“ไม่เอา!” หลิวหลิว เข้าใจความหมายแฝง
“บังคับก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนอย่างฉัน” หลิวหลิว ถลึงตาใส่เควิ้น ทำไมนะการกลับมาอีกครั้งระหว่างเขากับเธอเหมือนกำแพงบางอย่างมันหายไป หลิวหลิว อดรู้สึกไม่ได้ว่าความเย็นชาในตัวเควิ้นหายไป
“อุตส่าห์พยายาม แต่ห่วยมาก เป็นได้แค่ผู้หญิงข้างทาง ไม่เทียบชั้นนางบำเรอเลยสักนิด...” หลิวหลิว เอ่ยประโยคคำยาวๆ คำพูดที่เควิ้นเคยสบประมาทเธอแต่ครั้งเก่าก่อน ตอนที่เธอยังเห็นว่าเขาเป็นเทพบุตร
เควิ้นขมวดคิ้ว จะว่าคุ้นๆแต่เขาลืมมันไปแล้ว ตอนนั้นที่เขาเอ่ยคำนี้มา มันเป็นคำพูดที่เขารู้ดีว่ามันไม่ตรงกับใจเขาเลยสักนิด เพราะจริงๆแล้ว หลิวหลิว วิเศษมาก แม้เขาจะมีอคติกับผู้หญิงวัยแบบหลิวหลิวก็ตามที
“ถ้านั้นเป็นคำพูดของฉัน มันก็คือคำพูดของฉัน แต่ความห่วยมันก็พัฒนาให้ดีขึ้นมาได้ไม่ใช่เหรอ?” เควิ้นยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ดวงตา หลิวหลิว
“ผู้ชายเวลาต้องการ ก็ช่างหาวิธีปะเหลาะเอาให้ได้”
“หล
