตอนที่ยังไม่ได้พบหน้า หวังว่าหลังจากที่พบกันแล้วจะไม่เปลี่ยนใจนะ"

[ เหอะ ผมไม่ได้ใจง่ายขนาดนั้น อย่างผมหากอยากมีใครสักคนผมหาของผมเองได้ ที่ผมยอมมารับยัยกระต่ายอะไรนั่น มันเป็นไปตามความต้องการของคุณย่าทุกอย่าง คอยดูเถอะ ผมจะปั่นจนยัยนั่นถอดใจไม่อยากคบกับผมให้ดู ]

"หึ..." ธนินยกยิ้มที่มุมปาก มือหนากดปุ่มวางสาย สายตากลับมาจับจ้องที่ภาพถ่ายใบนั้นอีกครั้ง

เพราะความที่คุณย่าของพวกเขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมากเป็นพิเศษ ผู้หญิงที่ชื่อกระต่ายคนนี้จึงสมควรถูกจับตามอง

สิ่งที่เขาต้องหาคำตอบ เพราะอะไรคุณย่าของพวกเขาถึงชอบเธอ และต้องชอบเบอร์ไหนถึงยัดเยียดหลานชายแสนหวงให้ได้

@อีกด้าน

สายตาของสาวๆ ภายในมหาวิทยาลัยที่มองมาที่เขาซึ่งยืนพิงรถอยู่แม้ในยามที่สีหน้าของเขาหลุดความหงุดหงิดส่งผลให้มุมปากหนามีรอยยิ้ม

คนอย่างรชานนท์ ไม่เคยสนใจใครง่ายๆ อย่างที่เคยพูด คนอย่างเขาอยากคบใครเขามีปัญญาหาเองได้

แต่ที่ครั้งนี้เขาไม่ปฏิเสธ ทำเหมือนว่าง่าย เพราะที่ผ่านมาเขาทำตัวเป็นหลานชายสุดที่รัก หลานชายที่แสนดีมาโดยตลอด คนอย่างเขาไม่เคยขัดใจคุณย่า แม้สิ่งที่ผู้เป็นย่าขอจะค่อนข้างขัดใจ แต่เขาจะจบเรื่องนี้ด้วยการไม่ขัดใจ แต่จะทำให้อีกฝ่ายถอดใจไปเอง

"บ้าเอ้ย คิดว่าตัวเองเป็นนางฟ้าหรือไงฉันถึงต้องมารอรับนานถึงยี่สิบนาที" ริมฝีปากบางขยับพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดหลังจากที่มองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง

และก่อนที่เขาจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูก็มีสายโทรกลับจากคนที่เขาพยายามโทรหาก่อนหน้านี้พอดี

ติ๊ด~

[ ใครอ่ะ... ] คนฟังกัดฟันกรอดในยามที่คนทางปลายสายตอบกลับมาด้วยถ้อยคำแบบนั้น มีไม่กี่คนและมีไม่กี่เบอร์ที่คนอย่างเขาโทรหา เขาแน่ใจด้วยว่า เขาไม่ได้กดเบอร์ผิดไป

"นั่นใช่กระต่ายหรือเปล่า?"

[ คะ?... ]

"ผมถามว่าใช่เบอร์โทรของกระต่ายหรือเปล่า ถ้าใช่ ผมจอดรถรอคุณที่หน้าคณะที่คุณเรียน หวังว่าคุณจะไม่ปล่อยให้ผมรอนานมากไปกว่านี้!" สิ้นคำที่ชัดเจนและเด็ดขาด รชานนท์กดวางสายทันที

ลิ้นร้อนดันเข้าหากระพุ้งแก้ม ถ้าให้เดา เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะงงกับการที่เขาโทรหาเธอ

ก่อนที่คุณย่าจะมาจับคู่ตัวเขากับผู้หญิงที่เขาไม่เคยพบหน้า เดาว่า ยัยกระต่ายอะไรนี่ รู้อยู่แก่ใจว่าเธออาจจะใช้กลอุบาย หรือไม่ก็หลอกล่อคุณย่าของเขาเอาไว้อย่างแน่นอน

"...ขอโทษที่ปล่อยให้รอนะคะ พี่นนท์" เสียงจากทิศทางด้านข้างส่งผลให้ใบหน้าคมคายที่ปะปนความรู้สึกไม่สบอารมณ์เอาไว้หันขวับ

ดวงตากลมโตที่สบประสานเข้ากันพอดีนิ่งเฉย จมูกนิด ปากหน่อย แก้มขาวผ่องเข้ากับโครงหน้า ผมหน้าม้าที่ปรกหน้าผาก หากไม่เห็นขนตางอนยาวที่เคลื่อนไหวอยู่ เขาก็คงจะคิดว่าเธอคือตุ๊กตา

แวบหนึ่งที่รชานนท์ชะงักไป และเขาก็ยังเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมา

"กระต่าย?"

