“ไม่ ไม่ได้!” เมษาเสียงเข้มเริ่มเบื่อหน่ายเคลย์ตันที่ทำท่าเกินกว่าเหตุ
“คุณต้องกลับมา”
“นายส่งคนเป็นๆไปคุมฉันด้วยไม่ใช่เหรอ?” เมษาอดเหน็บแนมไม่ได้
“ตามไปดูแลครับ” เคลย์ตันยิ้มและเปลี่ยนคำพูดของเมษา พร้อมกับยื่นบัตรทองและบอกรหัสให้กับเมษา
“ไม่กลัวว่าฉันจะทำให้นายหมดตัวเหรอ?” เมษารับมาถือไว้และสะบัดบัตรทองในมือไปมาตรงหน้าเขา
“หมดตัว ผมไม่เป็นไร เพราะผมให้คุณไปหมดใจแล้ว” แขนเล็กที่กวัดแกว่งบัตรทองชะงักทันที กับคำพูดเลี่ยนๆ
“คำพูดเลี่ยนๆ ก็เหมาะกับหน้าแบบนายดีเหมือนกัน” เคลย์ตันยิ้มและโอบกอดร่างบอบบางให้เข้ามาแนบชิดมากขึ้น
“จูบลากันหน่อย” เคลย์ตันพูดจบและโน้มใบหน้าปิดริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว เมื่อเวลานัดหมายของเขาใกล้เข้ามาทุกที
การปฎิบัติที่ดีที่เคลย์ตันมีให้กับเมษาตลอดสองสามวันทำให้เมษาเปิดใจให้กับเคลย์ตันมากขึ้น เคลย์ตันเองก็ไว้ใจเมษาให้เธอออกไปไหนเองตามลำพังได้ในที่สุด เมื่อเธอกลับม