"ค่ะ หนูชื่อกระต่าย"

"หนู?" คนตัวโตที่ทวนถ้อยคำสั้นๆ ของอีกฝ่ายซ้ำชะงักไป

"อ่า ขอโทษค่ะ หนูชิน เอ่อ ฉันชินกับการแทนตัวเองแบบนี้" การพูดผิดพูดถูกในเรื่องของการแทนตัวเองทำให้คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากัน

นี่ผิวคนหรือว่ากระดาษ ทั้งฉีดและกินวิตามินทั้งที่ผิวขาวอยู่แล้วหรือไง

"พอดีว่าต่ายเคลียร์งานที่ต้องส่งอาจารย์พรุ่งนี้อยู่ค่ะเลยลงมาช้า ไม่รู้ด้วยว่าพี่นนท์จะมารับ"

"เรียกชื่อผมได้สนิทสนมดีนะครับ เหมือนว่าเราจะมีหลายเรื่องที่ต้องคุยกัน" ท่าทางไม่เป็นมิตรของอีกฝ่ายส่งผลให้หญิงสาวกัดปากตัวเองเบาๆ ดวงตากลมสวยกระพริบช้าๆ บ่งบอกว่าในหัวกำลังครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง ทว่ากลับกัน อีกฝ่ายกลับชักสีหน้าหงุดหงิดให้กับท่าทีของเธอ

ร่างสูงโปร่งในชุดไปรเวทสีดำเดินไปกระชากประตูที่ด้านข้างคนขับ แวบหนึ่งที่ดวงตาคมกริบตวัดกลับไปจ้องมอง คนถูกจ้องกลบเกลือนความรู้สึกอึดอัดโดยการก้าวขาเข้าไปนั่งบนรถยนต์คันหรูแต่โดยดี

@ภายในรถ

"ผมอยากรู้ว่าคุณสนิทสนมกับคุณย่าของผมแค่ไหน?" คำถามแบบตรงไปตรงมาส่งผลให้แขนเรียวกระชับกอดหนังสือที่แนบอกเอาไว้แน่น

กลิ่นน้ำหอมในรถยนต์ผสมกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพงบนลำตัวของอีกฝ่ายทำคนที่นั่งตัวตรงเกร็งขึ้นมาเสียง่ายๆ

"คุณย่าของต่ายเป็นเพื่อนกับย่าวิค่ะ ท่านสนิทกันมาก"

"ก็เลยอยากให้เราได้กัน?"

"คบกันค่ะ คุณย่าอยากให้เราลองคบกัน" หญิงสาวรีบอธิบาย คำพูดหยาบโลนตรงไปตรงมาทำหัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ

"คุณเลยตกลงง่ายๆ งั้นเหรอ คุณเคยเจอผมมาก่อนเหรอ เพราะเหตุผลอะไรคุณถึงยอมตกลงแบบง่ายๆ ทั้งที่ผมแน่ใจว่าเราไม่เคยพบกันมาก่อน"

"คุณย่าอาบน้ำร้อนมาก่อน ท่านมักมองคนไม่ผิด"

เอี๊ยดดดดดด!

"อ๊ายยยยยย!" การเหยียบเบรคกะทันหันส่งผลให้คนที่ไม่ทันระวังตัวร้องลั่น หน้าผากมนโขกเข้ากับคอนโซลรถยนต์ หากเธอไม่คาดเข็มขัดนิรภัยเธออาจจะได้เจ็บตัวแน่

"คุณ!"

"ผมไม่ได้ใจดีแบบที่คุณคิด" ชายหนุ่มเอ่ยจริงจัง ทว่ายัยกระต่ายนั่นกลับยกมือลูบหน้าผากป้อยๆ ซ้ำยังมองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองจากนั้นก็ต่อว่าแบบตรงไปตรงมา

"มันเจ็บนะ..."

"ต่อให้คุณจะยังเรียนอยู่ แต่คุณก็ไม่ได้เด็กจนไม่รู้หรอกนะว่าคุณย่าของผมและย่าของคุณต้องการอะไร..."

"..."

"ถ้าจะคบกับผม สำเหนียกไว้ว่าคุณต้องเสียหลายอย่าง..."

"ขู่ให้ต่ายเป็นฝ่ายถอยงั้นเหรอคะ"

"ไม่ถอยก็ได้นะ แต่คบกับผม อย่าหวังว่าผมจะแค่จับมือ"